Datasets:
rvanova
/
RedPajama-Data-1K-Sample-For-Test

Dataset card Data Studio Files Community
1
text
stringlengths
4
5.48M
meta
stringlengths
14
6.54k
Rhaphium är ett släkte av tvåvingar. Rhaphium ingår i familjen styltflugor. Dottertaxa till Rhaphium, i alfabetisk ordning Rhaphium aequale Rhaphium albibarbum Rhaphium albifrons Rhaphium albomaculatum Rhaphium aldrichi Rhaphium anale Rhaphium angusticorne Rhaphium antennatum Rhaphium apicinigrum Rhaphium appendiculatum Rhaphium arboreum Rhaphium armatum Rhaphium atkinsoni Rhaphium auctum Rhaphium baihuashanum Rhaphium banksi Rhaphium barbipes Rhaphium basale Rhaphium beringiense Rhaphium bidilatatum Rhaphium boreale Rhaphium brachyceras Rhaphium brevicorne Rhaphium brevilamellatum Rhaphium browni Rhaphium bukzeevae Rhaphium bulyginskayae Rhaphium calcaratum Rhaphium caliginosum Rhaphium campestre Rhaphium canadense Rhaphium caudatum Rhaphium ciliatum Rhaphium coloradense Rhaphium colute Rhaphium commune Rhaphium confine Rhaphium congonsis Rhaphium consobrinum Rhaphium crassipes Rhaphium crinitum Rhaphium currani Rhaphium dialatatum Rhaphium dichromum Rhaphium dilatatum Rhaphium discigerum Rhaphium discolor Rhaphium dispar Rhaphium doroninae Rhaphium doroteum Rhaphium dubium Rhaphium eburnea Rhaphium effilatum Rhaphium elegantulum Rhaphium elongatum Rhaphium ensicorne Rhaphium essoensis Rhaphium exile Rhaphium fasciatum Rhaphium fascipes Rhaphium femineum Rhaphium femoratum Rhaphium firsovi Rhaphium fissum Rhaphium flavicoxa Rhaphium flavilabre Rhaphium fluviatile Rhaphium foliatum Rhaphium furcatum Rhaphium furcifer Rhaphium gansuanum Rhaphium gibsoni Rhaphium glaciale Rhaphium gracile Rhaphium grande Rhaphium grandicercum Rhaphium gravipes Rhaphium gruniniani Rhaphium gussakovskii Rhaphium heilongjiangense Rhaphium hirtimanum Rhaphium holmgreni Rhaphium hungaricum Rhaphium igorjani Rhaphium insolitum Rhaphium intermedium Rhaphium jamalensis Rhaphium johnsoni Rhaphium lanceolatum Rhaphium laticorne Rhaphium latifacies Rhaphium lehri Rhaphium longibara Rhaphium longicorne Rhaphium longipalpe Rhaphium longipes Rhaphium lugubre Rhaphium macalpini Rhaphium macrocerum Rhaphium mcveighi Rhaphium medicoris Rhaphium mediocre Rhaphium mediocris Rhaphium melampus Rhaphium micans Rhaphium monotrichum Rhaphium montanum Rhaphium montium Rhaphium nasutum Rhaphium neolatifacies Rhaphium nigribarbatum Rhaphium nigricoxa Rhaphium nigrociliatum Rhaphium nigrovittatum Rhaphium nigrum Rhaphium nubilum Rhaphium nudiusculum Rhaphium nudum Rhaphium nuortevai Rhaphium obscuripes Rhaphium obtusum Rhaphium occipitale Rhaphium orientale Rhaphium ornatum Rhaphium ovsyannikovae Rhaphium palliaristatum Rhaphium palpale Rhaphium parentianum Rhaphium patellitarse Rhaphium patulum Rhaphium paulseni Rhaphium pectinatum Rhaphium pectiniger Rhaphium penicillatum Rhaphium picketti Rhaphium pitkini Rhaphium pollex Rhaphium popularis Rhaphium praerosum Rhaphium psilopoda Rhaphium punctitarse Rhaphium qinghaiense Rhaphium quadrispinosum Rhaphium reaveyi Rhaphium relatus Rhaphium richterae Rhaphium riparium Rhaphium rivale Rhaphium robustum Rhaphium rotundiceps Rhaphium sachalinense Rhaphium sagittiferum Rhaphium septentrionale Rhaphium sexsetosum Rhaphium shamshevi Rhaphium shannoni Rhaphium sichotense Rhaphium sichuanense Rhaphium signiferum Rhaphium simplicipes Rhaphium sinense Rhaphium slossonae Rhaphium speciosum Rhaphium spinitarse Rhaphium stackelbergi Rhaphium steyskali Rhaphium suave Rhaphium subarmatum Rhaphium subfurcatum Rhaphium temerarium Rhaphium terminale Rhaphium triangulatum Rhaphium tricaudatum Rhaphium tridactylum Rhaphium tripartitum Rhaphium triste Rhaphium tuberculatum Rhaphium turanicola Rhaphium umbripenne Rhaphium vanduzeei Rhaphium venustum Rhaphium wheeleri Rhaphium viklundi Rhaphium vockerothi Rhaphium wuduanum Rhaphium xinjiangense Rhaphium xipheres Rhaphium xiphias Rhaphium zakonnikovae Rhaphium zetterstedti Rhaphium zhongdianum Bildgalleri Källor Externa länkar Styltflugor Rhaphium
{'title': 'Rhaphium', 'url': 'https://sv.wikipedia.org/wiki/Rhaphium', 'language': 'sv', 'timestamp': '20230320'}
Altappen är en ö i Luleå skärgård, öster om Luleå och väster om Brändöfjärden. Ön som vuxit samman med Likskär har en yta av 2,39 kvadratkilometer. Innan Sandöleden drogs fram söder om Likskär var ön även förenad med Sandön. På Altappen anlade 1872 The New Gellivare Co Ltd ett sågverk och 1879 uppfördes 1879 världens nordligaste valsverk på ön. Som mest bodde omkring 1 000 personer i arbetarbostäderna på ön. 3 juli 1908 antäde en gnista från bogserbåten Stenborg ett virkeslager och nästan hela brukssamhället med industrier brann ned och verksamheten upphörde. Det enda hus som klarade sig var byggmästarvillan. På Likskär fanns länge en lotsstation och senare en sommarkoloni för synskadade. På Altappen finns idag en gästbåtshamn och rester efter sågverket och valsverket. Källor Externa länkar www.altappen.se - turistinformation m.m. Öar i Lule skärgård
{'title': 'Altappen', 'url': 'https://sv.wikipedia.org/wiki/Altappen', 'language': 'sv', 'timestamp': '20230320'}
Schloss Christiansburg steht für Schloss Christiansburg (Eisenberg), Thüringen Schloss Christiansburg (Kleinern), Hessen Siehe auch: Christiansborg
{'title': 'Schloss Christiansburg', 'url': 'https://de.wikipedia.org/wiki/Schloss%20Christiansburg', 'language': 'de', 'timestamp': '20230320'}
Pallisbjerg, (1545 alias Padbierg, Pallesbjerg ‘paddebjerg’), er en tidligere hovedgård nær Staby ved Nissum Fjord, 21 km nord for Ringkøbing. I Staby Sogn, hvor Pallisbjerg ligger, lå der i middelalderen en del bispegods. Sandsynligvis var Pallisbjerg en del af dette gods, som i 1536 blev overtaget af kronen. Stedet har formentlig navn efter landsdommer Palle Juel, der i 1560 fra kronen erhvervede gården Padbjerg. Palle Juels slægt og andre adelsslægter, herunder Trolle og Lykke slægten, ejede Padbjerg indtil 1692. I 1692 blev Padbjerg købt af den foretagsomme købmand Christen Linde (1626-1708) fra Holstebro. Christen Linde kom til at eje i alt 12 jyske herregårde, deriblandt Volsted, Bækmark og Ulsund, og han blev i 1704 adlet under navnet Linde (de Linde). Den sidste herremand på Pallisbjerg var kreditforeningsdirektør, hofjægermester Christian Benzon Hoppe, som købte den i 1872 og byggede den nuværende hovedbygning i 1898 tegnet af professer H. C. Amberg. Hovedbygningen skulle stå færdig til han og baronesse Juliane Cathrine Wilhelmine Wedel-Jarlsbergs sølvbryllup, men hun døde før bygningen var færdig. I 1914 solgte Christian Benzon Hoppe & baronesse Juliane Cathrine Wilhelmine Wedel-Jarlsbergs arvinger Pallisbjerg til købmand P.C. Rørsgaard fra Vemb, der solgte Pallisbjerg til Staten, Arbejdsministeriet i 1940 og blev indtil 1991 anvendt til bl.a. kostskole og børnehjem. Kort derefter overtog Københavns Kommune Pallisbjerg og indrettede Pallisbjerg til et børnehjem. Hovedbygningen og de omkringliggende bygninger blev dog misligholdt, så Københavns kommune fik sidst i firserne en nedrivningstilladelse. Pallisbjerg blev dog alligevel ikke revet ned og har siden 1997 været i privat eje. Kontrovers// Peter Johansen vs. Jordbrugskommisionen i Ringkøbing Amt Peter Johansen, dansk skibsbygger og mangemillionær, blev tvunget af jordbrugskommisionen i Ringkøbing Amt til at sælge Pallisbjerg, eftersom Peter Johansen ikke levede op til kravene om bopælspligt og landbrugspligt på Pallisbjerg. Peter Johansen argumenterede for, at man skulle fritage ham fra bopæls- og landbrugspligten og eller udstede en dispensation til ham for de pligter for 10-15 år. Jordbrugskommisionen var ikke enige med Peter Johansen i dette og Jordbrugskommisionen vedtog af at Peter Johansen skulle sælge og flytte fra Pallisbjerg. Peter Johansen kritiserede Jordbrugskommisionen for at rode rundt i skraldespande og kigge ind af vinduer på Pallisbjerg. Kontrovers// Hilda Kold og Hans Christian Hersom Kold Den 22. September 2011 meddelte selskabet "Pallisbjerg Hovedgård Aps" i 2011 en konkursbegæring til skifteretten i Holstebro. Hilda Kold og hendes søn Hans Christian Hersom Kold blev tiltalt for momssvindel.Hans Christian Hersom Kold tjente penge på momssvindel ved import af raps fra Tyskland, som han gav han til sin mor, Hilda Kold. Hilda Kold brugte pengene på at renovere Pallisbjerg. Hilda Kold og Hans Christian Hersom Kold blev først dømt i byretten. Hilda Kold og Hans Christian Hersom Kold valgte dog at anke dommen til Vestre Landsret.Vestre Landsret dømte Hilda Kold og Hans Christian Hersom Kold skyldig i henholdsvis momssvindel og grov momssvindel. Hilda Kold blev dømt og fik en betinget fængselsdom på to år og en bøde på 6,7 millioner kroner. Hendes søn, Hans Christian Hersom Kold blev dømt tre et halvt års ubetinget fængsel for grov momssvindel. Selskabet "Pallisbjerg Hovedgård Aps" blev dømt til at betale en bøde på 6 millioner kroner og fik konfiskeret 11 millioner kroner. Vestre Landsrets dom var endelig og kan altså ikke ankes til Højesteret. Ejerrække ( -1560) Kronen (1560-1585) Palle Juel (1585-1605) Mogens Juel (1605-1610) Birgitte Rosenkrantz, gift Juel (1610) Hans Lykke, (1610-1626) Elsebe Juel, gift Munk (1626-1641) Anne Munk, gift Trolle (1626-1667) Niels Trolle (1667) Helle Rosenkrantz, gift Trolle (1667-1669) Jørgen Reedtz (1667-1670) Erik Bille (1667- )Hille Trolle gift 1) Juul Høg og 2) Krag ( -1683) Iver Juul Høg ( -1692) Palle Krag (1670-1692) Axel Juel (1692-1706) Christen Christensen Linde (1706-1757) Frands de Linde (1757-1771) Christian Daniel Friedenreich (1771-1786) Christian Linde Friedenreich (1786) Jens de Poulsen (1786-1792) C.Chr.von Irminger (1792-1812) Christen Standbygaard (1816-1818) T.C.Skønau (1816-1818) J.Tranberg (1816-1818) L.Buch (1818-1836) Christen Jensen Ebbensgaard (1836-1851) Maren Breinholt, gift Ebbensgaard (1836-1868) Jens Breinholt Ebbensgaard (1836-1872) Mette H.C., f. Windfeldt, gift Ebbensgaard (1872-1914) Christian Benzon Hoppe (1914-1940) P. C. Rørsgaard (1940- ) Staten, Arbejdsministeriet / Københavns kommune (1997-1999) Ib Gregersen (1999-2005) Peter Johansen (2005-2013) Pallisbjerg Hovedgård Aps, Hilda Kold (mor) og Hans Christian Hersom Kold (søn) (2013- ) Bo & Lone Kloster Kjærgaard Kilder og henvisninger Herregårde i Ringkøbing Amt Bygninger, konstruktioner og anlæg i Holstebro Kommune
{'title': 'Pallisbjerg', 'url': 'https://da.wikipedia.org/wiki/Pallisbjerg', 'language': 'da', 'timestamp': '20230320'}
2000 GR63 (asteroide 33840) é um asteroide da cintura principal. Possui uma excentricidade de 0.19064190 e uma inclinação de 2.58024º. Este asteroide foi descoberto no dia 5 de abril de 2000 por LINEAR em Socorro. Ver também Lista de asteroides Asteroide da cintura principal Ligações externas Asteroides da cintura principal Objetos astronômicos descobertos em 2000
{'title': '(33840) 2000 GR63', 'url': 'https://pt.wikipedia.org/wiki/%2833840%29%202000%20GR63', 'language': 'pt', 'timestamp': '20230320'}
York är en stad i York County i delstaten Pennsylvania, USA med 40 862 invånare (2000). York är både den administrativa huvudorten och största staden i York County. Externa länkar Orter i Pennsylvania
{'title': 'York, Pennsylvania', 'url': 'https://sv.wikipedia.org/wiki/York%2C%20Pennsylvania', 'language': 'sv', 'timestamp': '20230320'}
Konrad Jażdżewski (23 listopada 1908 w Kluczborku, zm. 21 kwietnia 1985 w Łodzi) – polski archeolog, profesor archeologii na Uniwersytecie Łódzkim. W latach 1956-1979 dyrektor Muzeum Archeologicznego i Etnograficznego w Łodzi. Życiorys Urodził się w rodzinie mieszczańskiej o polskich tradycjach patriotycznych. Ze względu na charakter pracy ojca uczęszczał kolejno do szkół gimnazjalnych (od 1915–1926) w Chociebużu, w Berlinie, Kluczborku, Trzemesznie, Poznaniu, Grudziądzu i Gnieźnie. Maturę zdał w roku 1926 w Państwowym Gimnazjum im. Bolesława Chrobrego w Gnieźnie i tegoż roku zapisał się na Uniwersytet Poznański. Studia kontynuował na wydziale prehistorii pod kierunkiem profesora Józefa Kostrzewskiego. Pracę doktorską Kultura pucharów lejkowatych w Polsce środkowej i zachodniej pod kierunkiem profesora Józefa Kostrzewskiego obronił w roku 1936 na Uniwersytecie Poznańskim. 20 kwietnia 1939 uzyskał habilitację jako docent prehistorii Polski na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Poznańskiego (temat rozprawy: Prezentacji wyników badań w Brześciu Kujawskim). Był m.in. współpracownikiem poznańskiej szkoły archeologicznej kierowanej przez profesora Józefa Kostrzewskiego oraz kierownikiem kolejnych misji archeologicznych w Brześciu Kujawskim i Dobrem, gdzie badał neolityczne osady i cmentarzyska najstarszych społeczeństw rolniczo-hodowlanych sprzed 6 tys. lat, oraz w Wietrzychowicach, gdzie eksplorowano grobowce megalityczne. W przededniu wybuchu II wojny światowej otrzymał propozycję objęcia kierownictwa Katedry Prehistorii na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie, jednak przeszkodziła w tym wojna. W jej trakcie był dyrektorem Państwowego Muzeum Archeologicznego w Warszawie oraz członkiem konspiracyjnego komunistycznego Komitetu Słowiańskiego, dla którego opracował Atlas do pradziejów Słowian wydany drukiem w 1949 roku. Po wojnie zaangażował się we wspierany przez Związek Radziecki ruch nowosłowiański, został członkiem zespołu redakcyjnego Kalendarza Słowiańskiego, którego współpracownikami byli m.in. Władysław Kołodziej, prof. Tadeusz Banachiewicz, dr Emil Konar-Jelinek i Drzewid Wrócisław Kołmirski. Był związany z nowo powstałą Katedrą Archeologii na Uniwersytecie Łódzkim. 1 kwietnia 1945 r. został kierownikiem Zakładu Prehistorii, a następnie Katedry Archeologii Uniwersytetu Łódzkiego. Konrad Jażdżewski kierował katedrą do roku 1971, kiedy to został zmuszony ograniczyć się do funkcji dyrektora Muzeum Archeologicznego i Etnograficznego w Łodzi (wcześniej noszącego nazwę Miejskiego Muzeum Prehistorycznego), którego był także twórcą. Jako jeden z oponentów władz komunistycznych został zmuszony do odejścia z kierowanej przez niego katedry archeologii w roku 1971, a następnie został usunięty z Uniwersytetu Łódzkiego. W roku 1979 przeszedł na emeryturę. M.in. twórca pojęcia gminoruchów na opisanie i wyjaśnienie genezy częściowego wyludnienia ziem polskich w okresie wędrówki ludów. W 1983 r. został członkiem korespondentem PAN. W roku 1985 władze Uniwersytetu Łódzkiego nadały mu tytuł doktora honoris causa. Obecnie przy Muzeum Archeologicznym i Etnograficznym w Łodzi działa Fundacja im. prof. Konrada Jażdżewskiego. Do uczniów profesora należą m.in. Aleksander Gardawski, Waldemar Chmielewski, Jerzy Kmieciński, Andrzej Nadolski oraz Andrzej Abramowicz. Jest jednym z honorowych obywateli miasta Praszka. W 1957 został laureatem Nagrody Miasta Łodzi w zakresie nauk humanistyczno-społecznych za wybitne osiągnięcia w dziedzinie archeologii. W 2008 roku w Muzeum Archeologicznym i Etnograficznym w Łodzi odsłonięto tablicę pamiątkową: "Profesorowi / Konradowi Jażdżewskiemu / i jego najbliższemu / współpracownikowi / Stanisławowi Madajskiemu / zasłużonym dla polskiej / archeologii a szczególnie / Muzeum Archeologicznego / i Etnograficznego w Łodzi / w setną rocznicę / ich urodzin / Łódź, październik – listopad 2008 roku". Profesor miał pięcioro dzieci (trzy córki i dwóch synów). Jego syn, Krzysztof, jest biologiem polarnym, emerytowanym profesorem nauk biologicznych na Uniwersytecie Łódzkim. Przypisy Bibliografia Wykładowcy Uniwersytetu Łódzkiego Doktorzy honoris causa Uniwersytetu Łódzkiego Polscy archeolodzy Polscy muzealnicy Dyrektorzy muzeów w Polsce Laureaci Nagrody Miasta Łodzi Członkowie korespondenci PAN Absolwenci Wydziału Historycznego Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu Pochowani w części rzymskokatolickiej Starego Cmentarza w Łodzi Urodzeni w 1908 Zmarli w 1985 Ludzie urodzeni w Kluczborku
{'title': 'Konrad Jażdżewski', 'url': 'https://pl.wikipedia.org/wiki/Konrad%20Ja%C5%BCd%C5%BCewski', 'language': 'pl', 'timestamp': '20230320'}
Harland may refer to: Harland (name) Parker Boudreaux, an American professional wrestler who once wrestled in NXT under the ring name "Harland" Organizations Harland and Wolff, a British heavy engineering company specializing in shipbuilding and bridge construction Harland & Wolff Welders F.C., a Northern Irish football club John H. Harland Company, a USA-based Check printing company Places Harland Hand Memorial Garden, San Francisco Botanical Garden Ships USS Harland (PF-78), a United States Navy patrol frigate transferred to the United Kingdom while under construction which served in the Royal Navy as from 1944 to 1946 See also Harlan
{'title': 'Harland', 'url': 'https://en.wikipedia.org/wiki/Harland', 'language': 'en', 'timestamp': '20230320'}
Croot is a surname. Notable people with the surname include: Ernest S. Croot III (born 1972), American mathematician Estelle Maria Croot (born 1964), now known as Estelle Asmodelle, Australia's first legal transsexual Fred Croot (1885–1958), English footballer
{'title': 'Croot', 'url': 'https://en.wikipedia.org/wiki/Croot', 'language': 'en', 'timestamp': '20230320'}
Georges Borgeaud (* 27. Juli 1914 in Lausanne; † 6. Dezember 1998 in Paris) war ein französischsprachiger Schweizer Schriftsteller. Leben Georges Borgeaud besuchte die Sekundarschule in Aubonne und das Collège der Abtei Saint-Maurice, das er 1933 aus finanziellen Gründen verlässt. Alsdann wollte er Mönch werden, änderte jedoch nach sechs Monaten den Sinn und arbeitete hernach als Lehrer und Privatlehrer. Schliesslich machte er eine Buchhändlerlehre und verliess 1946 die Schweiz, um sich in Paris zu etablieren. Dort wohnte er bis zu seinem Tod an der Rue Froidevaux 59, im siebenten Stock, von dem aus er den Cimetière du Montparnasse überblicken konnte. 1952 veröffentlichte er seinen ersten Roman Le Préau, der mit dem Prix des Critiques ausgezeichnet wurde. Georges Borgeaud starb am 6. Dezember 1998 in seiner Wohnung an der Rue Froidevaux in Paris, nachdem er verlangt hatte, man solle ihn gefälligst in Ruhe lassen. Der Nachlass von Georges Borgeaud wird im Schweizerischen Literaturarchiv in Bern aufbewahrt. Auszeichnungen 1952 Prix des Critiques für Le Préau 1967 Prix international du journalisme 1974 Prix Renaudot für Le Voyage à l’étranger 1986 Prix Médicis de l’essai für Le Soleil sur Aubiac 1990 Prix de consécration de l’Etat du Valais Literarische Werke Le Préau. Roman. Gallimard, Paris 1952 La Vaisselle des évêques. Roman. Gallimard, Paris 1959 Italiques. Chroniques. L’Age d’Homme, Lausanne 1969 Le Voyage à l’étranger. Roman. Bertil Galland und Grasset, Lausanne und Paris 1974 Le Soleil sur Aubiac. Essay. Mit Fotos von Marcel Imsand. 24heures und Grasset, Lausanne und Paris 1986 Mille Feuilles (Band I-IV). Artikel und Aufsätze. La Bibliothèque des Arts, Lausanne/Paris 1997–1999 Le Jour du printemps. Roman. Denoël, Paris 1999 Weblinks Website Georges Borgeaud (franz.) Website zum Gedenken an Georges Borgeaud (franz.) Georges Borgeaud, Biografie und Bibliografie auf Viceversa Literatur Autor Literatur (20. Jahrhundert) Literatur (Französisch) Literatur (Schweiz) Roman, Epik Person (Lausanne) Schweizer Geboren 1914 Gestorben 1998 Mann
{'title': 'Georges Borgeaud', 'url': 'https://de.wikipedia.org/wiki/Georges%20Borgeaud', 'language': 'de', 'timestamp': '20230320'}
Дивізія А 1932-33 — 21-ий сезон чемпіонату Румунії з футболу. Титул вперше здобула Ріпенсія (Тімішоара). Команди Група 1 Турнірна таблиця Позначення: Результати Група 2 Позначення: Результати Фінал |} Плей-оф 1 раунд |} 2 раунд |} Бомбардири Посилання Дивізія А на rsssf 1932-33 Румунія Румунія 1932 у румунському спорті 1933 у румунському спорті
{'title': 'Дивізія А 1932—1933', 'url': 'https://uk.wikipedia.org/wiki/%D0%94%D0%B8%D0%B2%D1%96%D0%B7%D1%96%D1%8F%20%D0%90%201932%E2%80%941933', 'language': 'uk', 'timestamp': '20230320'}
Toni Šunjić (; n. 15 decembrie 1988) este un fotbalist profesionist bosniac, care joacă pe postul de fundaș central pentru clubul din Prima Ligă Rusă Dynamo Moscova și echipa națională a Bosniei și Herțegovinei. Šunjić și-a început cariera la Zrinjski Mostar, după care a fost împrumutat la Kortrijk în 2010. Apoi a ajuns la Zarea Luhansk și la Kuban Krasnodar. Šunjić a fost transferat la VfB Stuttgart în 2015. În 2017, a fost împrumutat la Palermo. Tot în 2017 a ajuns la Dinamo Moscova. Un fost internațional de tineret pentru Bosnia și Herțegovina, Šunjić și-a făcut debutul la naționala mare în 2012, pentru care a jucat în peste 35 de meciuri. El a reprezentat națiunea la primul ei turneu final, Campionatul Mondial din 2014. Cariera pe echipe Primii ani Šunjić a început să joace fotbal la clubul local Branitelj, după care s-a transferat la Academia de tineret a lui Zrinjski Mostar în 1998 la vârsta de 10 ani. La 2 august 2007, și-a făcut debutul ca fotbalist profesionist, într-un meci de calificare în Cupa UEFA împotriva lui Partizan. Šunjić a marcat primul său gol la profesioniști pe 3 august 2008 împotriva lui Borac Banja Luka. În august 2010 a fost împrumutat timp de un an la Kortrijk. La 9 iulie 2014, a fost transferat la echipa rusă Kuban Krasnodar cu care a semnat un contract de trei ani. VfB Stuttgart În august 2015, Šunjić a semnat un contract de trei ani cu echipa germană VfB Stuttgart. A înscris în debutul său în Bundesliga, într-o înfrângere la limită cu Hertha BSC pe 12 septembrie. La sfârșitul sezonului, clubul a fost retrogradat la 2. Bundesliga. Šunjić, totuși, a decis să rămână la club. Nu a jucat pentru Stuttgart în niciun meci din sezonul 2016-2017, fiind împrumutat la Palermo până la sfârșitul sezonului. În iunie 2017, Šunjić a semnat un contract pe doi ani cu Dinamo Moscova, încheindu-și întoarcerea în Rusia. A debutat într-un meci închiat la egalitate cu Spartak Moscova pe 18 iulie. Pe 3 noiembrie, Šunjić a marcat primul gol pentru echipă, într-un meci din deplasare împotriva lui Ural. Cariera la națională Šunjić a făcut parte din echipa sub 21 de ani a Bosniei și Herțegovinei. Šunjić a fost pentru prima dată convocat la naționala mare în august 2012, pentru un meci amical împotriva Țării Galilor. El și-a făcut debutul în acel meci, intrând pe teren în a doua repriză. În iunie 2014, Šunjić a fost numit în lotul Bosniei și Herțegovinei pentru Campionatul Mondial din 2014, primul turneu important al țării. A debutat într-un meci din grupe împotriva Nigeriei, pe 22 iunie. Šunjić a marcat primul său gol pentru echipa națională mare la 31 august 2017, în înfrângerea scor 2-3 cu Cipru. Referințe Fotbaliști ai Campionatului Mondial de Fotbal 2014 Fotbaliști ai FC Dinamo Moscova Fotbaliști ai VfB Stuttgart Fotbaliști ai FC Kuban Krasnodar Fundași Fotbaliști internaționali bosniaci Fotbaliști bosniaci Oameni în viață Nașteri în 1988 Articole cu surse în limba rusă (ru)
{'title': 'Toni Šunjić', 'url': 'https://ro.wikipedia.org/wiki/Toni%20%C5%A0unji%C4%87', 'language': 'ro', 'timestamp': '20230320'}
Yuliana Gelmis Alzate Pérez (ur. 5 września 1982) – kolumbijska zapaśniczka w stylu wolnym. Zajęła trzynaste miejsce w mistrzostwach świata w 2007. Piąta na igrzyskach panamerykańskich w 2007 i czwarta na mistrzostwach w 2011. Brązowa medalistka igrzysk boliwaryjskich w 2009 roku. Bibliografia Dane na Foeldeak.com Sucre 2009 na venezuelaolimpica.blogspot.com Kolumbijscy zapaśnicy Urodzeni w 1982
{'title': 'Juliana Alzate', 'url': 'https://pl.wikipedia.org/wiki/Juliana%20Alzate', 'language': 'pl', 'timestamp': '20230320'}
Mooirivier is een in 2008 geopend viersterrenhotel en congrescentrum gelegen aan de Overijsselse Vecht nabij Dalfsen. Naar ontwerp van Jan Jans kwam in 1954 op deze plek vakantieoord "De Vechtstroom" tot stand. Van 1970 tot 2008 stond het gebouw bekend onder de naam "De Bron", een conferentiecentrum met christelijke signatuur. Geschiedenis Het pand aan de Vecht dateert uit 1954 en is gelegen op een rivierduin in het Vechtdal, nabij de Stuw van Vilsteren. Oorspronkelijk fungeerde het gebouw als een vakantie- en ontspanningsoord onder de naam "De Vechtstroom", uitgebaat door dichter en schrijver Gerrit Kamp uit Almelo. In 1970 maakte de evangelist Frans Hoekendijk van de accommodatie een conferentiecentrum met de naam "De Bron". Een gelijknamige stichting werd opgericht om christenen uit diverse kerken een accommodatie te bieden voor het houden van conferenties, weekends, bezinningsdagen, retraites en vakantieweken. De Bron verwierf een vaste plek in de Top 10 van de Nederlandse ranglijst van internationale congrescentra. Na het overlijden van Hoekendijk in 1998 heeft zijn zoon Francis het centrum gaandeweg omgevormd tot een hotel- en congrescentrum, dat in 2008 de naam Mooirivier kreeg, waarbij de naam van het hotel een verwijzing is naar de ligging aan de rivier de Vecht en de christelijke signatuur verdween. In 2012 werd Mooirivier door de Nederlandse Hotelclassificatie geclassificeerd als viersterrenhotel. In 2011 werd in deze accommodatie het zogenaamde "verdrag van Dalfsen" gesloten, waarbij de voorzitters van de bij de vakcentrale FNV aangesloten bonden onder leiding van Han Noten en Herman Wijffels afspraken maakten over de toekomst van de FNV. Hotel in Nederland Congrescentrum in Nederland
{'title': 'Mooirivier (hotel)', 'url': 'https://nl.wikipedia.org/wiki/Mooirivier%20%28hotel%29', 'language': 'nl', 'timestamp': '20230320'}
L'oblast de Targovichté (en bulgare Област Търговище, translittération internationale Oblast Tărgovište) est l'un des 28 oblasti (« province », « région », « district ») de Bulgarie. Son chef-lieu est la ville de Targovichté. Géographie La superficie de l'oblast est de . Démographie Lors d'un recensement récent, la population s'élevait à hab, soit une densité de population de 48,4 hab./km. Administration L'oblast est administré par un « gouverneur régional » (en bulgare Областен управител), dont le rôle est plus ou moins comparable à celui d'un préfet de département en France. Subdivisions L'oblast regroupe 5 municipalités (en bulgare, община – obština – au singulier, Общини – obštini – au pluriel), au sein desquelles chaque ville et village conserve une personnalité propre, même si une intercommunalité semble avoir existé dès le milieu du : Liste détaillée des localités Les noms de localités en caractères gras ont le statut de ville (en bulgare : град, translittéré en grad). Les autres localités ont le statut de village (en bulgare : село translittéré en selo). Les noms de localités s'efforcent de suivre, dans la translittération en alphabet latin, la typographie utilisée par la nomenclature bulgare en alphabet cyrillique, notamment en ce qui concerne l'emploi des majuscules (certains noms de localités, visiblement formés à partir d'adjectifs et/ou de noms communs, ne prennent qu'une majuscule) ou encore les espaces et traits d'union (ces derniers étant rares sans être inusités). Chaque nom translittéré est suivi, entre parenthèses, du nom bulgare original en alphabet cyrillique. Antonovo (obchtina) L'obchtina d'Antonovo groupe une ville, Antonovo, et 59 villages : Antonovo (Антоново) · Bankovets (Банковец) · Bogomolsko (Богомолско) · Boukak (Букак) · Chichkovitsa (Шишковица) · Dabravitsa (Дъбравица) · Devino (Девино) · Dlajka polyana (Длъжка поляна) · Dobrotitsa (Добротица) · Dolna Zlatitsa (Долна Златица) · Glachataï (Глашатай) · Golyamo Dolyane (Голямо Доляне) · Gorna Zlatitsa (Горна Златица) · Gradinka (Градинка) · Greevtsi (Греевци) · Izvorovo (Изворово) · Kalnichte (Калнище) · Kapichte (Капище) · Kapinets (Къпинец) · Khalvadjiïsko (Халваджийско) · Kitino (Китино) · Konop (Коноп) · Kraïpole (Крайполе) · Kroucholak (Крушолак) · Kyosevtsi (Кьосевци) · Lyoubitchevo (Любичево) · Malka Tcherkovna (Малка Черковна) · Malogradets (Малоградец) · Manouchevtsi (Манушевци) · Metchovo (Мечово) · Milino (Милино) · Moravitsa (Моравица) · Moravka (Моравка) · Oratch (Орач) · Pirinets (Пиринец) · Poroïno (Поройно) · Prisoïna (Присойна) · Ptchelno (Пчелно) · Ravno Selo (Равно село) · Razdeltsi (Разделци) · Semertsi (Семерци) · Slantchovets (Слънчовец) · Stara Retchka (Стара речка) · Startchichte (Старчище) · Stevrek (Стеврек) · Stoïnovo (Стойново) · Stroïnovtsi (Стройновци) · Svirtchovo (Свирчово) · Svoboditsa (Свободица) · Taïmichte (Таймище) · Tchekantsi (Чеканци) · Tcherna Voda (Черна вода) · Tcherni Bryag (Черни бряг) · Tikhovets (Тиховец) · Treskavets (Трескавец) · Velikovtsi (Великовци) · Velyovo (Вельово) · Yarebitchno (Яребично) · Yastrebino (Ястребино) · Yazovets (Язовец) · Omourtag (obchtina) L'obchtina d'Omourtag groupe une ville, Omourtag, et 42 villages : Balgaranovo (Българаново) · Belomortsi (Беломорци) · Bostan (Бостан) · Dolna Khoubavka (Долна Хубавка) · Dolno Kozarevo (Долно Козарево) · Dolno Novkovo (Долно Новково) · Golyamo tsarkvichte (Голямо Църквище) · Gorna Khoubavka (Горна Хубавка) · Gorno Kozarevo (Горно Козарево) · Gorno Novkovo (Горно Новково) · Gorsko selo (Горско село) · Iliïno (Илийно) · Jelezari (Железари) · Kambourovo (Камбурово) · Kestenovo (Кестеново) · Kozma Prezviter (Козма Презвитер) · Krasnoseltsi (Красноселци) · Malko tsarkvichte (Малко църквище) · Mogilets (Могилец) · Obitel (Обител) · Omourtag (Омуртаг) · Ougledno (Угледно) · Padarino (Пъдарино) · Panaïot Khitovo (Панайот Хитово) · Panitchino (Паничино) · Parvan (Първан) · Petrino (Петрино) · Plastina (Плъстина) · Ptitchevo (Птичево) · Ratlina (Рътлина) · Rositsa (Росица) · Sredichte (Средище) · Stanets (Станец) · Taptchilechtovo (Тъпчилещово) · Tchernokaptsi (Чернокапци) · Tsarevtsi (Царевци) · Tserovichte (Церовище) · Velikdentche (Великденче) · Velitchka (Величка) · Verentsi (Веренци) · Veselets (Веселец) · Visok (Висок) · Vrani kon (Врани кон) · Zelena morava (Зелена морава) · Zmeïno (Змейно) · Zvezditsa (Звездица) Opaka (obchtina) L'obchtina d'Opaka groupe une ville, Opaka, et 5 villages : Gartchinovo (Гърчиново) · Golyamo gradichte (Голямо Градище) · Gorsko Ablanovo (Горско Абланово) · Kreptcha (Крепча) · Lyoublen (Люблен) · Opaka (Опака) Popovo (obchtina) L'obchtina de Popovo groupe une ville, Popovo, et 34 villages : Aprilovo (Априлово) · Baba Tonka (Баба Тонка) · Berkovski (Берковски) · Braknitsa (Бракница) · Dolets (Долец) · Dolna Kabda (Долна Кабда) · Drinovo (Дриново) · Elenovo (Еленово) · Gagovo (Гагово) · Gloginka (Глогинка) · Goritsa (Горица) · Ivantcha (Иванча) · Kardam (Кардам) · Konak (Конак) · Kovatchevets (Ковачевец) · Kozitsa (Козица) · Lomtsi (Ломци) · Manastiritsa (Манастирица) · Martchino (Марчино) · Medovina (Медовина) · Osikovo (Осиково) · Palamartsa (Паламарца) · Pomochtitsa (Помощица) · Popovo (Попово) · Posabina (Посабина) · Sadina (Садина) · Slavyanovo (Славяново) · Svetlen (Светлен) · Trastika (Тръстика) · Tsar Asen (Цар Асен) · Voditsa (Водица) · Zakhari Stoyanovo (Захари Стояново) · Zaraevo (Зараево) · Zavetno (Заветно) · Zvezda (Звезда) Targovichte (obchtina) L'obchtina de Targovichté groupe une ville, Targovichté, et 51 villages : Aleksandrovo (Александрово) · Alvanovo (Алваново) · Bayatchevo (Баячево) · Bistra (Бистра) · Bojourka (Божурка) · Bouïnovo (Буйново) · Boukhovtsi (Буховци) · Bratovo (Братово) · Dalgatch (Дългач) · Davidovo (Давидово) · Draganovets (Драгановец) · Dralfa (Дралфа) · Golyamo novo (Голямо Ново) · Golyamo Sokolovo (Голямо Соколово) · Gorna Kabda (Горна Кабда) · Kochnitchari (Кошничари) · Koprets (Копрец) · Krachno (Кръшно) · Kralevo (Кралево) · Lilyak (Лиляк) · Lovets (Ловец) · Makariopolsko (Макариополско) · Makovo (Маково) · Miladinovtsi (Миладиновци) · Mirovets (Мировец) · Momino (Момино) · Nadarevo (Надарево) · Osen (Осен) · Ostrets (Острец) · Ovtcharovo (Овчарово) · Païdouchko (Пайдушко) · Pevets (Певец) · Podgoritsa (Подгорица) · Preselets (Преселец) · Presiyan (Пресиян) · Presyak (Пресяк) · Probouda (Пробуда) · Prolaz (Пролаз) · Ralitsa (Ралица) · Razboïna (Разбойна) · Rosina (Росина) · Rouets (Руец) · Saedinenie (Съединение) · Straja (Стража) · Targovichté (Търговище) · Tarnovtsa (Търновца) · Tcherkovna (Черковна) · Tvardintsi (Твърдинци) · Tsvetnitsa (Цветница) · Vardoun (Вардун) · Vasil Levski (Васил Левски) · Zdravets (Здравец) Notes et références Liens externes [néant] Oblast en Bulgarie
{'title': 'Targovichté (oblast)', 'url': 'https://fr.wikipedia.org/wiki/Targovicht%C3%A9%20%28oblast%29', 'language': 'fr', 'timestamp': '20230320'}
Padjelantaleden är en cirka 150 km lång vandringsled mellan Kvikkjokk och Änonjalme i Lappland. Vandringen går genom Tarradalen, förbi Staloluokta sameviste samt sjöarna Vásstenjávrre och Virihávrre i Padjelanta nationalpark och längs älven Vuojatädno till dess utlopp i Akkajaure. Övernattningsstugor och enklare provianteringsmöjligheter finns utmed hela sträckan, som är relativt lättgången. Stugorna utanför nationalparken drivs av Svenska Turistföreningen medan stugorna i nationalparken förvaltas av områdets samer via Badjelánnda Laponia Turism. Sommartid bedrivs båttrafik mellan Ritsem, Änonjálmme (Akkastugorna) och Vaisaluokta. Sträckorna Kvikkjokk–Tarrekaise och Stáloluokta–Stora Vuojatädno-bron (norr om Låddejåhkå) är gemensamma med Nordkalottleden. Etapper Kvikkjokk–Stáloluokta Kvikkjokk–Njunjesstugan, 16 km Njunjesstugan–Tarrekaisestugan, 7 km Tarrekaisestugan–Såmmarlappastugan, 13 km Det är vanligt att slå ihop sträckan Njunjes–Tarrekaisestugan med föregående eller efterföljande sträcka för att få en dagsetapp om cirka 20 km. Såmmarlappa–Darreluoppal, 15 km Darreluoppal–Duottar, 11 km Duottar–Stáloluokta, 18 km Stáloluokta–Änonjálmme Stáloluokta–Árasluokta, 10 km Árasluokta–Låddejåhkå, 12 km Låddejåhkå–Gisuris, 23 km Gisuris–Akkastugorna, 14 km Akkastugorna–Änonjálmme, 2 km 11 km norr om Låddejåhkå kan man vika av från Padjelantaleden och följa Nordkalottleden till Vaisaluoktastugan och etapperna från Låddejåhkå blir då Låddejåhkå–Kutjaure, 19 km Kutjaure–Vaisaluokta, 18 km Bilder Källor Externa länkar Padjelantaleden på Svenska Turistföreningens webbplats Badjelánnda Laponia Turism Jokkmokks kommun Skandinaviska fjällkedjan
{'title': 'Padjelantaleden', 'url': 'https://sv.wikipedia.org/wiki/Padjelantaleden', 'language': 'sv', 'timestamp': '20230320'}
The Modern Benoni is a chess opening that begins with the moves 1.d4 Nf6 2.c4 c5 3.d5 e6. It is classified under the ECO codes A60–A79. After the initial moves, Black proceeds to capture on d5, creating a majority of black pawns on the queenside. To support their advance, the king's bishop is usually fianchettoed on g7. These two features differentiate Black's setup from the other Benoni defences and the King's Indian Defence, although transpositions between these openings are common. Frank Marshall invented the Modern Benoni in 1927, but his experiments with the opening went largely ignored for over 20 years. In the 1950s the system was revitalized by players in the Soviet Union, chief among them Mikhail Tal. Its subsequent adoption by players of a similarly aggressive and uncompromising style such as Bobby Fischer and Garry Kasparov established the opening's reputation as one of Black's most dynamic responses to 1.d4. The Modern Benoni suffered a serious theoretical crisis in the 1980s and 1990s, when players as Black encountered great difficulties in meeting the Taimanov Attack and the Modern Main Line. Only in the 21st century has the opening's reputation and theoretical standing made a recovery. Notably, it was Vladimir Kramnik's choice when he needed a win with Black in the penultimate game of the 2004 World Championship, though that particular game resulted in a draw. Initial moves The standard move order for Black to enter the Modern Benoni is 1.d4 Nf6 2.c4 c5. Here it is possible for White to avoid 3.d5: respectable alternatives include 3.Nf3, typically transposing to a line of the English Opening, as well as 3.e3. Taking the pawn with 3.dxc5 is hardly ever seen, because Black easily recovers it after 3...e6 followed by ...Bxc5. Still, 3.d5 has long been considered White's most challenging move, as it gains space in the centre. While it is possible for Black to avoid ...e7-e6 for the time being and play other moves such as 3...d6 or 3...g6, delaying this move until after White plays e2-e4 gives White the extra option of recapturing on d5 with the e-pawn. While recapturing in this fashion does not give White a central pawn majority, it maintains White's spatial advantage and denies Black the counterplay associated with possession of a queenside pawn majority. Thus players who are seeking the typical imbalance in pawn structure associated with the Modern Benoni tend to prefer the immediate 3...e6 followed by 4...exd5. Alternative move orders and transpositions It is possible, indeed common, for Black's second and third moves to be reversed: thus 1.d4 Nf6 2.c4 e6 3.Nc3 c5 and 1.d4 Nf6 2.c4 e6 3.Nf3 c5 will both transpose into the Modern Benoni if White allows it with 4.d5. The latter move order has been especially popular since the 1980s, as it allows Black to reach the Modern Benoni while sidestepping the Taimanov Attack. It also gives Black the additional option of meeting 4.d5 with 4...b5, the Blumenfeld Gambit. Players who use this move order will often choose a different defence against 3.Nc3, such as the Nimzo-Indian with 3...Bb4. Another frequent transposition into the Modern Benoni occurs when White invites a Catalan Opening with 1.d4 Nf6 2.c4 e6 3.g3 and Black responds with 3...c5. If White responds with 4.d5 exd5 5.cxd5, Black can play 5...d6, which often transposes into the Fianchetto Variation; but a common alternative is 5...b5, which leads to independent positions. Black can also try to reach the Modern Benoni through a Benoni Defence move order, i.e. 1.d4 c5 2.d5 Nf6, when 3.c4 e6 would complete the transposition. However, White often prefers not to play 3.c4, since it takes away a useful square from a white knight. Several lines of the King's Indian Defence, such as the Four Pawns Attack, the Sämisch Variation and the Fianchetto Variation, can also transpose into variations of the Modern Benoni if Black plays ...c5 followed by ...e6 and ...exd5 and White recaptures with the c-pawn. History The Modern Benoni was invented by Frank Marshall at the New York 1927 chess tournament. He played it twice, gaining a draw against José Raúl Capablanca in the Fianchetto Variation, but losing soundly to Aron Nimzowitsch, who played the Knight's Tour. Nimzowitsch received the third special prize of the tournament for this game and labelled Marshall's opening an "unfortunate" "extravagance" in his annotations; as a result, it lay virtually abandoned for decades. However, Karel Hromádka's experiments with the Benoni Defence in the 1930s occasionally featured the moves ...e7-e6 and ...exd5, resulting in a transposition to the Modern Benoni. Only in the 1950s was interest in the system revived, when the King's Indian Defence gained in popularity among Soviet players and their investigations branched into related opening systems such as the Modern Benoni. The imbalance inherent in its pawn structure and the counter-chances this implied for Black appealed to aggressive players such as Rashid Nezhmetdinov and Alexander Tolush; the Israeli master Moshe Czerniak also employed it frequently. Lev Polugaevsky, Boris Spassky and Alexey Suetin were among the younger generation of Soviet players who used it regularly in the 1950s and 1960s. But the player primarily responsible for elevating the Modern Benoni to the status of a major opening was Mikhail Tal, who took up the opening in 1953 after seeing one of Nezhmetdinov's games. The tactical positions it led to were a perfect fit for Tal's combinatorial gifts and he crushed many opponents in brilliant style. Famous examples include his game against Bukhuti Gurgenidze at the 1957 USSR championship, excerpted below, and his win against Yuri Averbakh at the same tournament the following year. He also became the first player to use the Modern Benoni in a world championship match, playing it twice against Mikhail Botvinnik in 1960. Former World Champion and opening authority Max Euwe acknowledged Tal's contribution to the opening by naming it the "Tal-System" in his 1965 opening encyclopedia. These developments did not go unnoticed outside the Soviet Union: the name "Modern Benoni" had appeared in print by 1955. In the 1960s Larry Evans began employing the system frequently, and from 1966 onwards, Bobby Fischer also included it in his repertoire, albeit as a secondary weapon. Even so, Fischer was responsible for one of the most famous games ever played with the opening: down 2–0 in the 1972 World Championship match, he answered Spassky's 1.d4 with the Modern Benoni in Game 3 and scored a momentum-changing victory. The successes of Tal and Fischer inspired a new generation of players to take up the Modern Benoni in the 1970s and 1980s, including Walter Browne, Ljubomir Ljubojević, John Nunn, Dragoljub Velimirović, Lev Psakhis, Mihai Suba and Nick de Firmian. The young Garry Kasparov also had the defence in his arsenal—his win against Viktor Korchnoi at the 1982 Lucerne Olympiad was considered the highlight of the tournament and remains one of the most famous games ever played in the opening. It became a favoured weapon for players needing to win against 1.d4: for example, Psakhis used it to defeat Yuri Razuvaev in the penultimate round of the 1980 USSR Championship, catching Alexander Beliavsky in the lead and ultimately sharing first place with him. But in the early 1980s, White scored several crushing victories at high-profile tournaments using the aggressive Taimanov Attack, which caused players to question the fundamental soundness of Black's opening. By the end of the decade, the Modern Main Line had also emerged as a dangerous weapon for White, which only compounded Black's troubles. As a result, the opening declined in popularity and a number of grandmasters gave it up altogether. Those who continued to play it often chose to do so via the move order 1.d4 Nf6 2.c4 e6 3.Nf3 c5 4.d5, when White's early development of the knight to f3 rules out the Taimanov Attack and gives Black opportunities to avoid the Modern Main Line. Mired in this theoretical crisis, the Modern Benoni remained unpopular in the 1990s. Veselin Topalov was the only top-level player to play it regularly, and he too generally preferred the 2...e6 3.Nf3 c5 move order. At the beginning of the new millennium, the theoretician John Watson published a well-regarded survey of the opening that may have contributed to the opening's revival. Many of the ideas he recommended, such as 9...Qh4+ versus the Taimanov Attack and 9...Nh5 in the Modern Main Line, grew in popularity after its publication. The opening regained some more of its former respectability when Vladimir Kramnik, needing a win with Black against Peter Leko, played it in the second to last game of the 2004 World Championship. While he did achieve a winning position at one point, the game ended in a draw. Nevertheless, Étienne Bacrot, Boris Gelfand and Vassily Ivanchuk have all since used the Modern Benoni at the highest levels of competition, while Vugar Gashimov became the opening's most notable proponent. He was the strongest player willing to use the original 1.d4 Nf6 2.c4 c5 3.d5 e6 move order and defend Black's cause in both the Taimanov Attack and the Modern Main Line. Strategy The Modern Benoni is one of Black's sharpest and most active defences against 1.d4. The exchange of White's c-pawn for Black's e-pawn leaves White with a pawn majority in the centre and Black with one on the queenside. This asymmetry suggests that White will try to play on the kingside and in the centre, while Black will seek counterplay on the queenside. However, this simplistic generalization does not hold in many cases—depending on how the pieces are arranged, either side may be able to fight back on the flank where they are theoretically weaker. The creation of such a pronounced structural imbalance so early on in the game implies that Black aims to counterattack rather than equalize. Thus the opening has acquired a reputation for being risky: as Psakhis once wrote, the Modern Benoni "is definitely not an opening for cowards." Since White's central superiority typically constitutes a positional advantage, Black must frequently resort to tactical play and material sacrifices in order not to be forced into passivity. Black's queenside play The game Donner–Tal, Zurich 1959, was a classic demonstration of the power of Black's queenside pawn advance, backed up by the bishop on g7. After Black's 20...Qb4! White was unable to exchange queens, as 21.Qxb4 cxb4 22.Nd1 Nc5 would fork the pawns on a4 and e4. However, the actual game did not last long after Donner's 21.Qf1: Tal set his pawns in motion with 21...c4 22.Re2 b5 23.axb5 axb5 24.Kh1, created a passed c-pawn with 24...Bxc3! 25.bxc3 Qxc3 26.Rxb5 Qd3 27.Qe1 c3 28.Rb1, and forced Donner's resignation with 28...Nc5! when White could neither save his e-pawn nor stop Black's c-pawn from queening. According to Donner, while he spent over two hours on the game, Tal used only fifteen minutes. White's kingside play The central pawn majority is White's main positional trump in the Modern Benoni. By staking out an advantage in space on the kingside, it allows White to develop an initiative on that side of the board. The most important tool in White's arsenal is the e4-e5 pawn advance, which can open up lines and squares for the white pieces, and result in the creation of a passed d-pawn if Black answers with ...dxe5. A famous example of the e4-e5 break leading to a kingside attack occurred in the game Penrose–Tal from the 1960 Leipzig Olympiad. With 19.e5! dxe5 20.f5! Bb7 21.Rad1 Ba8 22.Nce4 White installed a powerful knight on e4, while Black's pieces were hemmed in by the pawn on e5. Penrose soon crashed through on the f-file and scored a stunning upset over the reigning world champion. Other classic examples of this central breakthrough include Ojanen–Keres, Estonia–Finland match, Helsinki 1960 and Korchnoi–Tal, USSR championship, Yerevan 1962. Black's kingside play The half-open e-file gives Black a certain degree of influence over the kingside. A rook on e8 puts pressure on White's e-pawn and restrains it from advancing. Tactics involving ...Nxe4 are not uncommon—the games Averbakh–Tal, USSR championship, Riga 1958, and Uhlmann–Fischer, Interzonal, Palma de Mallorca 1970, are well-known examples. Black can initiate further kingside activity by playing ...Nd7-e5 followed by ...g7-g5. The pawn move prevents White from driving away the knight with f2-f4, and sets up the possibility of Black bringing a knight on f4 via g6 or h5. Further space-gaining pawn advances such as ...g5-g4 and ...f7-f5 may even be possible. En route to winning his first USSR championship, Tal provided a brilliant example of how Black's dark-square control could lead to a kingside attack. Against Gurgenidze at the 1957 championship in Moscow, he unleashed the double sacrifice 14...Nxf2!! 15.Kxf2 Qh4+ 16.Kf1 (16.g3? Bd4+ 17.Kg2 Qxh3+ 18.Kf3 Bg4+ 19.Kf4 g5+ 20.Kxg5 Be3+ 21.Kf6 Qh6 mate) Bd4 17.Nd1 Qxh3! with the point that 18.gxh3 Bxh3 is mate. After 18.Bf3 Qh2 19.Ne3 f5! 20.Ndc4 fxe4 21.Bxe4 Ba6! White was unable to defend against Black's threats of 22...Rxe4 23.Qxe4 Re8 24.Qc2 Nxd5 and 22...Bxc4+ 23.Nxc4 Rf8+ 24. Bf3 Rxf3+, and Gurgenidze resigned after move 27. White's queenside play When Black prepares the ...b7-b5 pawn break with ...a6, White usually tries to hinder it by playing a2-a4, even though this advance weakens the b4-square. As a further deterrent to Black's queenside expansion, White often moves the knight on f3 to c4 via d2. With the knight on c4, Black's ...b7-b5 break may be met by axb5 followed by Na5, when the arrival of a white knight on c6 could severely disrupt Black's position. The knight on c4 also attacks Black's backward pawn on d6, and White can often increase the pressure on this pawn by playing Bf4 or Nb5. The strength of White's knight on c4 often induces Black to exchange it off: typical ways of doing so are ...Nb6, ...Ne5, or ...b7-b6 followed by ...Ba6. Even if Black should succeed in enforcing the ...b7-b5 break, White may halt the b-pawn's further advance by simply playing b2-b4. Even though this would give Black the opportunity to establish a passed c-pawn with ...c5-c4, blockading the queenside in this manner may allow White to pursue play in the centre and on the kingside undisturbed. The ...c5-c4 advance would also relinquish Black's control over the d4-square, which may be occupied to good effect by a white knight or bishop. A successful demonstration of this last idea occurred in the game Pintér–Brynell at the 1998 Elista Olympiad. White answered Black's 21...b5 with 22.b4!, and Black was unable to keep the queenside open with 22...bxa4? because 23.bxc5 Rxb1 24.Rxb1 dxc5 25.Bxc5 would have left White's central pawns unstoppable. After the game's 22...c4 23.a5! Qe7 24.Bd4 Black's queenside play had ground to a halt; Pintér later won with a pawn advance on the kingside. Variations After the initial moves 1.d4 Nf6 2.c4 c5 3.d5 e6, the moves 4.Nf3 and 4.g3 reach positions discussed previously, while 4.dxe6 fxe6 is also ineffective, since Black gains a half-open f-file and the chance to take over the centre with ...d7-d5. Instead White's most popular move is 4.Nc3, preparing to support the d-pawn with 5.e4. As mentioned above, were Black to delay the capture on d5, White would then gain the option of recapturing with the e-pawn. Thus Black generally plays 4...exd5 immediately. Following the recapture 5.cxd5, Black has an eccentric option in 5...Bd6, the Snake Benoni. But most players prefer 5...d6, which stops White's d-pawn from advancing to d6. Black's control over the central dark squares d4 and e5 will then be augmented by fianchettoing the bishop on g7. Meanwhile, White must decide whether or not to play 6.e4. Although this move gains space in the centre, it also gives Black a target of attack on the half-open e-file. White can deny Black this target for the time being by playing 6.Nf3 first. 4.Nc3 exd5 5.cxd5 d6 6.e4 g6 The most critical lines in the Modern Benoni occur after 6.e4 g6. At this point 7.Nf3 has historically been White's most popular move, intending to complete kingside development and castle. Here theory divides into three major branches: 7...Bg7 8.Be2 0-0 9.0-0, the Classical Main Line; 7...Bg7 8.h3 0-0 9.Bd3, the Modern Main Line; and 7...a6, an attempt by Black to avoid the Modern Main Line. Apart from 7.Nf3, White also has several important alternatives, including: 7.f4, which leads to the Taimanov Attack, Four Pawns Attack, or Mikenas Attack; 7.Bd3, which often leads to the Knaak Variation but may also transpose to the Modern Main Line; 7.h3, which is yet another way for White to reach the Modern Main Line after 7...Bg7 8.Nf3 0-0 9.Bd3; 7.f3, the Kapengut Variation; and 7.Nge2, which was recommended for White in 2012 by Lars Schandorff. The idea is to develop with Ng3, Be2 and 0-0. 7.Nf3 Bg7 8.Be2 0-0 9.0-0: Classical Main Line Before the advent of the Taimanov Attack and the Modern Main Line, the sequence 7.Nf3 Bg7 8.Be2 0-0 9.0-0 was the most frequently contested line in the Modern Benoni. Here Black has a choice between three main plans. Two of them begin with 9...Re8, attacking the e-pawn. After 10.Nd2, Black's most dynamic plan is to prepare kingside play with 10...Nbd7 followed by ...Ne5 and ...g6-g5. This plan became popular in the 1970s after Fischer used it, and although it is riskier than the alternatives, it remains Black's best option to complicate the game. Alternatively, Black can try the older move 10...Na6, intending to bring the knight to c7 to prepare the ...b7-b5 break. White most commonly responds with Gligorić's 11.f3 Nc7 12.a4, which clamps down on b5 and overprotects e4 so that White can follow up with Nc4. Black's position remains solid but offers fewer active possibilities than after 10...Nbd7. At the 1973 Madrid international tournament Ljubojević demonstrated what is now considered to be Black's most reliable path to equality. Against Silvino García Martínez he played 9...a6 10.a4 Bg4 11.Bf4 Bxf3 12.Bxf3 and now the innovation 12...Qe7! which prepares ...Nbd7 while keeping the pawn on d6 defended. The exchange of Black's bishop for White's knight eases Black's slightly cramped position and weakens the force of White's e4-e5 break. 7.Nf3 Bg7 8.h3 0-0 9.Bd3: Modern Main Line By the late 1980s Ljubojević's plan of exchanging the light-squared bishop had been proven so reliable it was deterring White from entering the Classical Main Line altogether. The desire to prevent ...Bg4 led to the development of the Modern Main Line, 7.Nf3 Bg7 8.h3 0-0 9.Bd3. If Black continues in the same manner as in the Classical Main Line, e.g. 9...a6 10.a4 Nbd7 11.0-0 Re8, then White appears to maintain an advantage with 12.Bf4. Originally it was thought that the temporary pawn sacrifice 9...b5 was an easy equalizer: after 10.Nxb5 Nxe4?! 11.Bxe4 Re8 Black seemingly regains the sacrificed piece without trouble. But in Alburt–de Firmian, USA ch 1990, White uncorked 12.Ng5! and went on to win: this move was judged the most important theoretical novelty in Volume 50 of Chess Informant. Only later was it discovered that the immediate 10...Re8 is a better way of recovering the pawn, with a complicated game in the offing. The other capture 10.Bxb5 has been subjected to extensive analysis and testing, which has led to the conclusion that the sequence 10...Nxe4 11.Nxe4 Qa5+ 12.Nfd2 Qxb5 13.Nxd6 Qa6 14.N2c4 Nd7 15.0-0 is more or less forced. In the resulting positions Black has found it difficult to generate any winning chances, and even finding equality has not been a simple task. The fact that one must know a lot of theory just to secure a draw has rendered the entire variation beginning with 9...b5 rather unattractive from Black's point of view, even though it appears to be objectively the best move. Thus Black has sought other methods of combating the Modern Main Line. The sharp variation 9...Re8 10.0-0 c4 received significant attention in the mid-1990s, but after 11.Bxc4 Nxe4 12.Nxe4 Rxe4 13.Bg5 Black has yet to demonstrate clear equality. In 2001 John Watson published a detailed analysis of 9...Nh5, which stops White from playing Bc1-f4 and allows Black to follow up with ...Nd7-e5. While it is also unclear whether this move ultimately equalizes, at least Black retains significant counterplay. 7.Nf3 a6: Black avoids the Modern Main Line White's success with the Modern Main Line has spurred Black to search for ways to get in ...Bg4 before White stops it with h2-h3. After 7.Nf3, the immediate 7...Bg4? runs into 8.Qa4+!, when 8...Bd7 9.Qb3 or 8...Nbd7? 9.Nd2! threatening 10.f3 both give White the advantage. So Black first plays 7...a6 threatening 8...b5. Only after 8.a4 does Black play 8...Bg4, when a transposition to the Classical Main Line is likely: 9.Be2 Bxf3 10.Bxf3 Bg7 11.0-0 0-0 12.Bf4 Qe7 is Ljubojević's line, for example. Instead White may try to exploit Black's early ...Bg4 with 9.Qb3, but after 9...Bxf3 10.Qxb7 Black can either maintain material and positional equality with 10...Bxg2 or try for more with 10...Nbd7!?. To cut across Black's idea of ...Bg4, White has even resorted to 8.h3 allowing 8...b5, but after 9.Bd3 Bg7 10.0-0 0-0 Black obtains an acceptable position. If White has entered the Benoni through the standard move order (4.Nc3 exd5 5.cxd5 d6 6.e4 g6), White can dodge such sidelines by avoiding the immediate 7.Nf3 and starting with 7.Bd3 or 7.h3 instead: the latter two moves leave Black little choice but to enter the Modern Main Line after 7...Bg7 and 8...0-0. 7.f4: Taimanov Attack and other lines With 7.f4 White stakes out even more space in the centre and threatens to overrun Black's position with a quick e4-e5. After 7...Bg7 White can transpose to the main line of the Four Pawns Attack in the King's Indian Defence with 8.Nf3 0-0 9.Be2. A rarer option is 8.e5, the Mikenas Attack, against which Black can equalize with either 8...Nfd7 or the rarer 8...dxe5 9.fxe5 Nfd7. By far the most popular continuation for White is 8.Bb5+, the Taimanov Attack. Analyzed by Mark Taimanov in 1956, the strength of this variation was not fully appreciated until the early 1980s. The point of the check is that both 8...Bd7 and 8...Nbd7 allow 9.e5 with advantage to White, since the knight on f6 can no longer retreat to d7. After the strongest move 8...Nfd7 the most popular move used to be 9.Bd3, preparing to meet 9...a6 with 10.a4. But in two crushing and high-profile victories with White (against Frans Andre Cuijpers at the 1980 World Junior Chess Championship in Dortmund, and against Nunn at the 1982 Olympiad in Lucerne) Kasparov showed that 9.a4 was more dangerous for Black, it having the advantage of not determining the bishop's retreat square for the time being. White's success with this idea led some to question the soundness of the Modern Benoni, at least in its original move order. In 1982, Nunn concluded his analysis of the Taimanov with the words, "Black badly needs a new idea against 8.Bb5+ and 9.a4 to keep the Benoni in business"; two years later, he had given up the opening altogether. Other players such as Psakhis resorted to using the move order 1.d4 Nf6 2.c4 e6, only playing 3...c5 in response to 3.Nf3 to avoid the Taimanov, while choosing an entirely different opening against 3.Nc3. The damage this variation did to the opening's reputation led David Norwood to rechristen it the "Flick-Knife Attack." Not until the 21st century did players and analysts begin to revive Black's chances in this line. First, Watson showed that the disruptive check 9...Qh4+ was playable, the point being that after 10.g3 White is no longer able to bring the bishop on c1 to the squares g3 or h4, where it can assist in White's kingside attack. Later players such as Gashimov showed that the queen check is not mandatory, and that Black also retains good chances in the line 9...0-0 10.Nf3 Na6 11.0-0 Nb4, taking advantage of the outpost on b4. 7.Bd3: Knaak Variation The move 7.Bd3 is sometimes used by White to enter the Modern Main Line after 7...Bg7 8.h3 without allowing Black's attempts to play an early ...Bg4. It is also the prelude to a variation championed by Rainer Knaak, 7...Bg7 8.Nge2 0-0 9.0-0. White's plan is to play for a kingside attack beginning with the moves Ng3, f2-f4, and then either e4-e5 or f4-f5. A famous demonstration of White's kingside attack was the game Penrose–Tal, Leipzig ol 1960. However, the development of the knight to e2 rules out the Nf3-d2-c4 manoeuvre, so Black is able to get quick counterplay on the queenside with ideas like ...c5-c4 followed by ...Nd7-c5. 7.f3: Kapengut Variation In 1996 Albert Kapengut published a dense analysis of the move 7.f3, which now bears his name. Kapengut himself gave it the name "Half-Sämisch Variation", because the positions it leads to are often reached via transposition from the Sämisch Variation of the King's Indian Defence. The pawn on f3 overprotects e4 and prevents ...Ng4, so that White can continue 7...Bg7 8.Bg5 and retreat the bishop to e3 after ...h7-h6 without it being further harassed by Black's knight. Notable past practitioners of this line have included Viktor Korchnoi and Murray Chandler. 4.Nc3 exd5 5.cxd5 d6 6.Nf3 g6 This position arises particularly frequently through the transposition 1.d4 Nf6 2.c4 e6 3.Nf3 c5 4.d5 exd5 5.cxd5 d6 6.Nc3 g6. At this point White can still transpose to the Classical or Modern Main Lines after 7.e4. Other common alternatives are: 7.g3, the Fianchetto Variation; 7.Nd2, the Knight's Tour Variation; 7.Bf4; 7.Bg5, the Uhlmann Variation; and 7.h3, which is yet another attempt for White to enter the Modern Main Line without allowing an early ...Bg4. But in this move order Black can also prevent the transposition with 7...a6 (the immediate 7...Qe7? 8.e4 Nxe4?? loses the knight to 9.Qa4+) 8.a4 Qe7, which stops White from playing e2-e4. 7.g3: Fianchetto Variation The Fianchetto Variation has never been considered particularly dangerous for Black to meet, since White's setup does not put Black's position under immediate pressure. However, it also offers Black no obvious target to attack—the fianchettoed bishop covers e4 and d5 and also protects White's king. Since the same bishop no longer covers the a6-f1 diagonal, White typically plays Nf3-d2-c4 to help defend against Black's queenside expansion. After further preparatory moves such as Bf4 and Re1, White may be able to push forward in the centre with e2-e4-e5. Noted proponents of the Fianchetto Variation have included strong positional players such as Viktor Korchnoi, Gennadi Sosonko and Predrag Nikolić, and after a recommendation by the influential theorist Boris Avrukh in 2010, the line has become more topical. Play typically proceeds 7.g3 Bg7 8.Bg2 0-0 9.0-0, and now the most common continuation sees Black developing in standard Benoni fashion while White manoeuvres the king's knight to c4, i.e. 9...a6 10.a4 Nbd7 11.Nd2 Re8 12.h3 Rb8 13.Nc4. Here Black can challenge White's knight with either 13...Ne5 or 13...Nb6. White may also try to develop more quickly with 11.Bf4 in order to strengthen the threat of e2-e4-e5. The idea of an early Bf4 is also effective in other variations such as 9...Re8 10.Bf4. Black too can deviate: for example, the idea of playing for ...b7-b5 after 9...Na6 10.Nd2 Nc7 is frequently seen. The Fianchetto Variation is often reached via transposition from other openings. For instance, the position in the diagram can be reached from the King's Indian via 1.d4 Nf6 2.c4 g6 3.g3 Bg7 4.Bg2 c5 5.d5 d6 6.Nc3 0-0 7.Nf3 e6 8.0-0 exd5 9.cxd5, or from the Catalan via 1.d4 Nf6 2.c4 e6 3.g3 c5 4.d5 exd5 5.cxd5 d6 6.Nc3 g6 7.Bg2 Bg7 8.Nf3 0-0 9.0-0. 7.Nd2: Knight's Tour Variation The Knight's Tour Variation 7.Nd2 immediately sends the knight towards c4, where it attacks the d-pawn; the pressure on it can be increased with moves like Bf4. Black can counter this plan with 7...Nbd7 intending 8.Nc4 Nb6, while 8.e4 Bg7 9.Be2 0-0 10.0-0 would lead to a major variation of the Classical Main Line after 10...Re8, with White having avoided Ljubojević's plan of ...Bg4. Black is not obliged to allow this transposition though: 7...Bg7 is also playable. After 8.e4 0-0 9.Be2, Black has alternatives to 9...Re8, such as the 9...Na6 10.0-0 Ne8 Kramnik played against Leko at the 2004 World Championship, where Black intends to attack White's centre with ...f5. Alternatively, if White immediately completes the knight manoeuvre and attacks the pawn on d6 with 8.Nc4 0-0 9.Bf4, Black can either defend it with 9...Ne8 or sacrifice it with 9...Na6 or 9...b6. 7.Bf4 The move 7.Bf4 is similar in spirit to 7.Nd2, in that White hopes to inconvenience Black by a quick attack on d6. After 7...Bg7 8.Qa4+! Bd7 9.Qb3 White attacks both b7 and d6, and Black must be careful not to drift into a passive position after 9...Qc7 10.e4 0-0. More commonly Black prefers to rule out White's queen check with 7...a6, which incidentally threatens to expand on the queenside. White can ignore this with 8.e4 b5 9.Qe2, aiming to quickly overrun Black in the centre with the e4-e5 advance. However, 8.a4 Bg7 is the most popular continuation, when White can aim for a transposition to the Classical Main Line with 9.e4. Another possibility is 9.h3 0-0 10.e3, which gives the bishop a retreat square in case of ...Nh5 and delays further expansion in the centre until the White's development is complete. Although a number of opening books recommended the 7.Bf4 variation for White in the early 21st century, Black appears to be able to maintain the balance in this line. 7.Bg5: Uhlmann Variation The variation with 7.Bg5 is named after Wolfgang Uhlmann, who played it a few times in the 1960s. Botvinnik also employed it in his 1960 world championship match against Tal. By pinning the knight, White aims to transpose into favourable lines of the Averbakh Variation of the King's Indian Defence, which may occur after 7...0-0 8.Nd2!. To prevent this, Black can either break the pin immediately with 7...h6 8.Bh4 g5 9.Bg3 Nh5, or after developing with 7...Bg7 8.e4 h6 9.Bh4. At this point 9...g5 10.Bg3 Nh5 runs into the pawn sacrifice 11.Bb5+ Kf8 12.e5! when White has a dangerous attack, and in the late 1970s this line was even thought to have refuted the Modern Benoni. Later it was realized that Black can prevent the bishop check with 9...a6!: the only way White can forestall ...g5 and ...Nh5 is with 10.Nd2, but this allows Black to expand on the queenside with 10...b5 and reach a satisfactory position. Footnotes References Chess openings
{'title': 'Modern Benoni', 'url': 'https://en.wikipedia.org/wiki/Modern%20Benoni', 'language': 'en', 'timestamp': '20230320'}
Werner Schmitz (* 20. November 1953 in Köln) ist ein deutscher literarischer Übersetzer. Er übersetzt aus dem Englischen und hat unter anderem Werke von Paul Auster, John le Carré, Don DeLillo, Ernest Hemingway, Michael Ignatieff, Malcolm Lowry, Ian McEwan, Henry Miller, Philip Roth und William Carlos Williams ins Deutsche übertragen. Neben der Belletristik übersetzte er auch Biographien, so von Herman Melville und Harry Belafonte, und Texte zur Literaturgeschichte, Astronomie und Musik. Er arbeitet für verschiedene große deutsche Verlage, so für Rowohlt, Diogenes, Hanser. Die von ihm übersetzten Bücher erreichten in deutschsprachigen Auflagen mehrere zehntausend Druckexemplare. Ursprünglich studierte er Volkswirtschaft und kam erst dann zu seiner Übersetzertätigkeit. Werner Schmitz lebt in Celle. Schmitz ist Mitglied im Verband deutschsprachiger Übersetzer literarischer und wissenschaftlicher Werke, VdÜ. Rezeption Seine jüngeren Übersetzungen werden gegenüber älteren Übersetzungen anderer Übersetzer gelobt, unter anderem bei Werken von Hemingway. Seine Neu-Übersetzung von Der alte Mann und das Meer wurde in der Welt besprochen, die von Portnoys Beschwerden von Phillip Roth wird lobend erwähnt. Auszeichnungen Schmitz wurde 2010 mit dem niedersächsischen Literaturstipendium für Übersetzer ausgezeichnet. Im Jahr 2011 erhielt Schmitz den Heinrich Maria Ledig-Rowohlt-Preis, einen jährlich verliehenen Übersetzerpreis, für „seine Übersetzungen zeitgenössischer amerikanischer Literatur, insbesondere für seine Übertragung der Romane Paul Austers“. Übersetzungen (Auswahl) Martin Amis: Interessengebiet, Roman (2015) Paul Auster: Mond über Manhattan (1990) Paul Auster: Die Erfindung der Einsamkeit (1993) Paul Auster: Von der Hand in den Mund (1998) Paul Auster: Nacht des Orakels (2004) Paul Auster: Die Brooklyn-Revue (2006) Paul Auster: Reisen im Skriptorium (2007) Paul Auster: Mann im Dunkel (2008) Paul Auster: Unsichtbar (2010) Paul Auster: Sunset Park (2012) Paul Auster: Winter Journal. Rowohlt, Reinbek bei Hamburg 2013. ISBN 978-3-499-25950-0 Paul Auster: 4 3 2 1 (2017) Paul Auster: In Flammen (2022) John le Carré: Das Rußlandhaus (1989) John le Carré: Der heimliche Gefährte (1991) John le Carré: Der Nachtmanager (1993) John le Carré: Unser Spiel (1995) John le Carré: Der Schneider von Panama (1997) John le Carré: Der ewige Gärtner (2001) Ernest Hemingway: Gefährlicher Sommer (1986) Ernest Hemingway: Der Garten Eden (1987) Ernest Hemingway: Die Wahrheit im Morgenlicht (1999) Ernest Hemingway: Paris – Ein Fest fürs Leben (2011) Ernest Hemingway: Der alte Mann und das Meer (2012) Ernest Hemingway: Schnee auf dem Kilimandscharo (2015) Ernest Hemingway: Wem die Stunde schlägt (2022) Donna Leon: Das goldene Ei (2014) Ian McEwan: Solar (2010) Ian McEwan: Honig (2013) Ian McEwan: Kindeswohl (2015) Morton Rhue: Boot Camp (2006) Philip Roth: Sabbaths Theater (1996) Philip Roth: Amerikanisches Idyll (1998) Philip Roth: Mein Mann, der Kommunist (1998) Philip Roth: Verschwörung gegen Amerika (2005) Philip Roth: Portnoys Beschwerden (2006) Philip Roth: Jedermann (2006) Philip Roth: Empörung (2009) Weblinks Schmitz in der Übersetzer-Datenbank des VdÜ, 2019 Das Problem mit der Einfachheit, Interview mit Schmitz, Neue Zürcher Zeitung, 17. August 2012 Einzelnachweise Übersetzer aus dem Englischen Übersetzer ins Deutsche Person (Celle) Deutscher Geboren 1953 Mann
{'title': 'Werner Schmitz (Übersetzer)', 'url': 'https://de.wikipedia.org/wiki/Werner%20Schmitz%20%28%C3%9Cbersetzer%29', 'language': 'de', 'timestamp': '20230320'}
Mark Craney (Minneapolis, 26 de agosto de 1952 — Los Angeles, 26 de novembro de 2005) foi um músico estadunidense. Foi baterista da banda Jethro Tull de 1980 a 1981. Ligações externas Site oficial do Jethro Tull Bateristas dos Estados Unidos Mark Craney Naturais de Minneapolis
{'title': 'Mark Craney', 'url': 'https://pt.wikipedia.org/wiki/Mark%20Craney', 'language': 'pt', 'timestamp': '20230320'}
Trindade är en stad och kommun i Brasilien och ligger i delstaten Goiás. Den är en förortskommun till Goiânia och hade år 2014 cirka 115 000 invånare. Kommunen har två separata befolkningscentran: centralorten (ca 57 000 invånare 2010) samt ett område i öster (cirka 38 000 invånare 2010) som är sammanväxt med Goiânia. Källor Orter i Goiás
{'title': 'Trindade, Goiás', 'url': 'https://sv.wikipedia.org/wiki/Trindade%2C%20Goi%C3%A1s', 'language': 'sv', 'timestamp': '20230320'}
Artsexamen is in Nederland een staatsexamen ter verkrijging van de titel arts. Voorafgaand aan de invoering van dit Nederlandse staatsexamen, in het begin van de 19e eeuw, bestond er een historisch gegroeide chaos in de bevoegdheden tot het uitoefenen van de geneeskunde en daaraan gepaard een tekort aan geneeskundige hulp. In 1865 werd door Thorbecke het Artsexamen ingevoerd. Ontstaansgeschiedenis In de Middeleeuwen verleenden de universiteiten de graden magister, licentiatus en doctor. Ook de faculteit geneeskunde kende het licentiaat naast het doctoraat. Aan het doctoraat was de bevoegdheid tot het geven van onderwijs in alle landen verbonden. Langzaam werden het licentiaat en het doctoraat samengetrokken tot één geheel: een examen en de verdediging van een proefschrift. Daarmee werden de wetenschappelijke graad en de praktijkbevoegdheid verkregen. In de achttiende eeuw groeide de behoefte aan een academische opleiding in de heel- en verloskunde, waar deze opleiding tot dan toe aan de Gilden was toevertrouwd. Na de opheffing der Gilden (1798) werd de opleiding universitair, maar de examens gebeurden door de provinciale Commissies van Geneeskundig Onderzoek en Toevoorzicht. Bij het Besluit op de Organisatie van het Hooger Onderwijs in de Noordelijke Provinciën (Koninklijk Besluit 2 augustus 1815) werd besloten dat men in drie vakken afzonderlijk moest promoveren. Eerst kwam de promotie tot doctor medicinae na de verdediging van een proefschrift, daarna de promotie tot chirurgiae doctor en tot artis obstetriciae doctor door examen en bewijzen van praktische vaardigheid. Artsexamen Het was Thorbeckes oorspronkelijk plan om de titel van genees-, heel- en verloskundige aan het in te voeren Artsexamen te verbinden. Maar tijdens zijn behandeling van het wetsontwerp in de Tweede Kamer op 21 maart 1865 ontstond het voorstel om aan de staatsbevoegdheid de titel van arts te verbinden. De Wet op het Artsexamen dateert van 1 juni 1865 en trad in werking op 1 januari 1866. Hiermee werd het doctorsdiploma en het vroegere licentiaatsdiploma losgekoppeld van de hoedanigheid van arts en de dokter daarmee het recht ontnomen dr. voor zijn naam te plaatsen. In andere landen is dat anders gelopen. In Duitsland kan een arts over zijn afstudeeronderzoek een - klein - proefschrift schrijven en ontvangt dan de titel Dr. med.. België en Zwitserland kennen soortgelijke regelingen. In Nederland kan men dus wel dokter (arts, doctorandus = hij die (nog) doctor worden moet) en tegelijkertijd niet doctor zijn. Een minderheid van de artsen in Nederland is tevens gepromoveerd tot doctor. Verder leidt de term “arts” internationaal soms tot verwarring evenals de onofficiële titel “drs” (doctorandus). Iedere universiteit kent zijn eigen presentatievorm van het Artsexamen. De plechtigheid omvat het afleggen van de eed of belofte en het tekenen en uitreiken van de bul. Daarna is de gediplomeerde basisarts. De Wet op de Beroepen in de Individuele Gezondheidszorg (BIG), regelt de zorgverlening door beroepsbeoefenaren. Degene die het Artsexamen heeft behaald en zich in het register heeft ingeschreven, mag de door de wet beschermde titel voeren, waarmee de deskundigheid van de geregistreerde beroepsbeoefenaren voor iedereen herkenbaar is. Examen Geneeskunde
{'title': 'Artsexamen', 'url': 'https://nl.wikipedia.org/wiki/Artsexamen', 'language': 'nl', 'timestamp': '20230320'}
Покосный — топоним в России: Покосный — ручей в Республике Карелии, приток реки Вожмы. Покосный — ручей в Республике Карелии, приток реки Левашки. Покосный — посёлок в Ашинском районе Челябинской области, упразднён в 1968 г. Примечания
{'title': 'Покосный', 'url': 'https://ru.wikipedia.org/wiki/%D0%9F%D0%BE%D0%BA%D0%BE%D1%81%D0%BD%D1%8B%D0%B9', 'language': 'ru', 'timestamp': '20230320'}
Сергей Дмитриевич Ромода́нов (1899—1975) — советский актёр театра и кино. Народный артист РСФСР (1953). Биография Родился а в городе Ливны (ныне Орловская область) в семье провинциальных актёров. В 1912 году поступил в Ливенское реальное училище. Через три года семья переехала в Грозный, и будущий артист окончил образование в Грозненском реальном училище в 1919 году. В 1920 году поступил в художественную мастерскую режиссёра Арзамасова в Баку. В 1921—1923 годы — служит в драматическом театре ПУРа в Хиве; в 1925—1926 годы — артист Хивинского городского театра; в 1926—1927 годы — режиссёр театра-клуба железнодорожников станции Урсатьевской Ташкентской области; в 1936—1937 годы — артист и режиссёр городского театра Благовещенска; в 1937—1938 годы — артист государственного театра русской драмы в Ижевске. С 1938 года — актёр ЯГАТД имени Ф. Г. Волкова. Член ВКП(б) с 1943 года. Умер 23 сентября 1975 года. Похоронен на Западном (Чурилковском) кладбище Ярославля. Творчество Театральные работы «Гибель эскадры» А. Е. Корнейчука — Гайдай «Кремлёвские куранты» Н. Ф. Погодина — Рыбаков «Парень из нашего города» К. М. Симонова — Сергей Луконин «Фронт» А. Е. Корнейчука — Огнев «Русские люди» К. М. Симонова — Сафонов «Пётр I» А. Н. Толстого — Пётр I «Царь Фёдор Иоаннович» А. К. Толстого — Борис Годунов «Зыковы» М. Горького — Антипа Зыков «Дети солнца» М. Горького — Егор «На дне» М. Горького — Сатин «Егор Булычов и другие» М. Горького — Егор Булычов «Хозяева жизни» Ю. П. Чепурина — Медведев «Знакомьтесь, Балуев» В. М. Кожевникова — Балуев «Палата» С. И. Алёшина — Прозоров «Заговор обречённых» Н. Е. Вирты Фильмография  — Дело Артамоновых — Илья Артамонов  — Вихри враждебные — Григорий Дормидонтович Медведев, машинист  — Испытание верности — Егор Кузьмич Лутонин  — Первый эшелон — Тарас Григорьевич Шугайло, бригадир  — Девушка с маяка — Емельян Прохорович Лелека, боцман, смотритель маяка  — Высота — Берестов, отец Маши и Бориса  — Смена начинается в шесть — Силыч  — Исправленному верить  — Алые паруса — капитан Гоп 1961 — Любушка — Аристарх Сергеевич Бурмин, конезаводчик  — Сказка о потерянном времени — старик с газетой у школы Награды и премии Сталинская премия третьей степени (1950) — за исполнение роли в спектакле «Заговор обречённых» Н. Е. Вирты Народный артист РСФСР (1953) Заслуженный артист РСФСР (1947) два ордена Трудового Красного Знамени (в том числе 11 июля 1950) медали Примечания Литература Кинословарь в 2-х томах. — М.: Советская энциклопедия, 1966—1970. Выпускники Грозненского реального училища Члены КПСС Персоналии:Театр драмы имени Фёдора Волкова Похороненные на Чурилковском кладбище
{'title': 'Ромоданов, Сергей Дмитриевич', 'url': 'https://ru.wikipedia.org/wiki/%D0%A0%D0%BE%D0%BC%D0%BE%D0%B4%D0%B0%D0%BD%D0%BE%D0%B2%2C%20%D0%A1%D0%B5%D1%80%D0%B3%D0%B5%D0%B9%20%D0%94%D0%BC%D0%B8%D1%82%D1%80%D0%B8%D0%B5%D0%B2%D0%B8%D1%87', 'language': 'ru', 'timestamp': '20230320'}
Vladislav Beneš (* 18. listopadu 1956, Praha) je český herec a dabér. Životopis Dabingu se věnuje od dětství, jako dětský herec se objevil na divadelní scéně Národního divadla či Divadla E. F. Buriana. Absolvoval Gymnázium Na Zatlance, poté vystudoval obor herectví na DAMU (1980), poté následovalo angažmá v Divadle J. Průchy v Kladně (1980–1982) a v Městském divadle Mladá Boleslav (1982–1983), od roku 1983 je členem činohry Národního divadla v Praze. Má velice příjemný hlas, což mu přináší mnoho zajímavých rolí v dabingu. Je dvorním dabérem Pierce Brosnana. Filmografie, výběr Divadelní role Karel Čapek: Matka, Tony Alois Jirásek: Lucerna, vodník Michal Jan Drda: Hrátky s čertem, čert Lucius Karel Čapek: Věc Makropulos, Janek Maxim Gorkij: Vassa, Pavel William Shakespeare: Marná lásky snaha, učitel Holofernes Molière: Tartuffe, Valér William Shakespeare: Sen noci svatojánské, Theseus William Shakespeare: Othello, Jago Michail Bulgakov: Mistr a Markétka, Lotrov Anton Pavlovič Čechov: Višňový sad, Jaša Bohumil Hrabal: Obsluhoval jsem anglického krále, Zdeněk Vítězslav Nezval: Manon Lescaut, Duval (2016, Národní divadlo, režie Daniel Špinar) František Hrubín: Kráska a zvíře, Otec (2022, Národní divadlo, režie Daniel Špinar) Filmové a televizní role 1974 – Poslední ples na rožnovské plovárně 1974 – Lidé z metra 1975 – Pomerančový kluk 1975 – Na konci světa 1977 – Dary hadího krále 1978 – Cesta domů 1979 – Chvíle pro píseň trubky 1980 – Svítalo celou noc 1980 – Rytmus 1934 1982 – Poslední vlak 1984 – Chytrá princezna 1984 – Čertův švagr 1985 – Nevěsta 1986 – Švec z konce světa 1988 – Motanice 1988 – Kverulantka 1991 – Uzavřený pavilón 1991 – Krásná čarodějka 1991 – Král a zloděj 1992 – Pravda a lež 1995 – Netrpělivost srdce 1998 – Smůla 1999 – Ze života pubescentky 1999 – Nenávist 1999 – Zakletý vrch 2001 – May Day 2002 – Z rodinného alba 2002 – Miláček 2007 – O uloupené divožence 2008 – Kriminálka Anděl (TV seriál) 2010 – Cukrárna (TV seriál) 2010 – Ach, ty vraždy! (TV seriál) 2013 – Sanitka 2 (TV seriál) 2013 – České století (TV seriál) 2014 – Svatby v Benátkách (TV seriál) 2014 – První republika (TV seriál) Dabing 1966 Prázdniny s Ivettou - Jorge Juan Merino (Cholo) 1968 Chlapec a čáp - Bogdan Untaru (Naiko) 1969 Pán hor - Boris Ivanovski (Kůzle) 1971 Pippi dlouhá punčocha - Pär Sundberg (Tommy) 1971 Lev ve stodole - James Forlong (Andrew Fowler) 1976 Moskva – Kassiopeia - Miša Jeršov (Viktor Serega) 1979 Markýz de Bois-Doré - Michel Albertini (Mario) 1982 Zkouška orchestru - (Claudio, bubeník) 1982 Policejní inspektorka - Christophe Nollier (Gilou) 1983 Jacksonina cesta - Serge Tresamini (Kid) 1984 Na východ od ráje - Hart Bochner (Aron Trask) 1985 Zločin Pierra Lacaze - Patrick Rollins (Jacques) 1985 Dva roky prázdnin - Dominique Planchot (Gordon) 1986 Nevhodná práce pro ženu - Dominic Guard (Andrew Lunn) 1986 Korálový ostrov - Scott McGregor (Jack Martin) 1986 Brubaker - Ronald C. Frazier (Willets) 1987 Gallipoli - David Argue (Snowy) 1987 Benji - Frances Bavier (Finestrová) 1988 Divoká kachna - Arthur Dignam (Gregory) 1989 Urvi co můžeš - John Flanagan (Willard) 1991 Sám doma - Daniel Stern (Marv) 1991 Memphiská kráska - Sean Astin (poručík Richard "Rascal" Moore) 1991 Lebkouni - Kevyn Major Howard (Rudyard Kipling) 1992 Sám doma 2: Ztracen v New Yorku - Daniel Stern (Marv) 1992 Batman se vrací - Christopher Walken (Max Shreck) 1993 Vysoká hra patriotů - Sean Bean (Sean Miller) 1993 Tělo jako důkaz - Joe Mantegna (Robert Garrett) 1993 O myších a lidech - Gary Sinise (George Milton) 1993 Návštěvníci - Didier Benureau (Doktor Beauvin) 1993 Návrat Sommersbyho - Richard Gere (John Robert Sommersby) 1994 Pretty Woman - Richard Gere (Edward Lewis) 1994 Harley Davidson a Marlboro Man - Don Johnson (Marlboro) 1994 Bez dcerky neodejdu - Alfred Molina (Moody) 1995 Silkwoodová - Kurt Russell (Drew Stephens) 1995 Nebezpečná rychlost - Jeff Daniels (Harry) 1995 Mladé pušky II - William Petersen (Patrick Floyd 'Pat' Garrett) 1996 Zlaté oko - Pierce Brosnan (James Bond) 1996 Ostrov hrdlořezů - Matthew Modine (Shaw) 1996 Královna Margot - Jean-Hugues Anglade (král Karel IX.) 1996 Hranice - Harvey Keitel (Cat) 1996 Americký prezident - Michael Douglas (prezident Andrew Shepherd) 1997 Velký Gatsby - Sam Waterson (Nick Carraway) 1997 Tango - Thierry Lhermitte (Paul) 1997 Sám doma 3 - David Thornton (Unger) 1997 Případ Pelikán - Denzel Washington (Gray Grantham) 1997 Nesnesitelná lehkost bytí - Daniel Day-Lewis (Tomáš) 1997 Muž a žena - Jean-Louis Trintignant (Jean-Louis Duroc) 1998 Zítřek nikdy neumírá - Pierce Brosnan (James Bond) 1998 Šakal - Richard Gere (Declan Mulqueen) 1998 Muž se železnou maskou - Jeremy Irons (Aramis) 1999 Zachraňte vojína Ryana - Ted Danson (kapitán Hamill) 1999 Lhář - Tim Roth (James Walter Wayland) 1999 8 MM - Nicolas Cage (Tom Welles) 1999 Dech života [dabing Nova] – Timothy Dalton (James Bond) 1999 Povolení zabíjet [dabing Nova] – Timothy Dalton (James Bond) 2000 V kůži Johna Malkoviche - John Malkovich (John Horacio Malkovich) 2000 Highlander:Zúčtování - Adrian Paul (Duncan Macleod) 2000 Nevěsta na útěku – Richard Gere (Ike Graham) 2000 Jeden svět nestačí - Pierce Brosnan (James Bond) 2000 Johanka z Arku - John Malkovich (Karel VII.) 2000 Anna a král - Yun-Fat Chow (král Mongkut) 2000 Americká krása - Chris Cooper (Frank Fitts) 2000 Aféra Thomase Crowna - Pierce Brosnan (Thomas Crown) 2001 Zvoník od Matky Boží - Derek Jacobi (Claude Frollo) 2001 Ponorka U-571 - Jake Weber (Hirsch) 2001 Podzim v New Yorku - Richard Gere (Will Keane) 2001 Patriot - Tchéky Karyo (Jean Villeneuve) 2002 Proroctví z temnot - Richard Gere (John Klein) 2002 Pán prstenů: Společenstvo prstenu - Hugo Weaving (Elrond) 2002 Indiana Jones a dobyvatelé ztracené archy - Wolf Kahler (nácek Dietrich) 2002 Hercule Poirot: Záhada na zámku Styles - Hugh Fraser (kapitán Hastings) 2002 Hercule Poirot: Vraždy podle abecedy - Hugh Fraser (kapitán Hastings) 2002 Hercule Poirot: Vražda na golfovém hřišti - Hugh Fraser (kapitán Hastings) 2002 Hercule Poirot: Němý svědek - Hugh Fraser (kapitán Hastings) 2002 Gosford Park - Richard E. Grant (George) 2002 Asterix a Obelix: Mise Kleopatra - Alain Chabat (Julius Caesar) 2002 Agent z Panamy - Pierce Brosnan (Andrew Osnard) 2003 Pán prstenů: Dvě věže - Hugo Weaving (Elrond) 2003 Chicago - Richard Gere (Billy Flynn) 2003 Dnes neumírej - Pierce Brosnan (James Bond) 2003 Armageddon - Billy Bob Thornton (Dan Truman) 2004 Stepfordské paničky - Christopher Walken (Mike Wellington) 2004 Pán prstenů: Návrat krále - Hugo Weaving (Elrond) 2004 Master & Commander: Odvrácená strana světa - Paul Bettany (Dr. Stephen Maturin, Surgeon) 2005 seriál Kriminálka Las Vegas - William Petersen (Gil Grissom) 2005 Ryba jménem Wanda - Kevin Kline (Otto) 2005 Pád Třetí říše - André Hennicke (SS-Brigadeführer Wilhelm Mohnke) 2005 Dannyho parťáci - Andy Garcia (Terry Benedict) 2005 Čelisti - Richard Dreyfuss (Matt Hooper) 2005 Collateral - Tom Cruise (Vincent) 2006 V jako Vendeta - Stephen Fry (Gordon Deitrich) 2006 Top Gun [dabing Nova] - Michael Ironside (Jester) 2006 Příliš vzdálený most [dabing MGM] - Dirk Bogarde (generálporučík Browning) 2006 Návrat Sommersbyho [dabing ČT] - Richard Gere (John Robert Sommersby) 2006 Dvanáct rozhněvaných mužů - Henry Fonda (porotce č. 8) 2006 Dobrou noc a hodně štěstí - George Clooney (Fred Friendly) 2007 Sunshine - Hiroyuki Sanada (Kaneda) 2007 Sedm statečných - Yul Brynner (Chris Adams) 2007 Piráti z Karibiku: Na konci světa - Tom Hollander (Lord Cutler Beckett) 2007 Muž proti muži - Pierce Brosnan (Gideon) 2007 Hrabě Monte Christo - Roger Pigaut (Fernand de Morcerf) 2007 Denní hlídka - Viktor Veržbickij (Zavulon) 2007 Dannyho parťáci 3 - Andy Garcia (Terry Benedict) 2008 Mnichov - Ciarán Hinds (Carl) 2008 Mamma Mia! - Pierce Brosnan (Sam Carmichael) 2008 Flynn Carsen: Návrat do dolů krále Šalamouna - Noah Wyle (Flynn Carsen) 2008 Flynn Carsen: Honba za Kopím osudu - Noah Wyle (Flynn Carsen) 2009 Noční hlídka [dabing Nova] - Pierce Brosnan (Michael 'Mike' Graham) 2009 Mustangové - Eli Wallach (Guido) 2009 Kolem světa za 80 dní - Pierce Brosnan (Phileas Fogg) 2009 Jak jsem vyhrál válku - Michael Hordern (Grapple) 2009 Flynn Carsen: Kletba Jidášova kalichu - Noah Wyle (Flynn Carsen) 2009 Dva na houpačce - Robert Mitchum (Jerry Ryan) 2010 Percy Jackson: Zloděj blesku - Pierce Brosnan (Cheiron) 2010 Nine - Daniel Day-Lewis (Guido Contini) 2010 Muž ve stínu - Pierce Brosnan (Adam Lang) 2010 Křižovatka - Richard Gere (Vincent Eastman) 2010 Hačikó - příběh psa - Richard Gere (Parker Wilson) 2010 Dar - Pierce Brosnan (Allen Brewer) 2010 Bourneovo ultimátum [dabing Prima] - David Strathairn (Noah Vosen) 2010 Amelia - Richard Gere (George Putnam) 2011 Láska a jiné závislosti - Hank Azaria (Dr. Stan Knight) 2011 Kazatel - Paul Bettany (Kněz) 2011 Jednou ano, třikrát možná - Kevin Kline (Hampton Roth) 2011 Hlavně nezávazně - Kevin Kline (Alvin) 2011 Ďáblova ruka - Pierce Brosnan (Dan Day) 2012 Nechápu, jak to dokáže - Pierce Brosnan (Jack Abelhammer) 2012 Hobit: Neočekávaná cesta - Hugo Weaving (Elrond) 2012 Dvojitý agent - Richard Gere (Paul Shepherdson) 2012 Bourneův odkaz - David Strathairn (Noah Vosen) 2012 Až do září - Thierry Lhermitte (Xavier de la Perouse) 2012 Asterix a Obelix ve službách jejího veličenstva - Fabrice Luchini (Julius Caesar) 2012 Argo - Viktor Garber (Ken Taylor) Audioknihy Inovátoři (2015, načetl Vladislav Beneš), vydala Audiotéka Einstein a jeho život (2016, načetl Vladislav Beneš), vydala Audiotéka Volání divočiny (2017, načetl Vladislav Beneš), vydala Audiotéka v edici Mistři slova. Edice Mistři slova je plná literárních pokladů. Naše nejlepší herecké hlasy, které jsou nám tak blízké, namlouvají své oblíbené knihy a významná literární díla, která je oslovila, ovlivnila a k nimž se třeba i rádi vracejí. Dům duchů (2019, vydala Audiotéka) Literatura Almanach činohry Národního divadla: 120. sezona 2002/2003, Praha 2003, s. 23. Fikejz, M.: Český film, herci a herečky, 1. díl, Praha 2006, s. 58. Aubrecht, Radek a kol. autorů: 130 let a osobností smíchovského gymnázia (1883–2013) '', Gymnázium Na Zatlance, Praha 2014, , s. 13. Externí odkazy Čeští herci Čeští dabéři Absolventi DAMU Narození v roce 1956 Žijící lidé Muži Narození 18. listopadu Narození v Praze
{'title': 'Vladislav Beneš', 'url': 'https://cs.wikipedia.org/wiki/Vladislav%20Bene%C5%A1', 'language': 'cs', 'timestamp': '20230320'}
Sinurothoe sinensis is een vlokreeftensoort uit de familie van de Sinurothoidae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1999 door Ren. Sinurothoidae
{'title': 'Sinurothoe sinensis', 'url': 'https://nl.wikipedia.org/wiki/Sinurothoe%20sinensis', 'language': 'nl', 'timestamp': '20230320'}
Battery L, 2nd Missouri Light Artillery Regiment was an artillery battery that served in the Union Army during the American Civil War and Plains Indian Wars. Service Organized at St. Louis, Mo., January, 1862. Attached to District of St. Louis, Mo., Dept. of Missouri, to September, 1862. District of Rolla, Dept. of Missouri, to February, 1863. District of St. Louis, Mo., Dept. of Missouri, to September, 1863. Attached to District of St. Louis, Mo., and Central District of Missouri, Dept. of Missouri, to April, 1865. District of North Missouri, Dept. of Missouri, to June, 1865. District of the Plains, Dept. of Missouri, to November, 1865. Detailed service Duty in District of St. Louis till September, 1862. At Houston July, 1862. Action at Mountain Store, Big Piney, July 25, 1862. At Hartsville, District of Rolla, Mo., till July, 1863, and at St. Louis, Mo., till September, 1863. Scout in Wayne, Stoddard and Dunklin Counties August 20–27, 1862. Little River Bridge August 31, 1862 (Detachment). Hartsville, Wood's Fork, January 11, 1863. Transferred to new Battery "E" September 29, 1863. Reorganized at Sedalia, Mo., January 20, 1864. Duty at St. Louis and Warrenton, Mo., District of Central Missouri. Action at Moreau Bottom October 7. Defence of Jefferson City against Price's attack October 7–8. California October 9. Battle of Westport October 23. Engagement at the Marmiton or Battle of Charlot October 25. Mine Creek, Little Osage River, Marias des Cygnes, October 25. Duty in District of Central Missouri till April, 1865, and in North Missouri till June. Ordered to St. Louis, Mo. Moved to Omaha, Neb., June 11–20. Powder River Expedition. March to Powder River and Fort Connor July 1-September 20. Actions on Powder River September 2–8. Mustered out November 25, 1865. Commanders Captain Charles H. Thurber See also 2nd Missouri Light Artillery Regiment Missouri Civil War Union units Missouri in the Civil War References Dyer, Frederick H. A Compendium of the War of the Rebellion (Des Moines, IA: Dyer Pub. Co.), 1908. Attribution Military units and formations established in 1862 Military units and formations disestablished in 1865 Units and formations of the Union Army from Missouri 1862 establishments in Missouri Artillery units and formations of the American Civil War
{'title': 'Battery L, 2nd Missouri Light Artillery Regiment', 'url': 'https://en.wikipedia.org/wiki/Battery%20L%2C%202nd%20Missouri%20Light%20Artillery%20Regiment', 'language': 'en', 'timestamp': '20230320'}
Portsmouth ist eine Kleinstadt von Dominica am Indian River im Norden der Insel Dominica. Portsmouth hat 3633 Einwohner und ist somit die zweitgrößte Gemeinde des Inselstaates. Die Stadt gehört zum Parish Saint John. Auf einer Halbinsel nördlich des Dorfes liegt der Nationalpark Cabrits National Park. Portsmouth besitzt neben Roseau einen eigenen Seehafen. Geschichte Dominica war von den Kalinago besiedelt, als Kolumbus 1493 die Insel „entdeckte“. Sie gehörten zur Sprachgruppe der Arawak und wurden von den Franzosen, die seit den 1620er Jahren versuchten, Dominica unter ihre Kontrolle zu bekommen, meist „Insel-Kariben“ genannt. An der Stelle des heutigen Portsmouth gab es, als die Franzosen dort 1642 landeten, eine größere Kalinago-Siedlung namens Uyuhao. Sowohl bevor als auch nachdem Frankreich die Insel im Jahre 1763 an Großbritannien abtrat, war erwogen worden, Portsmouth zur Hauptstadt der Insel zu machen. Denn Portsmouth liegt an der Prince Rupert Bay, die den besten Naturhafen der Insel bietet. Dazu kam es jedoch nie. Portsmouth war Malaria-gefährdet, deshalb erhielt Roseau den Vorzug. (Aufgrund jener Pläne ist gelegentlich noch immer zu lesen, Portsmouth sei „die ehemalige Hauptstadt“ von Dominica.) 2004 wurde Portsmouth durch ein Erdbeben erschüttert. Dabei wurde u. a. die katholische Pfarrkirche St. John’s großteils zerstört. Sie wurde bis 2017 wieder aufgebaut. Söhne und Töchter Charles Savarin (* 1943), dominicanischer Politiker der Dominica Labour Party, seit 2013 Präsident Dominicas Literatur Lennox Honychurch: The Dominica Story. A History of the Island. Macmillan, London 1995, ISBN 978-0-333-62776-1. Fußnoten Ort in Dominica Ort mit Seehafen Saint John (Dominica) Ehemalige Hauptstadt (Dominica)
{'title': 'Portsmouth (Dominica)', 'url': 'https://de.wikipedia.org/wiki/Portsmouth%20%28Dominica%29', 'language': 'de', 'timestamp': '20230320'}
Slavětín (deutsch Slatin) ist eine Grundsiedlungseinheit der Gemeinde Radvanice in Tschechien. Sie liegt acht Kilometer östlich des Stadtzentrums von Trutnov und gehört zum Okres Trutnov. Geographie Slavětín erstreckt sich über dem Radowenzer Becken im Habichtsgebirge (Jestřebí hory) entlang des Oberlaufes der Jívka (Gibker Wasser). Nordöstlich erhebt sich die Krupná hora (Kraupen, 706 m n.m.), im Osten die Přední Hradiště (Vorderratsch, 710 m n.m.), südöstlich die Hradiště (Ratschenkoppe, 683 m n.m.), im Süden der Slavětínský vrch (Leierberg, 658 m n.m.) und der Markoušovický kopec (702 m n.m.) sowie westlich der Markoušovický hřeben (Markauscher Kamm, 708 m n.m.). Nachbarorte sind Grünwald, Schaudichum und Chvaleč im Norden, Celestýn, U Hájovny und Hodkovice im Nordosten, Důl Kateřina und Janovice im Osten, Radvanice und Studénka im Südosten, Paseka, U Buku und Velké Svatoňovice im Süden, Markoušovice im Südwesten, Kouty und Lhota im Westen sowie Bezděkov und Petříkovice im Nordwesten. Geschichte Einer Legende nach soll Slavětín im 11. Jahrhundert von Simon Blatoskol gegründet worden sein. Die erste schriftliche Erwähnung von Slawietin erfolgte im Jahre 1521. Das Dorf gehörte ursprünglich zum Gut Petersdorf. Das den Herren von Questel gehörige Gut wurde nach der Schlacht am Weißen Berg konfisziert und der Herrschaft Adersbach zugeschlagen. Nachdem 1720 in Qualisch eine Pfarrei errichtet worden war, wurde Slattin dorthin umgepfarrt. Im Jahre 1833 bestand das im Königgrätzer Kreis gelegene Dorf Slattin bzw. Slawietin aus 68 Häusern, in denen 502 deutschsprachige Personen lebten. Im Ort gab es eine Filialschule, eine Mühle und eine Schulzerei. Der Gemeindewald umfasste eine Fläche von 66 Joch 1260 Quadratklafter. Slattin war Sitz eines der sechs Forstreviere der Herrschaft Adersbach, das Waldstrecke des Ratsch und Hammerwaldes bewirtschaftete. Pfarrort war Qualisch. In den 1830er Jahren begann Rudolph Manger aus Schwarzwasser beim Brechhaus Schaudichum nördlich von Slattin in der Grube Cölestin mit dem Abbau von Steinkohle. Bis zur Mitte des 19. Jahrhunderts blieb das Dorf der Allodialherrschaft Adersbach untertänig. Nach der Aufhebung der Patrimonialherrschaften bildete Slatin/Slavětín ab 1849 einen Ortsteil der Gemeinde Qualisch im Gerichtsbezirk Trautenau. 1868 wurde das Dorf dem Bezirk Trautenau zugeordnet. Im Jahre 1870 löste sich Slatin von Qualisch los und bildete eine eigene Gemeinde. Östlich von Slatin wurde 1901 am Fuße des Vorderratsch die Steinkohlengrube Katharina aufgenommen. Nach dem Ersten Weltkrieg erwarb S. Wolf die Steinkohlengruben im Radowenzer Becken und gründete mit weiteren Interessenten die Radowenzer Steinkohlen-Gewerkschaft (Radvanické kamenouhelné těžařstvo). Infolgedessen wurde 1922 die Grube Cölestin (důl Celestýn) stillgelegt und ihr Grubenfeld der Grube Katharina (důl Kateřina) zugeschlagen. Ab 1926 stieg die Kohleförderung der Grube Katharina auch während der Weltwirtschaftskrise stetig an. 1930 hatte Slatin 308 Einwohner. In der Mitte der 1930er Jahre wurde der Markauscher Kamm mit mehreren Bunkerlinien des Tschechoslowakischen Walls befestigt. Nach dem Münchner Abkommen wurde das Dorf im Herbst 1938 dem Deutschen Reich zugeschlagen und gehörte bis 1945 zum Landkreis Trautenau. 1939 hatte die Gemeinde 260 Einwohner. 1942 verkaufte die Radowenzer Steinkohlen-Gewerkschaft die Grube Katharina wegen fehlenden Betriebskapitals an die Westböhmische Bergbau AG, ein Tochterunternehmen der Sudetenländischen Bergbau AG. In den Jahren 1943 und 1944 wurde die Erschließung der Flöze in größeren Teufen vorangetrieben und die Förderung im Grubenfeld Cölestin wieder aufgenommen. Nach dem Ende des Zweiten Weltkrieges 1945 kam Slavětín zur Tschechoslowakei zurück und die deutsche Bevölkerung wurde vertrieben. Anfang 1946 wurde die Grube Kateřina verstaatlicht und den Východočeské uhelné doly (VUD, deutsch: „Ostböhmische Kohlegruben“) angeschlossen. 1950 wurden Slavětín und Radvanice zu einer Gemeinde Radvanice zusammengeschlossen. Zwischen 1952 und 1957 war Grube Kateřina als Grube Stachanov der Verwaltung der Joachimsthaler Uranbergwerke unterstellt. Nachdem in den 1970er Jahren auch die tiefsten Flöze angefahren worden waren, stagnierte ab 1978 die Steinkohlenförderung. Im Jahre 1980 verlor Slavětín den Status eines Ortsteils von Radvanice. Die letzte Steinkohle aus der Grube Kateřina wurde 1994 gefördert. 1995 wurden die Schächte verwahrt. Im Jahre 2001 hatte das Dorf Slavětín 30 Einwohner. Ortsgliederung Die Grundsiedlungseinheit Slavětín bildet den Katastralbezirk Slavětín u Radvanic. Sehenswürdigkeiten Kapelle des hl. Josef, errichtet um 1900, sie wurde in der zweiten Hälfte des 20. Jahrhunderts dem Verfall überlassen und befindet sich in einem desolaten Zustand Gezimmerte Häuser Gedenkstein für die Gefallenen des Ersten Weltkrieges auf dem Friedhof, enthüllt 1933, er wurde 2008 restauriert Bunker des Tschechoslowakischen Walls Aussichtsturm auf dem Markauscher Kamm, errichtet 2014 Weblinks Kurzbeschreibung von Slavětín, in Iva Hejnová: Pietní místa 1. a 2. světové války v okrese Trutnov, S. 156–157 Důl Stachanov (Důl Kateřina) auf zdarbuh.cz Einzelnachweise Ortsteil in Tschechien
{'title': 'Slavětín (Radvanice)', 'url': 'https://de.wikipedia.org/wiki/Slav%C4%9Bt%C3%ADn%20%28Radvanice%29', 'language': 'de', 'timestamp': '20230320'}
La (ou le) phonolite, ou phonolithe, est une roche magmatique volcanique à structure microlithique fluidale. De couleur grise à verdâtre, ou très sombre dans le cas des phonolites noires du Teide (Tenerife), elle est composée de feldspath, de feldspathoïde et d'une pâte de verre peu abondante. La phonolite se débite en dalle. Propriétés et utilisations Cette roche se caractérise par un son clair quand on frappe une dalle. C'est cette propriété qui lui a donné son nom. De plus, elle transmet très bien les sons : les voûtes construites en phonolithe de la salle de l'écho de l'abbaye de la Chaise-Dieu auraient permis de confesser les lépreux à 8-10 mètres de distance, mais cette explication est discutée. Cela reste pour les curieux une expérience étonnante : un chuchotement reste parfaitement audible, même pour une personne située à l'opposé de la salle. Il existe également une phonolite à grenats, pierre rare qui existe dans l'archipel des Marquises (sur l'île d'Ua Pou seulement), au Brésil, en Éthiopie et dans le Massif central. Les dalles de phonolite peuvent être utilisées comme lauzes, pour couvrir les toitures des maisons, notamment dans le Massif central. La phonolite à grenats est transformée en sculptures, notamment sur l'île de Ua Pou en Océanie, aux îles Marquises. La phonolithe a été utilisée comme lithophone dès le Néolithique : des lithophones cylindriques subsahariens conservés au musée de l'Homme (Paris, France) seraient les plus anciens lithophones manufacturés connus. Il s'agit de vingt-trois monolithes cylindriques d'environ quatre-vingts centimètres à un mètre de long dont l'analyse morphologique a révélé les propriétés acoustiques. Le , des percussionnistes de l’Orchestre national de France les ont utilisés pour un concert au Jardin des Plantes de Paris. Gisements Les roches Tuilière et Sanadoire (Puy-de-Dôme). Le puy Griou (Cantal). Le mont Gerbier-de-Jonc (source de la Loire) et le Mont Mézenc. La coulée de Bort-les-Orgues, dans la vallée de la Dordogne. Devils Tower (États-Unis). Île de Ua Pou, vallées de Hohoi, de Hakatao et de Hakahetau (archipel des Marquises). Brésil L’Adrar Iktebine, dans le désert du Ténéré (voir La montagne aux écritures de Roger Frison-Roche). Voir aussi Notes et références Roche volcanique
{'title': 'Phonolite', 'url': 'https://fr.wikipedia.org/wiki/Phonolite', 'language': 'fr', 'timestamp': '20230320'}
Клиффони (; , ) — деревня в Ирландии, находится в графстве Слайго (провинция Коннахт). Демография Население — 425 человек (по переписи 2006 года). В 2002 году население составляло 327 человек. Данные переписи 2006 года: Примечания Населённые пункты графства Слайго
{'title': 'Клиффони', 'url': 'https://ru.wikipedia.org/wiki/%D0%9A%D0%BB%D0%B8%D1%84%D1%84%D0%BE%D0%BD%D0%B8', 'language': 'ru', 'timestamp': '20230320'}
Kipuće ulje se koristilo u bitkama, a podrazumjeva veliku količinu ulja zagrijanu na veliku temperaturu, koja se zatim izljevala na neprijatelja. Često se opisivalo kao dobra obrana za vrijeme opsadnog stanja, prilikom napada udarnoga ovna na utvrdu. Osim ulja za vrijeme opsadnoga stanja koristila se i vrela voda, katran ili vrući pijesak koji su pružali značajno ekonomičniji vid obrane. Ovakav tip napada prvi puta se spominje za vrijeme opsade Jeruzalema 70. godine. Oružje
{'title': 'Kipuće ulje', 'url': 'https://hr.wikipedia.org/wiki/Kipu%C4%87e%20ulje', 'language': 'hr', 'timestamp': '20230320'}
Solo per cambiare il mondo è un album discografico del rapper calabrese Kiave, pubblicato il 26 novembre 2012 per l'etichetta Macro Beats e distribuito da Audioglobe. Tracce Note Collegamenti esterni
{'title': 'Solo per cambiare il mondo', 'url': 'https://it.wikipedia.org/wiki/Solo%20per%20cambiare%20il%20mondo', 'language': 'it', 'timestamp': '20230320'}
Хатидзё () — японский вулканический остров в Филиппинском море. Примечания Острова Идзу Вулканические острова Вулканы по алфавиту
{'title': 'Хатидзё (остров)', 'url': 'https://ru.wikipedia.org/wiki/%D0%A5%D0%B0%D1%82%D0%B8%D0%B4%D0%B7%D1%91%20%28%D0%BE%D1%81%D1%82%D1%80%D0%BE%D0%B2%29', 'language': 'ru', 'timestamp': '20230320'}
Kodeks pracy – akt normatywny stanowiący zbiór przepisów regulujących prawa i obowiązki objęte stosunkiem pracy w odniesieniu do wszystkich pracowników, bez względu na podstawę prawną ich zatrudnienia (w niektórych przypadkach tylko w zakresie nieuregulowanym przez ustawodawstwo szczególne, np. ustawa o służbie cywilnej) oraz pracodawców. Obecnie w Polsce obowiązuje ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (). Zgodnie z jego art. 1 – „Kodeks pracy określa prawa i obowiązki pracowników i pracodawców”. Niezgodne z art. 92 ust. 1 Konstytucji RP z 1997 r. były art. 237 § 1 pkt 2 i 3 Kodeksu pracy w zakresie, w jakim nie określały wytycznych dotyczących treści rozporządzenia oraz wykonawcze do tych przepisów rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 30 lipca 2002 r. w sprawie wykazu chorób zawodowych, szczegółowych zasad postępowania w sprawach zgłaszania podejrzenia, rozpoznawania i stwierdzania chorób zawodowych oraz podmiotów właściwych w tych sprawach () – wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 19 czerwca 2008 r., sygn. P 23/07. Niekonstytucyjność usunięto ustawą z dnia 22 maja 2009 r. o zmianie ustawy – Kodeks pracy oraz o zmianie niektórych innych ustaw (). Zawartość kodeksu pracy Kodeks pracy składa się z 15 działów: Dział pierwszy: Przepisy ogólne Dział drugi: Stosunek pracy Dział trzeci: Wynagrodzenie za pracę i inne świadczenia Dział czwarty: Obowiązki pracodawcy i pracownika Dział piąty: Odpowiedzialność materialna pracowników Dział szósty: Czas pracy Dział siódmy: Urlopy pracownicze Dział ósmy: Uprawnienia pracowników związane z rodzicielstwem Dział dziewiąty: Zatrudnianie młodocianych Dział dziesiąty: Bezpieczeństwo i higiena pracy Dział jedenasty: Układy zbiorowe pracy Dział dwunasty: Rozpatrywanie sporów o roszczenia ze stosunku pracy Dział trzynasty: Odpowiedzialność za wykroczenia przeciwko prawom pracownika Dział czternasty: Przedawnienie roszczeń Dział piętnasty: Przepisy końcowe Działy dzielą się na rozdziały, a niektóre rozdziały – na oddziały. Zobacz też prawo pracy kodeks Linki zewnętrzne Obwieszczenie Marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 9 czerwca 2022 r. w sprawie ogłoszenia jednolitego tekstu ustawy – Kodeks pracy () Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy () Kodeks Pracy – Dz.U.2019.1040 t.j. – wersja od: 7 września 2019 r. do: 31 grudnia 2019 r. – OpenLEX Wolters Kluwer Pracy Prawo pracy Ustawy Polski Ludowej 1974 w Polsce
{'title': 'Kodeks pracy', 'url': 'https://pl.wikipedia.org/wiki/Kodeks%20pracy', 'language': 'pl', 'timestamp': '20230320'}
Aliabad (, also Romanized as ‘Alīābād; also known as ‘Alīābād Shīlān) is a village in Naran Rural District, in the Central District of Sanandaj County, Kurdistan Province, Iran. At the 2006 census, its population was 126, in 28 families. The village is populated by Kurds. References Towns and villages in Sanandaj County Kurdish settlements in Kurdistan Province
{'title': 'Aliabad, Sanandaj', 'url': 'https://en.wikipedia.org/wiki/Aliabad%2C%20Sanandaj', 'language': 'en', 'timestamp': '20230320'}
Essa Gente Inocente foi um programa da TV Excelsior Rio de Janeiro, criado em janeiro de 1965 por Wilton Franco, mostrando crianças talentosas, em diversas formas de arte, como dançarinos, cantores, humoristas e etc. O programa era todo composto por crianças, destacando-se várias, como o cantor Antonio Carlos, conhecido como Pádua, e a apresentadora Elizângela, que apesar de ter iniciado a carreira no Clube do Guri da TV Tupi Rio de Janeiro, foi no Essa Gente Inocente que acabou criando fama, primeiro como apresentadora, que lhe rendeu o passaporte para a TV Globo em 1967, quando o programa terminou no Rio e foi levado por Wilton Franco para São Paulo pela TV Record, onde ficou até 1977, ganhando inclusive o prêmio de melhor programa infanto-juvenil no Festival de Monte Carlo em 1973. Também foram destaques do programa, apesar de não terem seguido a carreira artística: Ozias, Cidinha, Noeli, Wagner, Edmara, Luiz Cláudio e Ferrugem (os três últimos já nos tempos da TV Record. Referências MUSEU DA TV/TV EXCELSIOR :: InfanTv ::: - ESSA GENTE INOCENTE Programas da TV Excelsior Programas de televisão do Brasil que estrearam em 1965 Programas de televisão em língua portuguesa
{'title': 'Essa Gente Inocente', 'url': 'https://pt.wikipedia.org/wiki/Essa%20Gente%20Inocente', 'language': 'pt', 'timestamp': '20230320'}
Desa Neglasari är en administrativ by i Indonesien. Den ligger i provinsen Jawa Barat, i den västra delen av landet, km sydost om huvudstaden Jakarta. Tropiskt regnskogsklimat råder i trakten. Årsmedeltemperaturen i trakten är  °C. Den varmaste månaden är september, då medeltemperaturen är  °C, och den kallaste är juni, med  °C. Genomsnittlig årsnederbörd är millimeter. Den regnigaste månaden är december, med i genomsnitt mm nederbörd, och den torraste är september, med mm nederbörd. Källor Indelningar i Jawa Barat
{'title': 'Desa Neglasari (administrativ by i Indonesien, Jawa Barat, lat -6,71, long 107,48)', 'url': 'https://sv.wikipedia.org/wiki/Desa%20Neglasari%20%28administrativ%20by%20i%20Indonesien%2C%20Jawa%20Barat%2C%20lat%20-6%2C71%2C%20long%20107%2C48%29', 'language': 'sv', 'timestamp': '20230320'}
Centrorhynchus globocaudatus är en hakmaskart som först beskrevs av Zeder 1800. Centrorhynchus globocaudatus ingår i släktet Centrorhynchus och familjen Centrorhynchidae. Inga underarter finns listade i Catalogue of Life. Källor Hakmaskar globocaudatus
{'title': 'Centrorhynchus globocaudatus', 'url': 'https://sv.wikipedia.org/wiki/Centrorhynchus%20globocaudatus', 'language': 'sv', 'timestamp': '20230320'}
Spännband är ett fästelement som används för att hålla ner last eller utrustning under transport. Spännband är i huvudsak ett vävband som är utrustad med fästkrokar och ett spännhandtag. Användning Spännbandets funktion är att hålla något på plats. Bandet placeras över det som ska säkras och man använder klämman för att spänna åt. Spännbandet fästes i en stadig del i området kring lasten eller utrustningen, bandet placeras sedan över lasten eller utrustningen och/eller fästes på lasten eller utrustningen. Spännhandtaget har vanligvis en spärr som gör att man kan spänna bandet utan att spänningen släpps. Referenser Trafiksäkerhet Nyttoföremål
{'title': 'Spännband', 'url': 'https://sv.wikipedia.org/wiki/Sp%C3%A4nnband', 'language': 'sv', 'timestamp': '20230320'}
Die Ölbaumblättrige Winde (Convolvulus oleifolius) ist eine Pflanzenart aus der Familie der Windengewächse (Convolvulaceae). Beschreibung Die Ölbaumblättrige Winde ist eine ausdauernde, krautige Pflanze, die Wuchshöhen von 20 bis 40 Zentimeter erreicht. Die Art ist wie Convolvulus lineatus seidenhaarig, hat allerdings keine verbreiterten Blattbasen sowie schmalere Blätter. Die Blüten sind einzeln oder zu 2 bis 12 an aufrechten Trieben angeordnet. Die Krone ist rosa, 17 bis 20 Millimeter lang und nur geringfügig länger als das zugehörige Blatt. Der Kelch ist abstehend behaart. Die Blütezeit reicht von März bis Juni. Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 30. Vorkommen Die Ölbaumblättrige Winde kommt in Libyen, Ägypten, Israel, Jordanien, dem Libanon, Syrien, Zypern, der Türkei und auf den Inseln der östlichen Ägäis in Garigues, Felsspalten und Kulturland vor. Literatur Ingrid Schönfelder und Peter Schönfelder: Kosmos-Atlas Mittelmeer- und Kanarenflora. Franckh-Kosmos Verlag, Stuttgart 1994, ISBN 3-440-06223-6. Einzelnachweise Weblinks Thomas Meyer, Michael Hassler: Mittelmeerflora. Olbaumblattrige Winde
{'title': 'Ölbaumblättrige Winde', 'url': 'https://de.wikipedia.org/wiki/%C3%96lbaumbl%C3%A4ttrige%20Winde', 'language': 'de', 'timestamp': '20230320'}
Ларинская — деревня в Гусь-Хрустальном районе Владимирской области России, входит в состав муниципального образования «Посёлок Красное Эхо». География Деревня расположена в 15 км на юго-восток от центра поселения посёлка Красное Эхо и в 18 км на северо-восток от Гусь-Хрустального. История Во второй половине XVII — первой половине XVIII веков деревня входила в Лиственский стан Владимирского уезда Замосковного края Московского царства. По писцовым книгам 1638-44 годов деревня Ларинская входила в состав Листвинского прихода и значилась за владимирцем Степаном Башевым. В XIX и первой четверти XX века Ларинская являлась крупной деревней в состав Моругинской волости Судогодского уезда Владимирской губернии. В соответствии со списком населенных мест Владимирской губернии 1905 года в деревне Ларинской имелось 109 дворов. С 1929 года деревня входила в состав Дубасовского сельсовета Гусь-Хрустального района, позднее — в составе Семеновского сельсовета, с 2005 года — в составе муниципального образования «Посёлок Красное Эхо». Население Примечания Ссылки Населённые пункты Гусь-Хрустального района
{'title': 'Ларинская (Владимирская область)', 'url': 'https://ru.wikipedia.org/wiki/%D0%9B%D0%B0%D1%80%D0%B8%D0%BD%D1%81%D0%BA%D0%B0%D1%8F%20%28%D0%92%D0%BB%D0%B0%D0%B4%D0%B8%D0%BC%D0%B8%D1%80%D1%81%D0%BA%D0%B0%D1%8F%20%D0%BE%D0%B1%D0%BB%D0%B0%D1%81%D1%82%D1%8C%29', 'language': 'ru', 'timestamp': '20230320'}
Mitrofan, imię świeckie Mark Wicynski (ur. 1807 w Boguczarze, zm. 19 listopada 1887) – rosyjski biskup prawosławny. Był synem prawosławnego psalmisty. W 1829 ukończył seminarium duchowne w Woroneżu. Dwa lata później został, jako mężczyzna żonaty, wyświęcony na diakona, zaś 21 listopada tego samego roku – na kapłana. Jego żona zmarła pięć lat później, po czym ks. Wicynski złożył wieczyste śluby mnisze. W 1839 ukończył studia wyższe w Kijowskiej Akademii Duchownej, po czym został zatrudniony jako inspektor seminarium duchownego w Połtawie. 31 grudnia tego samego roku obronił dysertację magisterską. Od 1842 do 1848 był wykładowcą seminarium duchownego w Orle, następnie przez rok nauczał w seminarium duchownym w Kijowie, zaś od 1849 do 1851 – w Kiszyniowie. W maju 1851 został przełożonym monasteru Frumos, otrzymując godność ihumena. Kilkanaście dni później otrzymał stanowisko rektora seminarium duchownego w Kiszyniowie, które łączył z godnością przełożonego Monasteru Herbowieckiego. Po roku przeniesiony do monasteru Curchi, także jako jego przełożony. 28 maja 1862 miała miejsce jego chirotonia na biskupa jekaterynburskiego, wikariusza eparchii permskiej. Po czterech latach objął katedrę orenburską. W 1879 otrzymał godność arcybiskupią, obejmując katedrę dońską. Urząd ten sprawował przez osiem lat, do śmierci. Przypisy Urodzeni w 1807 Zmarli w 1887 Eparchia jekaterynburska Biskupi orenburscy Biskupi dońscy i nowoczerkascy Zakonnicy monasteru Curchi
{'title': 'Mitrofan (Wicynski)', 'url': 'https://pl.wikipedia.org/wiki/Mitrofan%20%28Wicynski%29', 'language': 'pl', 'timestamp': '20230320'}
Palura atrimargo är en fjärilsart som beskrevs av George Francis Hampson 1910. Palura atrimargo ingår i släktet Palura och familjen nattflyn. Inga underarter finns listade i Catalogue of Life. Källor Nattflyn atrimargo
{'title': 'Palura atrimargo', 'url': 'https://sv.wikipedia.org/wiki/Palura%20atrimargo', 'language': 'sv', 'timestamp': '20230320'}
Ha iniziato la sua carriera alla fine degli anni sessanta soprattutto in ruoli televisivi; ha anche lavorato al cinema, in film come Frantic. È sposato con l'attrice Arièle Semenoff da cui ha avuto due figli. Filmografia parziale Dov'è finita la 7ª compagnia? (Mais où est donc passée la septième compagnie ?), regia di Robert Lamoureux (1973) Cugino, cugina (Cousin, Cousine), regia di Jean-Charles Tacchella (1975) Il grande uno rosso (The Big Red One), regia di Samuel Fuller (1980) In fretta in fretta (Deprisa, deprisa), regia di Carlos Saura (1981) Il sangue degli altri (Le Sang des autres), regia di Claude Chabrol (1984) Frantic, regia di Roman Polański (1988) Sans peur et sans reproche, regia di Gérard Jugnot (1988) Rosso veneziano (Rouge Venise), regia di Étienne Périer (1989) Donne di piacere (Dames galantes), regia di Jean-Charles Tacchella (1990) Uomini & donne - Istruzioni per l'uso (Hommes, femmes, mode d'emploi), regia di Claude Lelouch (1996) Les soeurs Soleil, regia di Jeannot Szwarc (1997) Il club delle promesse (Au secours, j'ai 30 ans !), regia di Marie-Anne Chazel (2004) Marie Antoinette, regia di Sofia Coppola (2006) Lezioni di felicità - Odette Toulemonde (Odette Toulemonde), regia di Éric-Emmanuel Schmitt (2006) Nemico pubblico N. 1 - L'ora della fuga (Mesrine: L'Ennemi public nº 1), regia di Jean-François Richet (2008) Les Tuche, regia di Olivier Baroux (2011) Collegamenti esterni
{'title': 'Alain Doutey', 'url': 'https://it.wikipedia.org/wiki/Alain%20Doutey', 'language': 'it', 'timestamp': '20230320'}
The Rivals (também conhecido como A Strong Revenge) é um filme de comédia dos Estados Unidos de 1912 estrelando Mack Sennett, Mabel Normand e Ford Sterling. O filme mudo foi dirigido pelo próprio Mack Sennett. Elenco Mack Sennett ... Henry Mabel Normand ... Mabel Fred Mace ... Fred Ford Sterling Ligações externas Filmes dos Estados Unidos de 1912 Filmes de comédia dos Estados Unidos Filmes em língua inglesa Curtas-metragens dos Estados Unidos Filmes mudos Filmes em preto e branco
{'title': 'The Rivals', 'url': 'https://pt.wikipedia.org/wiki/The%20Rivals', 'language': 'pt', 'timestamp': '20230320'}
Емілі Ле Пеннек (, 31 грудня 1987 року) - французька гімнастка, олімпійська чемпіонка. Виступи на Олімпіадах Посилання Досьє на sport.references.com Французькі спортивні гімнастки Французькі олімпійські чемпіони Чемпіонки Європи зі спортивної гімнастики Чемпіони літніх Олімпійських ігор 2004 Спортивні гімнастки на літніх Олімпійських іграх 2004 Уродженці О-де-Сену Французькі олімпійці
{'title': 'Емілі Ле Пеннек', 'url': 'https://uk.wikipedia.org/wiki/%D0%95%D0%BC%D1%96%D0%BB%D1%96%20%D0%9B%D0%B5%20%D0%9F%D0%B5%D0%BD%D0%BD%D0%B5%D0%BA', 'language': 'uk', 'timestamp': '20230320'}
Il Winnetka Challenger 1993 è stato un torneo di tennis facente parte della categoria ATP Challenger Series nell'ambito dell'ATP Challenger Series 1993. Il torneo si è giocato a Winnetka negli Stati Uniti dal 26 luglio al 1º agosto 1993 su campi in cemento. Vincitori Singolare Kevin Ullyett ha battuto in finale Maurice Ruah 6-3, 6-2 Doppio Wayne Arthurs / Mark Petchey hanno battuto in finale Patrick Rafter / Sandon Stolle 7-6, 6-7, 6-4 Collegamenti esterni
{'title': 'Winnetka Challenger 1993', 'url': 'https://it.wikipedia.org/wiki/Winnetka%20Challenger%201993', 'language': 'it', 'timestamp': '20230320'}
Brimstone Peak kan syfta på följande platser: Antarktis Brimstone Peak (bergstopp i Antarktis, lat -61,92, long -57,75), Brimstone Peak, Östantarktis , Robotskapade Antarktisförgreningar
{'title': 'Brimstone Peak', 'url': 'https://sv.wikipedia.org/wiki/Brimstone%20Peak', 'language': 'sv', 'timestamp': '20230320'}
NBG est un sigle de trois lettres qui peut signifier : National Bank of Greece ; Théorie des ensembles de von Neumann-Bernays-Gödel. Natural Born Grooves, un groupe de musiciens d'electro house.
{'title': 'NBG', 'url': 'https://fr.wikipedia.org/wiki/NBG', 'language': 'fr', 'timestamp': '20230320'}
Az xDEATHSTARx (kiejtése megegyezik a "death star" kifejezéssel) amerikai metalcore együttes. 2002-ben alakult meg a kaliforniai Redsands-ben. Az együttesnek jelentős kötődése van a szintén keresztény zenét játszó Impending Doom együtteshez. Tagjai: Eric Gregson, Ryan Gregson, Tommy Green, J.R. Bermuda, Josh Highland, Brandon Trahan, Matt Boughton és Jason Keller. Diszkográfia The Triumph (2004) We Are the Threat (2007) Források xDeathstarx Biography - Facedown Records An Interview with xDeathstarx További információk 2002-ben alakult együttesek Amerikai metalegyüttesek Kaliforniai könnyűzenei együttesek
{'title': 'XDEATHSTARx', 'url': 'https://hu.wikipedia.org/wiki/XDEATHSTARx', 'language': 'hu', 'timestamp': '20230320'}
Mnaisistsqali () är ett vattendrag i Georgien. Det ligger i den nordöstra delen av landet, 100 km norr om huvudstaden Tbilisi. Källor Vattendrag i Mtscheta-Mtianeti
{'title': 'Mnaisistsqali', 'url': 'https://sv.wikipedia.org/wiki/Mnaisistsqali', 'language': 'sv', 'timestamp': '20230320'}
O USCSS Nostromo é uma espaçonave fictícia, apresentada no filme estadunidense, de 1979, Alien (br: Alien, o Oitavo Passageiro). O nome veio do herói epônimo do romance Nostromo, de 1904, do escritor Joseph Conrad. O design do Nostromo é creditado aos ilustradores Ron Cobb e Chris Foss. Todavia, as imagens altamente orgânicas da espaçonave feitas por Chris Foss foram descartadas em favor de Cobb, mais assemelhadas às interpretações utilitárias da NASA. Ridley Scott também fez suas próprias contribuições, acrescendo muito da gigantesca "refinaria" rebocada pelo Nostromo. Especificações USCSS Nostromo (cargueiro estelar Lockheed Martin CM-88B "classe Juggernaut") Equipagem: 8 (3 oficiais + 4 tripulantes + 1 gato) Deslocamento: 50.000 t (Padrão); 45.000 t (Leve); 63.000 t (Carga Total) Dimensões: Comprimento: 334 m; Raio: 215 m; Calado: 98 m Velocidade: 0.42 LYSD (Vazia) / 0.12 LYSD (Rebocando carga pesada) Aceleração: 27,9 s Repouso - Momento Crítico de Impulsão 8,9 s Momento Crítico de Impulsão - Ativação do Hiperdrive 6,5 s 1c - 24c (c = velocidade da luz) 8,5 s 24c - 68c 15,5 s 58c - 153 c Permanência: 14 Meses (Padrão) / 24 Meses (Máximo) Sistema de Força Primário: Um (1) reator de fusão Laratel WF-15 de 2,8 terawatt Propulsão Mais Rápida do Que a Luz: Quatro (4) torres de impulso estelar Yutani T7A NLS Propulsão Sub-fótica: Dois (2) túneis de impulso Rolls Royce N66 Cyclone com vetorização Bi-Polar; força de impulso de 7.290.000 toneladas (64,9 giganewtons) cada um Dois (2) motores químicos de manobra Weylan L46; força de impulso de 850.000 toneladas (7.6 GN) cada um Um (1) módulo auxiliar de impulso Yutani J38 com dois (2) grupos de impulso Lockmart TL-30 Sistema Lógico Primário: Mainframe MU-TH-R 182 2,1 terabytes com um mainframe de reserva MU-TH-R 146 de 2,0 terabytes Sistema Operativo: OAM (Overmonitoring Address Matrix) Versão 2.2 Release 2120 Sensores: Dois (2) telescópios de 2 metros de abertura capazes de resolução óptica, espectrográfica e infravermelha Cromatógrafo de gás Radar Centimétrico de Navegação e Pouso Radar de Mapeamento de Solo de Abertura Sintética Contador de Massa Hiperespacial Sistemas de Armas: (Nenhuma) Veículos Embarcados: Duas (2) Vedetas Classe Starcub Tripulação Capitão Dallas Oficial Executivo Ripley Navegador Lambert Engenheiro Assistente Brett Engenheiro Chefe Parker Oficial Executivo Kane Oficial de Ciências Ash, um (Andróide) Espaçonaves ficcionais Alien (franquia)
{'title': 'Nostromo (Alien)', 'url': 'https://pt.wikipedia.org/wiki/Nostromo%20%28Alien%29', 'language': 'pt', 'timestamp': '20230320'}
Gospa od Škrpjela (v srbské cyrilici Госпа од Шкрпјела, ) je ostrov v Boce Kotorské, v Černé Hoře. Je jedním z devíti ostrovů a jedním z nejznámějších. Ostrov je umělý, vznikl na vyvýšené části zálivu, která se nachází jen několik málo metrů pod mořskou hladinou. Nejbližším místem k ostrovu je město Perast. Ostrov byl nasypán v 15. století nedlouho poté, co bratři Moršićové uviděli na tomto místě Pannu Marii. V roce 1452 padlo rozhodnutí o vybudování pravoslavného chrámu na ostrově, který by byl bohorodičce zasvěcen. Postupem času se z malého návrší a ostrůvku vytvořil ostrov s rozlohou tři tisíce m2 Současná stavba kostela pochází z roku 1630, vznikl na základě benátského návrhu a patří k nejhodnotnějším kulturním památkám Boky kotorské. Kostel slouží pro katolické věřící (na rozdíl od původního pravoslavného). Kostel byl přebudován výrazným způsobem v letech 1720–1725. V následujících letech zde vznikl mramorový oltář s obrazem Panny ze Škrpjelu. V kostele se také nachází řada archeologických sbírek, obrazů a artefaktů života v Boce kotorské v dřívějších staletích. V současné době se zde nachází také muzeum. Odkazy Reference Externí odkazy Ostrovy Černé Hory Ostrovy Jaderského moře
{'title': 'Gospa od Škrpjela', 'url': 'https://cs.wikipedia.org/wiki/Gospa%20od%20%C5%A0krpjela', 'language': 'cs', 'timestamp': '20230320'}
Gudum Kloster ist ein ehemaliges Nonnenkloster im Nordwesten von Jütland in Dänemark. Es befindet sich in Gudum 10,5 km nordwestlich von Struer in der Gemeinde Lemvig in der Region Midtjylland. Seit der Reformation ist es ein Herrenhaus. Das Kloster der Benediktinerinnen gehört zu den ältesten in Dänemark und wird zum ersten Mal in einem Testament von 1268 in der Regierungszeit König Erik V. Klipping erwähnt. Der Name „Gudum“ bedeutet Götterheim und stammt aus der Wikingerzeit (800–1050 n. Chr.), wo der Ort Thingbezirk war. Die Kirche wurde 1350 im gotischen Stil neu aufgebaut. Im Jahr 1484 hatte die Sturmflut „Capella“ die Klosterkirche und mehrere andere Gebäude zerstört. Vom Bischof Hartwig Juel in Ribe erhielten die Nonnen den Auftrag, die Pfarrkirche wieder aufzubauen und ein Kloster zu errichten, das 1492 unter dem Namen St. Thomas Vigilie geweiht wurde. In diesem Zusammenhang wurde die Pfarr- zur Abteikirche umgebaut. Eigentümer von Gudum Kloster: (ca. 1260–1536) Benediktinerorden (1536–1717) dänische Krone (1717–1732) Andreas Rask (1732–1751) Mads Staby (1751–1757) Johan Frederik Wedel (Schwiegersohn) (1757–1762) Lars Johan Jelstrup (1762–1784) Christen Olesen (1784–1821) Iver Olesen (Sohn) (1821–1851) Christen Olesen (Sohn) (1851–1880) Iver Olesen (Sohn) (1880–1907) Peder Olesen (Sohn) (1907–1909) Christian Ligaard (1909–1923) K. Rasmussen (1923–1939) Slægten Rahbæk (1939– ?) L. B. Rahbæk Quellen Weblinks Bilder der Klostermühle books.google.de Gudum Gudum Bauwerk in Lemvig Kommune Herrenhaus in Dänemark Römisch-katholische Kirche in Dänemark
{'title': 'Kloster Gudum', 'url': 'https://de.wikipedia.org/wiki/Kloster%20Gudum', 'language': 'de', 'timestamp': '20230320'}
An electrolithoautotroph is an organism which feeds on electricity. These organisms use electricity to convert carbon dioxide into organic matter by using electrons directly taken from solid-inorganic electron donors. Electrolithoautotrophs are microorganisms which are found in the deep crevices of the ocean. The warm, mineral-rich environment provides a rich source of nutrients. The electron source for carbon assimilation from diffusible Fe2+ ions to an electrode under the condition that electrical current is the only source of energy and electrons. Electrolithoautotrophs form a third metabolic pathway compared to photosynthesis (plants converting light into sugar) and chemosynthesis (bacteria converting chemical energy into food). References Biological processes Electricity Metabolism Organisms by adaptation Trophic ecology
{'title': 'Electrolithoautotroph', 'url': 'https://en.wikipedia.org/wiki/Electrolithoautotroph', 'language': 'en', 'timestamp': '20230320'}
Силвио или Силвио Пол Катор (19 октомври 1900 г. – 21 юли 1952 г.) е хаитянски атлет, който е най-успешен в скока на дължина. Биография Роден в Кавайон, Хаити, Катор е футболист, играл за атлетическия клуб Триволи и състезателния клуб Хаитиен. Участва в летните олимпийски игри в Париж през 1924 г. в скока на височина, където завършва 15-и, и дълъг скок, където става 12-и. На летните олимпийски игри през 1928 г. в Амстердам той печели сребърен медал в скока на дължина. Неговото усилие от 7,58 м беше с 16 см по-малко от злато (Едуард Хам). Месец по-късно, на 9 септември 1928 г., Силвио Катор счупи двумесечния световен рекорд на Едуард Хам със скок от 7,93 м на олимпийския стадион през 1924 г. близо до Париж. Участва още веднъж в скока на дължина на игрите през 1932 г. в Лос Анджелис, където заема 9-то място. От 2021 г. сребърният му медал е най-добрият резултат на хаитянски спортист на Олимпийските игри, като има само един друг медал (бронз) за отбора на Хаити по свободна пушка на Олимпийските игри през 1924 г. Световният му рекорд в дълъг скок все още е (2021) национален рекорд на Хаити. През 1946 г. Катор е избран за кмет на Порт-о-Пренс.[1] Стадион Силвио Катор, многофункционален стадион в този град, е кръстен на него и е завършен в годината на смъртта му в Порт-о-Пренс. През 1958 г. Хаити издаде серия от седем марки в чест на олимпийския медал на Катор и световния рекорд преди 30 години. Препратки „Haiti's Greatest Olympian and the Rebirth of National Soccer“. Retrieved September 10, 2014. Хаитянски спортисти Лекоатлети Олимпийски медалисти
{'title': 'Силвио Катор', 'url': 'https://bg.wikipedia.org/wiki/%D0%A1%D0%B8%D0%BB%D0%B2%D0%B8%D0%BE%20%D0%9A%D0%B0%D1%82%D0%BE%D1%80', 'language': 'bg', 'timestamp': '20230320'}
Carnide é uma freguesia portuguesa do município de Pombal, com 22,93 km² de área e 1 647 habitantes (2011). A sua densidade populacional é de 71,8 hab/km². A Freguesia de Carnide pertence ao Concelho de Pombal, Distrito de Leiria, e situa-se a 12 km da sua sede Concelhia. Confina, a norte com Ilha e Pombal; a nascente com Vermoil e Colmeias; a poente, com Bajouca e a Sul com Souto da Carpalhosa e Bidoeira. Por deliberação da maioria absoluta dos chefes de família residentes nos 24 agregados populacionais que ocupavam a parte ocidental da Freguesia de Vermoil, foi pedido ao Governo que fizesse a demarcação de uma nova Freguesia, denominada "Carnide", sendo a pretensão deferida por decreto-lei n. o 38.808, de 1 de Julho 1952". População Criada pelo decreto-lei nº 38.808, de 01/07/1952, com lugares da freguesia de Vermoil Lugares da Freguesia Alto do Maranho Alto do Vale do Tijolo Alto dos Mendes Areeiro Bouchada Cabeça Gorda Cabeço de Almagueiros Carnide Carnide de Baixo Carnide de Cima Carnide do Meio Casal Velho Cavada Charneca do Baldio Cova da Valeira Machuqueira Matos da Ranha Outeirada Palha Carga Picotos Salgueiros Vale da Cabra Vale da Cruz Vale do Cinzeiro Vale do Feto Vale do Freixo Vale do Salgueiro Vale Farpado Valeirão referências Freguesias de Pombal
{'title': 'Carnide (Pombal)', 'url': 'https://pt.wikipedia.org/wiki/Carnide%20%28Pombal%29', 'language': 'pt', 'timestamp': '20230320'}
Лаакс () — громада в Швейцарії в кантоні Граубюнден, регіон Сурсельва. Географія Громада розташована на відстані близько 140 км на схід від Берна, 22 км на захід від Кура. Лаакс має площу 31,7 км², з яких на 4% дозволяється будівництво (житлове та будівництво доріг), 34,2% використовуються в сільськогосподарських цілях, 30,8% зайнято лісами, 31% не є продуктивними (річки, льодовики або гори). Демографія 2019 року в громаді мешкало 1885 осіб (+40% порівняно з 2010 роком), іноземців було 19,7%. Густота населення становила 59 осіб/км². За віковим діапазоном населення розподілялося таким чином: 14,5% — особи молодші 20 років, 62,5% — особи у віці 20—64 років, 23% — особи у віці 65 років та старші. Було 951 помешкань (у середньому 1,9 особи в помешканні). Із загальної кількості 1445 працюючих 24 було зайнятих в первинному секторі, 123 — в обробній промисловості, 1298 — в галузі послуг. Примітки Громади Граубюндену
{'title': 'Лаакс', 'url': 'https://uk.wikipedia.org/wiki/%D0%9B%D0%B0%D0%B0%D0%BA%D1%81', 'language': 'uk', 'timestamp': '20230320'}
María Isabel Studer Noguez is Director of Alianza University of California-Mexico. She was Director for Strategic Initiatives for Latin America and Executive Director for Mexico and Northern Central America of The Nature Conservancy. She was Director General for International Economic Cooperation at the Mexican Agency for International Cooperation, where she launched the Partnership for Sustainability with the aim of engaging the private sector in developing public-private projects around the 2030 Sustainable Development Agenda. For almost a decade, she was a professor and researcher in international relations at the Monterrey Institute of Technology and Higher Education (Tec de Monterrey), principally working as the director of the Instituto Global para la Sostenibilidad (IGS), formerly the Centro de Diálogo y Análysis sobre América del Norte (CEDAN). She began her academic career working in international relations and has held positions in both Mexico and the United States teaching, researching, advising and writing on topics related to international relations, especially in North America, business and environmental issues. Her publications include books, scholarly articles as well as articles and columns for various media. Today, she is Senior Fellow of The Atlantic Council's Adrienne Arscht Rockefeller Foundation Resilience Center, Chair of the Board of Sostenibilidad Global and Inciativa Climática de México (ICM), member of the Board of Directors of the World Environment Center, the Stockholm International Peace Research Institute (SIPRI)'s Environment of Peace, the Sustainability Experts Advisory Group of Dow Chemical, and the Advisory Council for Water (Mexico). Education Studer received her bachelor's degree in international relations from the Colegio de México in 1986. She received her masters (1990) and doctorate (1997) in international relations from the School of Advanced International Studies of Johns Hopkins University. Her dissertation was “MNE’s Global Strategies and Government Policies in the Automobile Industry: Ford Motor Company in North America.” In 1993 she did her field research at the Canadian Embassy in Washington. During her studies, Studer received several scholarships including a Fulbright Scholarship in 1988, Galo Plaza Fellowship of the Inter-American Dialogue in 1990, the SAIS scholarship and a scholarship from CONACYT. She is fluent in Spanish, English and French. Career Academic career She has been a tenured professor and researcher at a number of prestigious Mexican universities and institutions. From 1993 to 1997, she was a professor and researcher at the international studies division of the Centro de Investigación y Docencia Económicas (CIDE), which was followed by a year as a visiting professor at the department of business and economics at Colorado College in Colorado Springs. From 1997 to 2000, she taught at the Instituto Tecnológico Autónomo de México (ITAM) with the international studies department, then was a professor and research at the Facultad Latinoamericana de Ciencias Sociales (FLACSO). From 2005 to 2006, she was an associate professor at the Centro de Investigación y Docencia Económicas (CIDE) and a senior fellow at the Center for North American Studies at the American University in Washington. Work in government Studer began her career as a staff member at the Inter-American Dialogue in Washington, DC from 1990 to 1991. Since then, she has held a number of public policy positions in Mexico and the United States. In 2001, she was the deputy director general for North America at the Secretaría del Medio Ambiente y Recursos Naturales, as well as an alternate representative to the Commission for Environmental Cooperation of North America (CEC). From 2005 to 2006 she was the research director for the Commission for Labor Cooperation in Washington, DC. In 2010, she joined the research program on climate change at the Universidad Nacional Autónoma de México (UNAM). In 2011 she became a member of the Beyond Banking Program committee of the Inter-American Development Bank, and in 2012 a member of the evaluation committee of the Secretaría de Relaciones Exteriores. Dr. Studer was ca member of the Consejo de Cambio Climático (Climate Change Board) with the Secretaría de Medio Ambiente y Recursos Naturales, which advises the president on issues regarding the topic. Tec de Monterrey/Instituto Global para la Sostenibilidad Her research work has been related to the effects of interdependency and its relation to the global economy. As a professor and researcher for the Tec de Monterrey, Mexico City campus, she lectured with graduate level classes in sustainable development and other topics at the EGADE Business School. She founded and coordinated the Negocios Verdes (Green Business Summit) program. and directed of the Greening of Value Chains Program, a MIF-Tec de Monterrey Program. Since October 2011, she became the director of IGS. Since January 2008, director of CEDAN Her research work mostly revolves around the Instituto Global para la Sostenibilidad (Global Institute for Sustainability), which is based on the Mexico City campus. The institute began as the Centro de Diálogo y Análisis sobre América del Norte (Center of Dialogue and Analysis of North America) or CEDAN, which she founded and directed in cooperation with the Escuela de Graduados en Administracíon y Políticas Públicas (Graduate School of Administration and Public Policy) on her campus. She states that one frustration of academia is that much of the knowledge that is generated is not immediately useful for making political decisions. Her goal with CEDAN was to create a kind of think tank focusing on generating practical information on things that concern Mexico and its policies. About eighty percent of CEDAN’s activities were related to sustainability, environment and climate change, so Studer reorganized the institute and gave it the new name of the Instituto Global para la Sostenibilidad (Global Institute of Sustainability) or IGS, a partnership between the Tec de Monterrey and Arizona State University. She says that her objective in international studies is to make Mexico a better country, and that its citizens benefit from globalization. The enterprise has become successful enough to be known in the United States and Canada as well. Publications and media Studer has written on topics such as economic integration, regional governance, the auto industry, labor and labor migration, trade and environment, environmental standards, climate change and renewable energy in various publications both academic and popular. She has served as a commenter in various media on topics related to international affairs, issues related to North America (such as NAFTA) and sustainable development. From 2001 to 2005, she was a columnist on international affairs for the newspaper El Universal, later becoming a member of the editorial board of the Reforma publication. She has also served as a commentator at El Palenque of Animal Político. She also regularly writes academic journal articles, mostly related to the process of regional integration and the institutions of North America, especially relations between Mexico and the U.S. and Mexico and Canada. Recognitions Recognitions for her work include being chosen as an associate on COMEXI (Mexican Council on Foreign Affairs) in 2009, a recognition from the governor of Canada in 2009 as well as selection as academic partner at The World Climate Summit in 2010, an ambassador to the World Mayors Summit on Climate and a judge at the “Boot Camp” of the Cleantech Challenge and the Siemens Green Technology Journalism Award in 2011. In 2013, she received the Académico-Científico award from the Petroleo & Energia magazine as part of their Los 100 Líderes del Sector Energía (100 Leaders in the Energy Sector) 2013 event. Dr. Studer has been a member of Mexico’s Sistema Nacional de Investigadores since 1994, reaching Level II status in 2009. Publications Books Designing Integration: Regional Governance on Climate Change in North America, edited with Neil Craik & Deborah VanNijnatten, Toronto: Toronto University Press, 2013. (to be published). “Aportaciones de un internacionalista mexicano”. (Input of a Mexican internationalist) Author: Carlos Rico Ferrat. The College of Mexico . Mexico. November 2012. Compilation. Réquiem or Revival?: The Promise of North American Integration, edited with Carol Wise, Washington DC: The Brookings Institution, 2007. Ford Global Strategies and the North American Auto Industry, Routledge Series of International Business and the World Economy, London: Routledge, 2002. “La economía política de la integración regional”, (The political economy of the regional integration), virtual textbook, Masters on Regional Integration, University of Murcia (Spain), the Ortega y Gasset University Institute (Spain) and the International Institute on Government, Management and Policy de Georgetown University (United States), 2003. Journal articles “Modern Mexico: Shaping the Future”. In: “2012: A New Mexican Vision for North America?” Task Force Policy Papers, University of Miami. Miami. December 2012. “Mercado de trabajo y capital humano en América del Norte”. (Labor market, human capital and labor mobility in North America). In: Foro Internacional. Vol. 52, No. 03, 2012. “Who controls North America”. In: Literary Review of Canada. Vol. 20, No. 03., April 2012. Review. “A joint research agenda”. In: Canada Among Nations 2011-2012. McGill-Queen’s University Press 2012 “Una agenda de investigación común”. (A joint research agenda) In: México y Canadá: La agenda pendiente. (Mexico and Canada: The outstanding agenda). Mexican Council on Foreign Relations. Mexico. 2012. “Mexico-Canadá: el camino hacia una sociedad estratégica”. (Mexico-Canada: The road to a strategic partnership). In: Revista Mexicana de Política Exterior. Issue #92. Mexico. March–June 2011. See also List of Monterrey Institute of Technology and Higher Education faculty References Mexican women academics Academic staff of the Monterrey Institute of Technology and Higher Education The Nature Conservancy Living people Year of birth missing (living people)
{'title': 'Isabel Studer', 'url': 'https://en.wikipedia.org/wiki/Isabel%20Studer', 'language': 'en', 'timestamp': '20230320'}
Edmund Pollexfen Bastard (12 July 1784 – 8 June 1838) was a British Tory politician, son of Edmund Bastard and his wife Jane Pownoll. He married Anne Jane Rodney, granddaughter of Admiral Rodney. He succeeded his father as Member of Parliament (MP) for Dartmouth from 1812 to 1816 when that seat was taken by his younger brother, John Bastard. In the same election Edmund succeeded his uncle, John Pollexfen Bastard, as MP for Devonshire from 1816 to 1830. He was appointed High Sheriff of Devon for 1834. Disambiguation John Pollexfen Bastard—John Bastard RN and Edmund Pollexfen Bastard—Edmund Bastard References John Burke, Bastard of Kitley, A Genealogical and Heraldic History of the Commoners of Great Britain and Ireland Henry Colburn London 1834. External links 1784 births 1838 deaths Members of the Parliament of the United Kingdom for Dartmouth Tory MPs (pre-1834) Members of the Parliament of the United Kingdom for Devon UK MPs 1812–1818 UK MPs 1818–1820 UK MPs 1820–1826 UK MPs 1826–1830 High Sheriffs of Devon
{'title': 'Edmund Pollexfen Bastard', 'url': 'https://en.wikipedia.org/wiki/Edmund%20Pollexfen%20Bastard', 'language': 'en', 'timestamp': '20230320'}
Kanal 5 (Kroatië) Kanal 5 (Denemarken) Kanal 5 (Macadonië) Kanal 5 (Zweden) Kanal 5 (Oekranië)
{'title': 'Kanal 5', 'url': 'https://nl.wikipedia.org/wiki/Kanal%205', 'language': 'nl', 'timestamp': '20230320'}
Adam de la Bassée (died 25 February 1286) was a canon of the collegiate church of Saint Pierre in Lille, and a poet and musician associated with the circle of trouvères around Arras. Around 1280, he composed the Ludus super Anticlaudianum ("Play on the Anticlaudianus"), a rhyming paraphrase of Alain de Lille's poem Anticlaudianus. The Ludus is conserved in one known manuscript, F-Lm 316 in the Bibliothèque Municipale Jean Levy in Lille, which may be in part a work of Adam's own hand. Adam's influence can be seen in the romans composed around Lille, and possibly also in the Jeu de Robin et Marion, written by Adam de la Halle after he left Arras in 1283. The form of the Ludus, "a comprehensive musical anthology ... in which almost every contemporary sacred and secular style is represented", may have been copied directly for the Roman de Fauvel, composed around 1316. Adam was probably not advanced in age when he died, since his sister was alive twenty years later. Ludus super Anticlaudianum According to the work's prologue, Adam composed it for personal enjoyment while he was ill. This must have been between 1279 and 1285, and his first editor, Abbé Bayart, favoured his having written it in one season in 1279. His re-working of the Anticlaudianus leaves it simpler, more overtly Christian and less academic. The Ludus has the same plot and message as the Anticlaudianus, but the allegory and the breadth are much reduced, making the Ludus read more like a vernacular romance than a medieval Latin dialogue. The most interesting aspect of the Ludus is the presence of thirty-eight (38) musical pieces with (semi-)sacred lyrics interspersed throughout the work. Of these, thirty-six (36) are monophonic and two polyphonic, while twenty are contrafacta whose models are usually named explicitly in the rubrics that accompany the music. The musical notation of the Ludus is that of the secular chansonniers or of plainchant. One of the original pieces is an Agnus Dei in two-parts conductus. Among the other pieces, by genre there are hymns, sequentiae, responsories (including a processional antiphon), an alleluia, chansons, dances (a notula and a rondeau), a pastourelle and a polyphonic motet. Of his contrafacta, his models can be classified as either widely available—as in the songs of King Theobald I of Navarre and Duke Henry III of Brabant, and the sequentia Letabundus—or of local provenance and popularity, as in two chants to Saints Peter and Elizabeth. Works Paul Bayart, ed. Ludus super Anticlaudianum. Tourcoing, 1930. References Notes Sources Trouvères 13th-century French Roman Catholic priests Male classical composers
{'title': 'Adam de la Bassée', 'url': 'https://en.wikipedia.org/wiki/Adam%20de%20la%20Bass%C3%A9e', 'language': 'en', 'timestamp': '20230320'}
Francis Bellinger (died September 1721) was an English physician. He was educated at Brasenose College, Oxford and was admitted licentiate of the Royal College of Physicians on 29 March 1708. He practised at Stamford, and afterwards in London. He was an original member of the Spalding Gentlemen's Society. He was author of A Discourse concerning the Nutrition of the Foetus in 1717 and also published work on smallpox shortly before his death. Works A treatise concerning the small-pox In which a plain and easy method of curing that disease under its most direful symptoms, is discover'd. ... In a letter, written in the year 1716, to the learned Dr. John Bateman, 1716 Tractatus de foetu nutrito; or, A discourse concerning the nutrition of the foetus in the womb, demonstrated to be by ways hitherto unknown. In which is likewise discover'd the use of the gland thymus, with an appendix: being some practical animadversions on the food of children newly born, and the management of the milk of women, 1717 References Attribution 18th-century English medical doctors 17th-century births Year of birth unknown 1721 deaths Alumni of Brasenose College, Oxford
{'title': 'Francis Bellinger', 'url': 'https://en.wikipedia.org/wiki/Francis%20Bellinger', 'language': 'en', 'timestamp': '20230320'}
Rågsved è una stazione della metropolitana di Stoccolma. Situata presso l'omonimo quartiere, a sua volta incluso all'interno della circoscrizione di Enskede-Årsta-Vantör, la fermata è posizionata sul percorso della linea verde T19 della rete metroviaria locale tra la stazione di Högdalen e il capolinea di Hagsätra. La sua apertura ufficiale ebbe luogo il 14 novembre 1959. Per poco più di un anno è stata capolinea di tratta: il 1º dicembre 1960 venne infatti inaugurata l'adiacente stazione di Hagsätra. La piattaforma, collocata in superficie, è accessibile dalla strada Rågsvedsvägen. La stazione fu progettata dagli architetti Olov Blomkvist e Magnus Ahlgren, mentre sulla piattaforma stessa campeggia la scultura Fågel Grön, opera dell'artista Björn Selder datata 1983. Il suo utilizzo medio quotidiano durante un normale giorno feriale è pari a 5.000 persone circa. Tempi di percorrenza Note Altri progetti Rågsved
{'title': 'Rågsved (metropolitana di Stoccolma)', 'url': 'https://it.wikipedia.org/wiki/R%C3%A5gsved%20%28metropolitana%20di%20Stoccolma%29', 'language': 'it', 'timestamp': '20230320'}
Кленовка — деревня в Козельском районе Калужской области. Входит в состав Сельского поселения «Деревня Киреевское-Первое». Расположено примерно в 7 км к юго-востоку от деревни Слаговищи. Население Ссылки Деревня Кленовка. Карта N-37-19. Масштаб 1:200000. Примечания Населённые пункты Козельского района
{'title': 'Кленовка (Калужская область)', 'url': 'https://ru.wikipedia.org/wiki/%D0%9A%D0%BB%D0%B5%D0%BD%D0%BE%D0%B2%D0%BA%D0%B0%20%28%D0%9A%D0%B0%D0%BB%D1%83%D0%B6%D1%81%D0%BA%D0%B0%D1%8F%20%D0%BE%D0%B1%D0%BB%D0%B0%D1%81%D1%82%D1%8C%29', 'language': 'ru', 'timestamp': '20230320'}
Uma embarcação autônoma, ou veículo de superfície não tripulado, é um navio que opera sob sistemas de controle modular e tecnologia de comunicação que permitem funções de monitoramento e controle sem fio a bordo e fora de bordo, incluindo sistemas de suporte a decisões para fornecer a capacidade de operar remotamente navios sob controle semi ou totalmente autônomo. Esta descrição implica duas alternativas genéricas que são combinadas em um navio autônomo: o navio remoto em que as tarefas de operação do navio são realizadas através de um mecanismo de controle remoto, por exemplo por um operador humano em terra O navio automatizado em que os sistemas avançados de apoio à decisão a bordo realizam todas as decisões operacionais de forma independente, sem a intervenção de um operador humano. Propulsão elétrica Um tipo de embarcação autônoma, movida a propulsão elétrica, utiliza um conjunto de energias renováveis e um sistema de bordo que produz hidrogênio, livre de carbono, da água do mar. Uma embarcação completamente autônoma, o Energy Observer, um antigo barco de regata com 30,5 metros de comprimento, 12,80 metros de largura e pesando cerca de 28 toneladas e velocidade de 8 a 10 nós, utiliza essa inovação tecnológica com a capacidade de extrair hidrogênio da própria água do mar. Ver também Automação veicular Veículo submarino operado remotamente Planador subaquático Navio de carga autônomo Exemplos de uso Robótica Veículos não tripulados Tecnologias emergentes
{'title': 'Embarcação autônoma', 'url': 'https://pt.wikipedia.org/wiki/Embarca%C3%A7%C3%A3o%20aut%C3%B4noma', 'language': 'pt', 'timestamp': '20230320'}
Nomada amabilis är en biart som beskrevs av Radoszkowski 1876. Nomada amabilis ingår i släktet gökbin, och familjen långtungebin. Inga underarter finns listade i Catalogue of Life. Källor Externa länkar Gökbin amabilis
{'title': 'Nomada amabilis', 'url': 'https://sv.wikipedia.org/wiki/Nomada%20amabilis', 'language': 'sv', 'timestamp': '20230320'}
Ipomoea setifera är en vindeväxtart som beskrevs av Jean Louis Marie Poiret. Ipomoea setifera ingår i släktet praktvindor, och familjen vindeväxter. Inga underarter finns listade i Catalogue of Life. Bildgalleri Källor Externa länkar Praktvindor setifera
{'title': 'Ipomoea setifera', 'url': 'https://sv.wikipedia.org/wiki/Ipomoea%20setifera', 'language': 'sv', 'timestamp': '20230320'}
Мамадышский тракт — магистральная автодорога города Казани, расположенная в Советском районе города. Является продолжением улицы Аграрной. Является одной из основных городских магистралей к объездной дороге с выездом из Казани на восток Татарстана. Название получила благодаря своему направлению — идёт в город Мамадыш. История Название тракт получил на основании безномерного нормативного документа от 1927 года. До строительства объездной дороги тракт являлся транзитным для транспорта восточного направления и являлся частью трассы М7. Проезжая часть тракта долгое время была двухполосной, но с 2007 года начались работы по подготовке реконструкции. Работы были начаты у реки Ноксы строительством мостового перехода севернее имеющегося. Также формировались новые участки проезжей части. В 2009 году активно велись работы по строительству двухуровневой развязки у пересечения тракта с объездной дорогой, где ранее было организовано круговое движение. Развязка запущена в октябре 2009 года. После реконструкции тракт получил три полосы движения в каждом направлении, по центру была возведена зелёная разделительная полоса. Строительные работы были завершены в 2013 году. Расположение Мамадышский тракт пролегает с запада на восток на протяжении примерно 6 км от двухуровневой развязки Аграрной улицы и проспекта Победы. Заканчивается тракт у развязки на объездную дорогу (налево), в Пестрецы (прямо) и (направо). Объекты, расположенные на тракте Агропромышленный парк «Казань» Отделение по Советскому району отдела ГИБДД, УВД по г. Казани Renault, автоцентр Константиновское линейное производственное управление магистральных газопроводов, ООО Газпром трансгаз Казань Центр оптовой торговли Selgros Cash&Carry Самосыровское кладбище Транспорт По тракту ходят городской автобус 71 и пригородные автобусы 106с, 109с, 123, 302, 305, 317. См. также Улица Патриса Лумумбы Улица Космонавтов Примечания Улицы Казани Магистрали Казани Улицы Советского района Казани Улицы Казани, названные по названиям городов
{'title': 'Мамадышский тракт (Казань)', 'url': 'https://ru.wikipedia.org/wiki/%D0%9C%D0%B0%D0%BC%D0%B0%D0%B4%D1%8B%D1%88%D1%81%D0%BA%D0%B8%D0%B9%20%D1%82%D1%80%D0%B0%D0%BA%D1%82%20%28%D0%9A%D0%B0%D0%B7%D0%B0%D0%BD%D1%8C%29', 'language': 'ru', 'timestamp': '20230320'}
Nginx (pronunciado en inglés «ényin-ex», /ˈɛndʒɪn-ɛks/) es un servidor web/proxy inverso ligero de alto rendimiento y un proxy para protocolos de correo electrónico (IMAP/POP3). Es software libre y de código abierto, licenciado bajo la Licencia BSD simplificada; también existe una versión comercial distribuida bajo el nombre de Nginx Plus. Es multiplataforma, por lo que corre en sistemas tipo Unix (GNU/Linux, BSD, Solaris, Mac OS X, etc.) y Windows. El sistema es usado por una larga lista de sitios web conocidos, como: WordPress, Netflix, Hulu, GitHub, Ohloh, SourceForge, Yapo.cl, TorrentReactor y partes de Facebook (como el servidor de descarga de archivos zip pesados). Nombre Su creador, Igor Sysoev, en su página personal desde 2009 escribe el nombre totalmente en minúsculas, mientras que el nombre de la empresa propietaria desde 2011 lo escribe totalmente en mayúsculas, lo cual se corresponde con el nombre que devuelve el encabezado HTTP en todas y cada una de las solicitudes de conexión con que inicia la visita de cada página web. Para complicar más el asunto el logotipo tiene caracteres tanto en mayúsculas y minúsculas del alfabeto cirílico, no obstante se ha logrado un consenso en denominar nginx al servidor web, NGINX a los productos y servicios derivados que maneja la empresa y Nginx para referirse a ambos en conjunto. Uso Originalmente, Nginx fue desarrollado para satisfacer las necesidades de varios sitios web de Rambler que recibían unas 500 millones de peticiones al día en septiembre de 2008. De acuerdo con el estudio de Netcraft, Netcraft's Jul 2014 Web Server Survey, nginx es el segundo servidor web más usado en dominios activos (14,35%) superando a Internet Information Server de Microsoft. Además, pasó la marca de ser usado en más de 100 millones de sitios. Para el 29 de mayo de 2018 en el informe actualizado para este mismo estudio, Nginx alcanzó los 359 millones de dominios servidos, a pesar de haber perdido 44 millones con respecto al mes anterior. En febrero de 2017, la adopción de Nginx fue: Argentina: 24,94% del total de dominios. España: 11,51% del total de dominios. México: 13.10% del total de dominios. Chile: 20,44% del total de dominios. Colombia: 16,03% del total de dominios. En abril de 2019, si bien Apache a nivel total conservaba dominio del mercado, entre el primer millón de servidores web con mayor tráfico Nginx imperaba en su uso: Nginx vs Nginx Plus Hay dos versiones de Nginx, OSS Nginx y Nginx Plus. Nginx Plus ofrece funcionalidades adicionales que no son incluidas en OSS Nginx, como por ejemplo Active Health Checks, persistencia de sesión basada en cookies, integración del servicio de descubrimiento DNS, Api de Purgación de Caché, AppDynamic, Datalog, plug-ins de Dynatrace y New Relic, almacén clave-valor, entre otras Características. Comparación con Apache Nginx fue inicialmente desarrollado con el fin explícito de superar el rendimiento ofrecido por el servidor web Apache. Sirviendo archivos estáticos, Nginx usa dramáticamente menos memoria que Apache, y puede manejar aproximadamente cuatro veces más solicitudes por segundo. Este aumento de rendimiento viene con un costo de disminuida flexibilidad, como por ejemplo la capacidad de anular las configuraciones de acceso del sistema por archivo (Apache logra esto con un archivo .htaccess, mientras que Nginx no tiene desarrollada tal funcionalidad). Anteriormente, incorporar módulos de terceros en Nginx requería recompilar la aplicación fuente con los módulos enlazados estáticamente. Esto fue parcialmente superado en la versión 1.9.11 de febrero de 2016, con la adición de carga dinámica de módulos. Sin embargo, los módulos aun deben ser compilados al mismo tiempo que Nginx, y no todos los módulos son compatibles con este sistema; algunos requieren el antiguo proceso de enlazado estático. Características básicas del servidor web Servidor de archivos estáticos, índices y autoindexado. Proxy inverso con opciones de caché. Balanceo de carga. Tolerancia a fallos. Soporte de HTTP y HTTP2 sobre SSL. Soporte para FastCGI con opciones de caché. Servidores virtuales basados en nombre y/o en dirección IP. Streaming de archivos FLV y MP4. Soporte para autenticación. Compatible con IPv6 Soporte para protocolo SPDY Compresión gzip. Habilitado para soportar más de conexiones simultáneas. Características del proxy de correo Proxy SMTP, POP3 e IMAP. Soporta STARTTLS. Soporta SSL. Véase también Servidor web Servidor HTTP Apache lighttpd Cherokee (servidor web) Referencias Enlaces externos Sitio web oficial Wiki oficial Foro oficial Listas de correo Servidores web Software libre programado en C Software de redes
{'title': 'Nginx', 'url': 'https://es.wikipedia.org/wiki/Nginx', 'language': 'es', 'timestamp': '20230320'}
Estádio Municipal 14 de Dezembro – stadion piłkarski, w Toledo, Parana, Brazylia, na którym swoje mecze rozgrywa klub Toledo Colônia Work. Linki zewnętrzne Templos do Futebol Stadiony piłkarskie w Brazylii Stadiony w Paraná Toledo (Parana)
{'title': 'Estádio Municipal 14 de Dezembro', 'url': 'https://pl.wikipedia.org/wiki/Est%C3%A1dio%20Municipal%2014%20de%20Dezembro', 'language': 'pl', 'timestamp': '20230320'}
Fiskar-Lassestjärnen är en sjö i Dorotea kommun i Lappland och ingår i . Sjön har en area på  kvadratkilometer och ligger  meter över havet. Fiskar-Lassestjärnen ligger i Natura 2000-område. Delavrinningsområde Fiskar-Lassestjärnen ingår i det delavrinningsområde (719083-148067) som SMHI kallar för Ovan 718920-148152. Medelhöjden är  meter över havet och ytan är  kvadratkilometer. Det finns inga avrinningsområden uppströms utan avrinningsområdet är högsta punkten. Vattendraget som avvattnar avrinningsområdet har biflödesordning 5, vilket innebär att vattnet flödar genom totalt 5 vattendrag innan det når havet efter  kilometer. Avrinningsområdet består mestadels av skog (92 procent). Avrinningsområdet har kvadratkilometer vattenytor vilket ger det en sjöprocent på  procent. Se även Lista över insjöar i Dorotea kommun Källor Externa länkar Insjöar i Ångermanälvens avrinningsområde Insjöar i Lappland Insjöar i Dorotea kommun
{'title': 'Fiskar-Lassestjärnen', 'url': 'https://sv.wikipedia.org/wiki/Fiskar-Lassestj%C3%A4rnen', 'language': 'sv', 'timestamp': '20230320'}
Wohldorf-Ohlstedt, Hamburg-Wohldorf-Ohlstedt – dzielnica miasta Hamburg w Niemczech, w okręgu administracyjnym Wandsbek. 1 kwietnia 1938 na mocy ustawy o Wielkim Hamburgu włączony w granice miasta. Bibliografia Statistisches Amt für Hamburg und Schleswig-Holstein, Hamburg Dzielnice i osiedla Hamburga
{'title': 'Wohldorf-Ohlstedt', 'url': 'https://pl.wikipedia.org/wiki/Wohldorf-Ohlstedt', 'language': 'pl', 'timestamp': '20230320'}
Trstené pri Hornáde este o comună slovacă, aflată în districtul Košice-okolie din regiunea Košice, pe malul râului Hornád. Localitatea se află la , se întinde pe o suprafață de și în 2017 număra 1.563 de locuitori. Istoric Localitatea Trstené pri Hornáde este atestată documentar din 1215. Note Legături externe Localități din Slovacia
{'title': 'Trstené pri Hornáde', 'url': 'https://ro.wikipedia.org/wiki/Trsten%C3%A9%20pri%20Horn%C3%A1de', 'language': 'ro', 'timestamp': '20230320'}
Claude Jobert (né en 1701 à Montigny-sur-Aube et décédé le à Gevrey-Chambertin) est un écuyer et secrétaire du roi Louis XV. Il a largement contribué à développer le négoce des vins de Bourgogne, et plus particulièrement à la célébrité du Chambertin, grand cru des vins de Bourgogne, y associant son nom, ainsi que d’autres appellations qui lui sont associées dont le Chambertin Clos de Bèze. Biographie Lancement de commerces La parcelle historique des grands crus de Gevrey-Chambertin est d’abord plantée par les moines de l’abbaye de Bèze, d’où le nom de « Clos de Bèze ». Les moines le cèdent en 1219 au chapitre de la cathédrale de Langres, qui l’étend alors progressivement. Pendant le , le vignoble passe par différents baux et propriétaires successifs. Claude Jobert en devient locataire par amodiation du chapitre de Langres en 1731, puis à partir de des trois quarts du Clos de Bèze, de 60 ouvrées de Chambertin et 500 autres ouvrées d’autres appellations à Gevrey-Chambertin, Morey-Saint-Denis et Chambolle-Musigny, soit un ensemble de plus de . En 1752, il devient aussi propriétaire d’un hôtel particulier à Gevrey-Chambertin appartenant à une ancienne famille de la noblesse parlementaire de Dijon (Fyot de la Marche). S’installant, il procède aussi à des extensions notamment pour prévoir des bâtiments d’exploitation et une grande cave. Il obtient les titres d’écuyer et secrétaire du roi en la chancellerie près le Parlement de Bourgogne, ainsi que l’indique sa pierre tombale, Louis XV régnant alors en France. Habile en affaires, il développe la réputation et le commerce de ces vins, au-delà de toute attente. De propriétaire, il devient progressivement négociant en vins. Un bail de 1651 estimait à la queue de vin (la mesure de référence) de Bèze ; un siècle plus tard, en 1761, il valait de 700 à . La tradition locale indique qu’il part vendre son vin dans les principautés allemandes, devenant « marchand de vin de la Cour palatine ». Claude Jobert obtient vers 1756 d’adjoindre son nom à celui du célèbre cru, devenant Claude Jobert de Chambertin. Pour preuve, si l’acte de mariage de sa fille Louise précise en 1753 « Claude Jobert, marchand », celui de son autre fille Marie-Guiette indique en 1757 « Sieur Claude Jobert de Chambertin, conseiller du Roi, questeur en chef de la Cour des monnaies de Dijon ». Ses armes sont « d’azur à fasces de gueules, dans lequel nait un homme les bras tendus, et en pointe un lion surmonté d’un chevron abaissé de gueules ». Un contentieux juridique oppose entre 1757 et 1761 Claude Jobert, le chapitre de Langres et un certain Etienne Benoist, fermier. Claude Jobert conserva en fin de compte la propriété du Clos Bèze, ce qui exclut le vignoble de la vente des biens d’Église lors de la Révolution française. Décès, sépulture et postérité Il meurt le . Il est inhumé dans l’église Saint Aignan de Gevrey-Chambertin, devant l’entrée du chœur. Un de ses fils, Bénigne-Alexis, décédé en 1823 sans postérité, est inhumé sous l’auvent du porche occidental de l’église de Gevrey-Chambertin. Il est né le à Gevrey-Chambertin (l’acte d’état-civil précise que son père est « fermier de Mrs de Langres », ce qui confirme bien que Claude Jobert est en affaires avec le chapitre de la cathédrale de Langres depuis 1731, comme indiqué précédemment), et fut gendarme de la garde, écuyer, Chevalier de l’ordre royal et militaire de Saint Louis. Le nom « Jobert de Chambertin » est éteint. Il subsiste une partie de l'hôtel particulier qu'il habitait, rue du Chambertin à Gevrey-Chambertin. Un portrait de Claude Jobert de Chambertin réapparaît lors d’une vente aux enchères au début des années 2010. Cette huile sur toile de l’école française, datant des années 1740 ou 1750 comporte une étiquette manuscrite collée au revers de la toile : « Claude Jobert, secrétaire du roy ». Le tableau mesure de hauteur sur de largeur, avec un cadre de l’époque en bois sculpté et doré. Il est finalement acquis par la mairie de Gevrey-Chambertin, puis restauré. Notes et références Histoire de la vigne et du vin
{'title': 'Claude Jobert de Chambertin', 'url': 'https://fr.wikipedia.org/wiki/Claude%20Jobert%20de%20Chambertin', 'language': 'fr', 'timestamp': '20230320'}
Gil Birmingham (* 13. Juli 1953 in San Antonio, Texas) ist ein US-amerikanischer Schauspieler. Leben und Karriere Gil Birmingham lernte früh Gitarre spielen und betrachtet Musik als seine erste Liebe. Nach dem Bachelor-of-Science-Abschluss von der University of Southern California arbeitete er zunächst als Ingenieur in der Ölindustrie. Nach einem erfolgreichen Einsatz in einem Musikvideo für Diana Ross wechselte er Ende der 1980er Jahre ganz in die Schauspielerei. Birmingham studierte Schauspiel bei Larry Moss und Charles Conrad und hatte seinen ersten Fernsehauftritt in einer Folge von Trio mit vier Fäusten, danach hat er in mehr als 40 Film-, Fernseh- und Theaterproduktionen mitgewirkt, wie zum Beispiel in Twilight – Bis(s) zum Morgengrauen und Love Ranch. 2017 wurde er in die Academy of Motion Picture Arts and Sciences aufgenommen, die jährlich die Oscars vergibt. Filmografie (Auswahl) Spielfilme 1987: House II – Das Unerwartete (House II: The Second Story) 1996: Jaguar (Le jaguar) 2001: The Doe Boy 2002: Mein Freund Ben – Der Film (Gentle Ben) 2002: Skins 2003: DreamKeeper 2003: The Lone Ranger 2003: Mein Freund Ben – Der Film: 2 (Gentle Ben 2: Danger on the Mountain) 2005: Liebe findet ein Zuhause (Love’s Long Journey) 2005: Durch den Tod versöhnt (End of the Spear) 2007: Cosmic Radio 2008: Twilight – Biss zum Morgengrauen (Twilight) 2009: New Moon – Biss zur Mittagsstunde (The Twilight Saga: New Moon) 2009: Love Ranch 2010: Eclipse – Biss zum Abendrot (The Twilight Saga: Eclipse) 2011: California Indian 2011: Rango (Sprechrolle) 2011: Breaking Dawn – Biss zum Ende der Nacht, Teil 1 (The Twilight Saga: Breaking Dawn – Part 1) 2013: Lone Ranger (The Lone Ranger) 2016: Hell or High Water 2017: Wind River 2017: Transformers: The Last Knight 2017: Den Sternen so nah (The Space Between Us) Fernsehserien 1986: Trio mit vier Fäusten (Riptide, Folge 3x20 Dunkle Geschäfte) 1987: Falcon Crest (Folge 6x28 Desperation) 1997: Night Man (Folge 1x04 I Left My Heart in San Francisco) 1997: Dr. Quinn – Ärztin aus Leidenschaft (Dr. Quinn, Medicine Woman, Folge 6x11 Transfer) 1997: Buffy – Im Bann der Dämonen (Buffy the Vampire Slayer, Folge 2x04 Das Geheimnis der Mumie) 1999: Expedition der Stachelbeeren (The Wild Thornberrys, Folge 2x19 Tamper Proof Seal) 2001: V.I.P. – Die Bodyguards (V.I.P., Folge 4x07 The Uncle from V.A.L.) 2001: Frauenpower (Family Law, Folge 2x21 Americans) 2002: Body & Soul (8 Folgen) 2005: In den Westen (Into the West, 4 Folgen) 2005: Medical Investigation (Folge 1x13 Tribe) 2006: Veronica Mars (2 Folgen) 2006: Charmed – Zauberhafte Hexen (Charmed, Folge 8x12 Mit gleicher Münze) 2009: Nip/Tuck – Schönheit hat ihren Preis (Nip/Tuck, Folge 5x20 Budi Sabri) 2009: 10 Items or Less (Folge 3x07 Dances with Groceries) 2010: The Mentalist (Folge 2x18 Giftiges Wasser) 2010: Castle (Folge 2x19 Der Fluch der Mumie) 2012: The Lying Game (3 Folgen) 2012: Vegas (2 Folgen) 2014: House of Cards (4 Folgen) 2014: Banshee – Small Town. Big Secrets. (Banshee, 5 Folgen) 2015–2017: Unbreakable Kimmy Schmidt (7 Folgen) 2017–2019: Animal Kingdom (10 Folgen) 2018–2019: Mysterious Mermaids (Siren, 13 Folgen) seit 2018: Yellowstone 2022: Under the Banner of Heaven (Mord im Auftrag Gottes, Mini-Serie, sieben Folgen) 2022: Ein Teil von ihr (Pieces of Her) Weblinks Offizielle Website (englisch) Einzelnachweise Filmschauspieler Synchronsprecher US-Amerikaner Geboren 1953 Mann
{'title': 'Gil Birmingham', 'url': 'https://de.wikipedia.org/wiki/Gil%20Birmingham', 'language': 'de', 'timestamp': '20230320'}
A Casa Manzoni egy milánói épület (a Via Morone és Piazza Belgioioso sarkán), melyben Alessandro Manzoni lakott 1814-től, 1873-ban bekövetkezett haláláig. Leírása Az épületet Andrea Boni építész tervezte eklektikus stílusban. A kis vöröstéglás épület 1937 óta a város tulajdona. Ekkor alakították át mai formájába és ebben az időben alapították meg benne az Alessandro Manzoni Emlékmúzeumot (Museo manzoniano). A nagy író lakóhelyiségei valamint dolgozószobája eredeti állapotban látható. A kiállítás számos értékes Manzoni-kéziratot valamint személyes használati tárgyat mutat be, valamint a költő barátainak portréit, közöttük Goethéét. Az épületben székel a Manzoni Kutatóintézet (Centro di studi manzoniani), valamint a Lombard Történelmi Egyesület (Società storica lombarda). Jegyzetek Források Blanchard Paul: Northern Italy (Blue Guide sorozat), W. Norton Company, London, 2005, Fajth Tibor: Itália Panoráma útikönyvek, Athenaeum Nyomda, Budapest, 1980 Lindner László: Milánó és az északolasz tóvidék, Panoráma útikönyvek, Franklin Nyomda, Budapest, 1984, Képek Milánó építményei Olaszország lakóházai
{'title': 'Casa Manzoni', 'url': 'https://hu.wikipedia.org/wiki/Casa%20Manzoni', 'language': 'hu', 'timestamp': '20230320'}
La gare de Noisy-le-Roi est une gare ferroviaire française de la ligne de la grande ceinture de Paris, située sur le territoire de la commune de Noisy-le-Roi (département des Yvelines). C'est une gare Société nationale des chemins de fer français (SNCF) qui est desservie par la ligne 13 Express du tramway depuis le 6 juillet 2022. Situation ferroviaire Grande ceinture de 1882 à 1939 Établie à d'altitude, la gare de Noisy-le-Roi est située au point kilométrique (PK) 10,155 de la ligne de la grande ceinture de Paris, entre la halte de Bailly et la gare de Saint-Nom-la-Bretèche. Grande ceinture Ouest 2004 à 2019 La gare de Noisy-le-Roi devient une gare terminus de la Grande ceinture Ouest, tronçon en service de la ligne de la grande ceinture de Paris, avant la gare de Saint-Nom-la-Bretèche, en direction du terminus de Saint-Germain-en-Laye-Grande-Ceinture. Station du Tram 13 Express (2022) À partir du , la gare devient une station de tramway de la ligne T13 Express de Saint-Cyr à Saint-Germain-en-Laye, entre les stations de Bailly, en direction de Saint-Cyr-l'École et de Saint-Nom-la Bretèche - Forêt-de-Marly, en direction de Saint-Germain-en-Laye. Histoire Gare ferroviaire Grande ceinture de 1882 à 1939 Située sur la ligne de Grande Ceinture, la gare de Noisy-le-Roi ouvre aux voyageurs le , lors de l'inauguration du service de Versailles-Chantiers à Achères. Elle ferme le , quand cesse le trafic sur la section nord comprise entre Versailles-Chantiers et Juvisy via Argenteuil. Grande ceinture Ouest 2004 à 2019 Au début des années 2000, elle fait l’objet d’une rénovation en profondeur et rouvre le , lors de la mise en service de la Grande ceinture Ouest, tronçon de la Grande Ceinture, entre Saint-Germain-en-Laye-Grande-Ceinture et Noisy-le-Roi. Les voies, qui se trouvaient au même niveau que le bâtiment voyageurs, avant sa fermeture en 1939, sont déplacées avec une différence de niveau. Le nouveau bâtiment technique, situé le long des voies à près de de la gare, se distingue par son architecture moderne réalisée en briques. Comme pour la gare de Saint-Germain-en-Laye-Grande-Ceinture, la gare ne dispose alors que d'une seule voie à quai. Un second quai existe mais n'est pas aménagé (absence de mobilier, etc.) ; il peut cependant être utilisé en cas de perturbation. La plateforme de la voie ferrée a été abaissée de plusieurs mètres, et décalée vers le sud. Des accès par escalier et par ascenseur pour handicapés sont donc possibles. L’accès au second quai se fait par un passage piétonnier, à niveau. Le quai principal est équipé d’abris d’attente, du téléaffichage et du système Infogare (heures de succession des trains en temps réel). Le bâtiment voyageurs, qui était auparavant à l’abandon, est réhabilité pour offrir un espace de vente de billets de grandes lignes et pour la banlieue. Des composteurs sont disposés à proximité du quai principal. Un parking de plus de est construit par la municipalité de Noisy-le-Roi, et la place de la gare est réaménagée. En 2012, ont pris le train dans cette gare chaque jour ouvré de la semaine. La gare est fermée le . Restructuration à l'ouverture de la ligne T13 Depuis le , la gare est desservie par la ligne 13 Express du tramway d'Île-de-France.Dans le cadre du projet, la gare de la Grande Ceinture Ouest est transformée en station du Tram 13 express. Pour favoriser l’intermodalité, les arrêts de bus sont réorganisés sur la place et la rue de Verdun. Un arrêt supplémentaire est notamment aménagé. Le projet de piste cyclable longeant la voie ferrée desservira, lui aussi, la station. Quant au futur usage du bâtiment de la gare, fermé au service commercial, il sera discuté avec la commune. Service des voyageurs Accueil Halte ou station SNCF, c'est un point d'arrêt non géré (PANG) à accès libre. Elle dispose de deux quais. Elle est équipée d'abris sur chacun des quais et d'automates pour l'achat et le compostage de titres de transport. C'est une station qui est accessible « en toute autonomie » par les personnes en fauteuil roulant, grâce à des rampes, les anciens ascenseurs de la gare ayant été démontés lors de la conversion de la ligne en tram-train, qui a aussi vu la fermeture de l'ancien bâtiment voyageurs. La traversée des voies se fait à niveau. Desserte La gare est desservie par la ligne 13 Express du tramway d'Île-de-France depuis le 6 juillet 2022, reliant les gares de Saint-Germain-en-Laye et Saint-Cyr. Intermodalité Le site de la gare est desservie par les lignes 17, 17S, 41, 71, 76 et 172 de l'établissement Transdev d'Ecquevilly et par la ligne 20 du réseau de bus de Saint-Quentin-en-Yvelines. Patrimoine ferroviaire Son bâtiment voyageurs date de la fin du . Il correspond au modèle standard des gares de de la ligne de la grande ceinture de Paris ; ce modèle a été utilisé notamment pour la gare de Mareil-Marly. Ce plan fut conçu par l'ingénieur des Ponts et Chaussées Luneau. Avant la remise en service du chemin de fer, au début des années 2000 le bâtiment fait l'objet d'une rénovation de ses façades et de son intérieur. Notes et références Bibliographie . . Voir aussi Articles connexes Liste des gares du réseau Transilien Liste de gares en France Ligne de la grande ceinture de Paris Schéma de la ligne de la grande ceinture de Paris Grande ceinture Ouest Tramway de Versailles à Maule Ligne 13 Express du tramway d'Île-de-France Lien externe Gare Gare dans les Yvelines Grande ceinture Ouest
{'title': 'Gare de Noisy-le-Roi', 'url': 'https://fr.wikipedia.org/wiki/Gare%20de%20Noisy-le-Roi', 'language': 'fr', 'timestamp': '20230320'}
Haruspex celatus is een keversoort uit de familie van de boktorren (Cerambycidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd in 1970 door Lane. celatus
{'title': 'Haruspex celatus', 'url': 'https://nl.wikipedia.org/wiki/Haruspex%20celatus', 'language': 'nl', 'timestamp': '20230320'}
Trichiura mirzayani is een vlinder uit de familie van de spinners (Lasiocampidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1971 door Ebert. Spinners
{'title': 'Trichiura mirzayani', 'url': 'https://nl.wikipedia.org/wiki/Trichiura%20mirzayani', 'language': 'nl', 'timestamp': '20230320'}
Червоноплугата́рська ЗОШ І-ІІІ ступенів — навчальний заклад с. Червоний Плугатар Талалаївського району Чернігівської області Історія закладу В 1923 у колишньому маєтку поміщика Демченка відкрилася початкова школа. Першим учителем був Грибаненко Степан Федорович, який вів клас-комплект з 4-ох класів. Після Грибаненка С. Ф. з 1932 учителює Горянський Михайло Федорович з Красного Колядина (очолював школу ЛІКНЕПу, був розстріляний нацистами в роки війни). Пізніше у школі працювали: Луценко Павло Якович Логвиненко Григорій Григорович Трикоз Андрій Данилович Луценко Євдокія Іванівна Купріянко Стелла Миколаївна Касяненко Марія Кіндратівна Малик Надія Хомівна Яковенко Анатолій Іванович Від початку своєї діяльності школа мала назву Першотравнева початкова школа, а 1970 перейменовується на Червоноплугатарську початкову школу. Школа проіснувала 67 років, до 21 серпня 1990. Вона знаходилась у мальовничому куточку, але добиратися до неї малим дітям було далеко і важко, особливо зимою, коли було багато снігу. Колгосп допомагав підвозити учнів до школи кіньми. В ближніх селах теж були лише початкові школи, після закінчення яких діти навчалися в селищі Дмитрівка Бахмацького району, куди добиралися поїздом Кременчук-Бахмач, та селі Скороходове Талалаївського району. Майже 20 років керівники початкових шкіл Яковенко А.І, Бондар А. О. та жителі сіл клопотали про будівництво нової школи. У 1985 місцевий колгосп ім. Фрунзе очолив молодий голова Король Микола Олексійович. Він в 1989 спочатку за колгоспні кошти, а потім за державні протягом 9 місяців побудував двоповерхову школу-садок на 224 учнівських місць, яка мала всі необхідні навчальні кабінети, майстерню по дереву та металу, їдальню, актовий та спортивний зали. Всі кабінети забезпечені необхідним приладдям. Червоноплугатарська школа була перша в районі, де відкрився комп'ютерний клас із 13 «Корветів». У січні 1991 для вивчення тракторної справи школа отримала новий трактор МТЗ-80 з причепом. Колгосп ім. Фрунзе організував підвіз дітей до школи з інших сіл, а також харчування в їдальні за рахунок колгоспу. Величезну допомогу в організації будівництва школи та обладнанні кабінетів надав тодішній завідувач Талалаївського районного відділу народної освіти Сенча Василь Якович. Окрім школи колгосп будує в селі нову вулицю, де вчорашні студенти-вчителі отримують новенькі будинки. Це подружжя Киричків, Соломах, Несенів, Прохорчуків, Кононіченків. На період будівництва школи та підбору педагогічних кадрів директором призначають найдосвідченішого директора школи з Талалаївки Бурку Івана Івановича, який до цього близько 20 років очолював Талалаївську середню школу. У зв'язку з організацією Червоноплугатарської середньої школи закриваються Червоноплугатарська, Обухівська, Степанівська і Новопетрівська початкові школи. З 1990 в приміщенні школи розпочав свою навчально-виховну роботу і дитячий садок. Завідувачкою цього виховного закладу була Нішта Ніна Михайлівна, вихователем — Рамазан Світлана Василівна. На час відкриття школи-саду у 1990 в дитсадку було більше 20 дітей. 1998 дитячий садок було закрито в зв'язку з відсутністю температурного режиму і дітей у ньому. Кімнати дитячого садка були перероблені на класні кабінети. Завідувачкою садка на той час була Приймак Оксана Анатоліївна. У 2001 роботу дитячого садка було відновлено, завідувачкою знову стала Нішта Ніна Миколаївна. У 2003 в дію ввійшла Програма «Шкільний автобус». Завдячуючи начальнику відділу освіти Буші Р. М., було організовано підвіз учителів та учнів з сіл Поповичка, Обухове, Рубанове, Рябухи, Степанівське, Петькове. У 2001 школа одна з перших у районі вийшла в Інтернет, створивши свій сайт. Цьому сприяли консультанти Канадського Міжнародного центру дистанційного керівництва самоосвітою Ярмош Г. С. і Ярмош А. Г. — вихідці села Поповичка, які проживають у Торонто. Перший учительський колектив Червоноплугатарської середньої школи Яковенко Анатолій Іванович — директор школи, вчитель музики, «Заслужений учитель України» Загурська Лариса Миколаївна — заступник директора по навчально-виховній роботі, вчитель математики Яресько Надія Володимирівна — заступник директора по позакласній і позашкільній роботі, вчитель української мови. Бондар Анатолій Омелянович — голова профкому, «Старший учитель», класовод 1 класу Михайленко Любов Миколаївна — учитель початкових класів, 2 клас Несен Лілія Володимирівна — учитель початкових класів, 4 клас Іщенко Надія Хомівна — учитель початкових класів, 3 клас Михно Сергій Анатолійович — учитель історії, кл. керівник 5 класу Прохорчук Олександр Володимирович — учитель української мови та літератури, кл. керівник 11 класу Прохорчук Ольга Василівна — учитель української мови та літератури Соломаха Олексій Іванович — учитель допризовної підготовки молоді Соломаха Світлана Олександрівна — учитель хімії і біології, кл. керівник 6 класу Кононіченко Олександр Миколайович — учитель трудового навчання Кононіченко Світлана Павлівна — учитель фізики, кл керівник 7 класу Киричок Володимир Андрійович — учитель іноземної мови, кл керівник 8 класу Киричок Тетяна Владиславівна — учитель іноземної мови та російської мови і літератури, кл керівник 10 класу Несен Олексій Антонович — учитель математики й інформатики, кл. керівник 9 класу Мокій Тетяна Вікторівна — піонервожата Смілик Людмила Миколаївна — учитель початкових класів, вихователь ГПД Сухова Любов Василівна — вихователь ГПД Безугла Валентина Григорівна — вихователь ГПД Коваль Катерина Іллівна — учитель початкових класів Мусієнко Василь Володимирович — майстер практичної їзди Король Таїсія Семенівна — лаборант Ткаченко Ніна Миколаївна — бібліотекар Примітки Школи Талалаївського району Ч
{'title': 'Червоноплугатарська загальноосвітня школа (Чернігівська область)', 'url': 'https://uk.wikipedia.org/wiki/%D0%A7%D0%B5%D1%80%D0%B2%D0%BE%D0%BD%D0%BE%D0%BF%D0%BB%D1%83%D0%B3%D0%B0%D1%82%D0%B0%D1%80%D1%81%D1%8C%D0%BA%D0%B0%20%D0%B7%D0%B0%D0%B3%D0%B0%D0%BB%D1%8C%D0%BD%D0%BE%D0%BE%D1%81%D0%B2%D1%96%D1%82%D0%BD%D1%8F%20%D1%88%D0%BA%D0%BE%D0%BB%D0%B0%20%28%D0%A7%D0%B5%D1%80%D0%BD%D1%96%D0%B3%D1%96%D0%B2%D1%81%D1%8C%D0%BA%D0%B0%20%D0%BE%D0%B1%D0%BB%D0%B0%D1%81%D1%82%D1%8C%29', 'language': 'uk', 'timestamp': '20230320'}
North to Alaska is een Amerikaanse filmkomedie uit 1960 onder regie van Henry Hathaway. Verhaal Sam McCord en George Pratt hebben goud gevonden in Alaska. George stuurt Sam naar Seattle om zijn verloofde mee te brengen. Zij is intussen al getrouwd en Sam komt terug met Angel, die als troost moet dienen voor George. Op weg naar alles bloeit er echter iets op en wanneer ze aankomen bij George, gaat er van alles verkeerd. Rolverdeling |- |||Sam McCord |- |||George Pratt |- |||Frankie Canon |- |||Billy Pratt |- |||Angel |- |||Peter Boggs |- |||Lars Nordquist |- |||Regeringsambtenaar |- |||Lena Nordquist |- |||Logger |- |||Breezy |} Externe link Film uit 1960 Amerikaanse film Komische film Film van Henry Hathaway
{'title': 'North to Alaska', 'url': 'https://nl.wikipedia.org/wiki/North%20to%20Alaska', 'language': 'nl', 'timestamp': '20230320'}
Västra Hälsinglands revir var ett skogsförvaltningsområde som omfattade Los socken med Hamra kapellag, av Färila socken den väster och söder om Ljusnan och Ängerån (Ängraån) belägna delen samt Ovanåkers och Voxna socknar, allt i Gävleborgs län, samt av Ängersjö kapellag i Jämtlands län kronoparkerna Voxna och Stensjö. Det var uppdelat i fem bevakningstrakter (Fågelsjö-Voxna, Kölsjö, Tandsjö, Hamra och Färila-Los). Inom reviret fanns 20 allmänna skogar om 99 069 hektar, varav 14 kronoparker om 52 415 hektar. Störst och värdefullast av dessa var Hamra. Källor Revir i Gävleborgs län
{'title': 'Västra Hälsinglands revir', 'url': 'https://sv.wikipedia.org/wiki/V%C3%A4stra%20H%C3%A4lsinglands%20revir', 'language': 'sv', 'timestamp': '20230320'}
Сен-Мало́-ан-Донзюа́ () — муніципалітет у Франції, у регіоні Бургундія-Франш-Конте, департамент Ньєвр. Населення — осіб (2011). Муніципалітет розташований на відстані близько 185 км на південь від Парижа, 135 км на захід від Діжона, 37 км на північ від Невера. Демографія Розподіл населення за віком та статтю (2006): Економіка У 2010 році в муніципалітеті числилось 71 оподатковане домогосподарство, у яких проживали 127,0 особи, медіана доходів виносила євро на одного особоспоживача Посилання Сен-Мало-ан-Донзюа на сайті французького Національного інституту географії [ Розташування муніципалітету Сен-Мало-ан-Донзюа на мапі Франції та сусідні муніципалітети] Див. також Список муніципалітетів департаменту Ньєвр Примітки Муніципалітети департаменту Ньєвр
{'title': 'Сен-Мало-ан-Донзюа', 'url': 'https://uk.wikipedia.org/wiki/%D0%A1%D0%B5%D0%BD-%D0%9C%D0%B0%D0%BB%D0%BE-%D0%B0%D0%BD-%D0%94%D0%BE%D0%BD%D0%B7%D1%8E%D0%B0', 'language': 'uk', 'timestamp': '20230320'}
Itapororoca è un comune del Brasile nello Stato del Paraíba, parte della mesoregione della Zona da Mata Paraibana e della microregione del Litoral Norte. Note Altri progetti Collegamenti esterni Comuni della Paraíba
{'title': 'Itapororoca', 'url': 'https://it.wikipedia.org/wiki/Itapororoca', 'language': 'it', 'timestamp': '20230320'}
Каролев () — село в Польщі, у гміні Бедльно Кутновського повіту Лодзинського воєводства. Населення — (2011). У 1975—1998 роках село належало до Плоцького воєводства. Демографія Демографічна структура станом на 31 березня 2011 року: Примітки . Села Кутновського повіту
{'title': 'Каролев (гміна Бедльно)', 'url': 'https://uk.wikipedia.org/wiki/%D0%9A%D0%B0%D1%80%D0%BE%D0%BB%D0%B5%D0%B2%20%28%D0%B3%D0%BC%D1%96%D0%BD%D0%B0%20%D0%91%D0%B5%D0%B4%D0%BB%D1%8C%D0%BD%D0%BE%29', 'language': 'uk', 'timestamp': '20230320'}
La chapelle Notre-Dame-des-Neiges de Nifflon ou chapelle de Nifflon, est une chapelle nichée au fond d'une cuvette de l'alpage Nifflon à Bellevaux. Historique La chapelle remonte à la Révolution, lorsque l'abbé Rey, curé de la commune, y disait la messe en secret. En 1796, il y célèbre la Fête-Dieu, et c'est en commémoration de cet évènement qu'on décida de construire une chapelle dans un premier temps en bois (dans un autre emplacement actuel de l'édifice), puis en pierre en 1821. Elle est dédiée à Notre-Dame des Neiges à cause des névés dont les alpagistes se servaient pour abreuver les troupeaux. Vers 1821, une vierge fut sculptée par Emmanuel Gougain. Comme la plupart des œuvres de l'artiste, elle tient une quenouille. Elle fut vendue en 1853 à Anastasie Favre des Mouilles, et une nouvelle sculpture fut réalisée par un certain Pedrini. En 1866, la chapelle fut restaurée sous l'égide du curé Chappaz ; c'est à cette époque qu'on lui ajouta un clocher à bulbe. En 1883, on remplaça le plancher par un sol en ciment. En 1906, dans l'inventaire des biens de la paroisse, est désignée sous le nom de « chapelle du Muguet ». Vers 1962 et 1963, l'édifice est réparé en majeure partie, elle le fut par main-d'œuvre bénévole. En 1978, la chapelle fut restaurée par les habitants de la commune, les charpentes et toitures ont été refaites, un nouveau bulbe est mis en place. Description architecturale Galerie Voir aussi Bibliographie C. Chatelain et G. Baud, Histoire de la vallée de Bellevaux, 1973 Pascal Roman, Bellevaux coutumes et patrimoine religieux, 2005 Articles connexes Liens externes Chapelle de Nifflon sur www.alpesduleman.com Notes et références Nifflon Bellevaux (Haute-Savoie)
{'title': 'Chapelle Notre-Dame-des-Neiges de Nifflon', 'url': 'https://fr.wikipedia.org/wiki/Chapelle%20Notre-Dame-des-Neiges%20de%20Nifflon', 'language': 'fr', 'timestamp': '20230320'}
«Кухня» — российский комедийный сериал. Производство «Keystone Production» и «Yellow, Black and White» по заказу СТС. Сериал повествует о разных комичных и драматичных ситуациях внутри коллектива элитного ресторана французской кухни «Claude Monet» (Клод Моне), с 5 сезона — ресторана «Victor» (Виктор). Четвёртый сезон транслировался с 13 октября по 19 ноября 2014 года на телеканале СТС, вышло 20 эпизодов. Сюжет В этом сезоне героев ждут новые события, неожиданные сюжетные повороты, а также новые персонажи. Среди новых героев — Денис, музыкант из Воронежа, «брат» Макса. Привносит новые нотки в отношения Вики и Макса. После увольнения Виктора Петровича новым шефом становится Герман. А сам шеф вместе с Лёвой переходит работать в Arcobaleno. Также с неожиданной стороны проявится Сеня — окажется, что у него трёхкомнатная квартира и штамп в паспорте Женат. Позже на кухню возвращается Катя, у Дэна появляется симпатия к ней. Актёрский состав Дмитрий Назаров — Виктор Петрович Баринов, бывший шеф-повар ресторана «Claude Monet», отец Кати. Су-шеф/повар/су-шеф/шеф-повар ресторана Arcobaleno. Обладатель чрезвычайно скверного характера. Имеет пристрастие к алкоголю и азартным играм. Страстный болельщик футбольной команды Спартак. В 61 серии был уволен из Claude Monet за публичную критику в адрес Нагиева, попавшую в телеэфир. После увольнения переходит в Arcobaleno и придумывает план, как выгнать Германа из ресторана. В 80 серии участвовал в ТВ-шоу Нагиева за право стать шеф-поваром Claude Monet, которое проиграл, после чего вместе со своей командой поваров уходит в другой ресторан. Дмитрий Нагиев — Дмитрий Владимирович Нагиев, хозяин ресторана «Claude Monet», который выкупил себе обратно при помощи денег Родиона Громова. В 61 серии уволил Баринова из ресторана за публичную критику в свой адрес, попавшую в телеэфир. Михаил Башкатов — Денис Андреевич Крылов, музыкант из Воронежа, друг детства Макса, притворялся его братом. Стал поваром-заготовщиком в ресторане Claude Monet и через некоторое время начал встречаться с Катей. В 80 серии вместе с Виктором Петровичем уходит в другой ресторан. Марк Богатырёв — Максим Леонидович Лавров, бывший муж Вики. Работал поваром в ресторане, но в 72 серии уехал в Санкт-Петербург. Елена Подкаминская — Виктория Сергеевна Гончарова, директор ресторана «Claude Monet». Жена Макса, но В 72 серии их отношения в очередной раз прервались — она выгнала Макса из дома, застав его целующимся с Сашей. После этого за ней долго ухаживал новый шеф-повар Герман. Участвовала в осуществлении плана по увольнению Германа. Валерия Федорович — Екатерина Викторовна Семёнова (Катя), новый су-шеф ресторана, старшая дочь Виктора Петровича Баринова. Свободно владеет французским языком. Вернулась в ресторан, чему все были очень рады. Начала встречаться с Денисом. В 80 серии вместе с Виктором Петровичем уходит в другой ресторан. Виктор Хориняк — Константин Тимофеевич Анисимов, бармен ресторана, муж Насти, отец Стёпы. Ольга Кузьмина — Анастасия Степановна Анисимова, официантка ресторана, жена Кости, мать Стёпы. Сергей Епишев — Лев Семёнович Соловьев (Лёва), бывший су-шеф ресторана Claude Monet, су-шеф/повар/су-шеф ресторана Arcobaleno. Живет с мамой и шефом, а также страдает заиканием. После появления нового шеф-повара Лёва уходит в Arcobaleno к Виктору Петровичу. В 80 серии участвовал в ТВ-шоу Нагиева за право стать шеф-поваром Claude Monet, которое проиграл, после чего вместе с Виктором Петровичем уходит в другой ресторан. Сергей Лавыгин — Арсений Андреевич Чуганин (Сеня), повар-универсал, специалист по мясу. Лучший друг Феди. Был стукачом Германа, но позже потерял к нему уважение. Участвовал в осуществлении плана по увольнению Германа. В 80 серии участвовал в ТВ-шоу Нагиева за право стать шеф-поваром Claude Monet, которое проиграл, после чего вместе с Виктором Петровичем уходит в другой ресторан. Михаил Тарабукин — Федор Михайлович Юрченко (Федя), повар-универсал, специалист по рыбе. Лучший друг Сени. Участвовал в осуществлении плана по увольнению Германа. В 80 серии участвовал в ТВ-шоу Нагиева за право стать шеф-поваром Claude Monet, которое проиграл, после чего вместе с Виктором Петровичем уходит в другой ресторан. Никита Тарасов — Луи Бенуа (Луи), повар-кондитер, француз из Прованса с нетрадиционной ориентацией. Участвовал в осуществлении плана по увольнению Германа. В 80 серии вместе с Виктором Петровичем уходит в другой ресторан. Марина Могилевская — Елена Павловна Соколова, шеф-повар ресторана-конк​урента Arcobaleno. Встречалась с Виктором Петровичем Бариновым. Позже отдала ему место шеф-повара своего ресторана. В 80 серии участвовала в ТВ-шоу Нагиева за право стать шеф-поваром Claude Monet, которое проиграла. Игорь Верник — Герман Михайлович Ланд, новый шеф-повар ресторана Claude Monet, сразу не понравился всему персонажу. Позже был уволен. Жаныл Асанбекова — Айнура Жаннатбековна Кененсарова, уборщица-посудомойка из Бишкека, столицы Киргизии. Работает без разрешения на работу уже несколько лет. Некоторое время была влюблена в Германа. В 80 серии вместе с Виктором Петровичем уходит в другой ресторан. Анна Бегунова — Марина Антоновна Чуганина, жена Сени, экономист и менеджер. Эльберд Агаев — Тимур Давидович, поставщик продуктов, старый знакомый Виктора Петровича Баринова, этнический осетин. Екатерина Кузнецова — Александра Бубнова, официантка. В 72 серии сыграла свадьбу в Claude Monet, во время которой она поцеловала Макса на глазах у Вики. Ирина Темичева — Ева Белецкая, официантка ресторана Claude Monet. В 74 серии переспала с Виктором Петровичем, после чего соврала ему, что беременна. Обман был раскрыт, но без особых последствий. Елена Чернявская — Ангелина Ярославовна Смирнова, хостес ресторана Claude Monet. Юлия Такшина — Татьяна Сергеевна Гончарова, бывшая жена Виктора Петровича, мать Алисы, родная сестра Вики. Алиса Панченко — Алиса Викторовна Баринова, дочь Виктора Петровича и Татьяны, племянница Вики. Людмила Максакова — Вера Ивановна Соловьёва, мама Лёвы, врач-кардиолог. Александр Ильин — Степан Андреевич Фомин, отец Насти, хозяин колбасного завода в Подмосковье. Татьяна Филатова — Галина Фомина, мать Насти. В эпизодах Алексей Колган — Николай Андреевич, владелец ресторана Arcobaleno и друг Нагиева Заурбек Байцаев — Сослан, племянник и помощник Тимура Кристина Чичерина — Виолетта, официантка ресторана Claude Monet Евгений Серов — режиссёр, снимающий телепередачу о Баринове (61) Эдуард Рябинин — бандит из Воронежа, из-за которого Денису пришлось уехать, так как тот застукал Дениса со своей женой (62) Яна Кошкина — Кристина, жена бандита из Воронежа, с которой он застукал Дениса (62) Александр Сибирцев — Михаил, су-шеф/повар ресторана Arcobaleno Баин Бовальдинов — Канат Дамирович Макенбаев, повар ресторана Arcobaleno. По национальности киргиз, благодаря Баринову получил российское гражданство (4 сезон) Сергей Рудзевич — повар ресторана Claude Monet, которого хотел уволить Макс (65) Андрей Гусев — Владимир, друг Баринова, шеф-повар (66) Светлана Коломацкая — Мария, жена Владимира (66) Алексей Багдасаров — Гавриил Ильич, актёр экспериментального театра «Синий кот». Представился Нагиеву, как заместитель Никиты Михалкова в Союзе кинематографистов по просьбе Баринова (67) Игорь Старосельцев — приятель Гавриила Ильича и Виктора Петровича, актёр экспериментального театра «Синий кот», изображал Никиту Михалкова во время разговора с Нагиевым по телефону (67) Александр Стефанцов — Роман, дизайнер (68) Михаил Скачков и Денис Старков — полицейские, которых вызвал Герман (69) Максим Мальцев — Павел, кондитер ресторана Arcobaleno (4 сезон) Пак Хёк Су — император галактики (70) Юлия Франц — гостья ресторана, с которой пришёл Нагиев (71) Игорь Коровин — лифтёр (71) Павел Абраменков — Михаил, жених Саши (72) Софья Каштанова — заказчица собачьего банкета (73) Кирилл Радциг — гость благотворительного фуршета (74) Антонина Паперная — Лилия, подруга и соперница Кати (77) Кирилл Рубцов — Эрнест, муж Лилии (77) Дарья Чаруша — пианистка (77) Алина Алексеева — бывшая возлюбленная Германа, официантка ресторана в Риге (78) Дмитрий Воздвиженский — повар ресторана в Риге, которого избил Герман (78) Мария Саффо — Оксана Смирнова, победительница шоу Дмитрия Нагиева «Шеф-повар» и впоследствии шеф-повар ресторана «Claude Monet» (79, 80) Константин Ивлев, Юрий Рожков и Гаяне Бреиова — участники шоу Дмитрия Нагиева «Шеф-повар» (80) Сергей Беляев — Михаил Кочетков, ресторанный критик, член жюри (80) Алла Семёнова — Виктория Орлова, президент ассоциации рестораторов России, член жюри (80) Описание серий Примечания Ссылки Сезон 4 Телесезоны 2014 года
{'title': 'Кухня (сезон 4)', 'url': 'https://ru.wikipedia.org/wiki/%D0%9A%D1%83%D1%85%D0%BD%D1%8F%20%28%D1%81%D0%B5%D0%B7%D0%BE%D0%BD%204%29', 'language': 'ru', 'timestamp': '20230320'}
The Bandito Tour (reso graficamente come THE BANDITØ TØUR) è il sesto tour del duo musicale statunitense Twenty One Pilots, a supporto del loro quinto album in studio Trench. Storia L'11 luglio 2018 i Twenty One Pilots hanno reso nota la fine della loro pausa e conseguente allontanamento dalle scene con l'annuncio del doppio singolo Jumpsuit/Nico and the Niners, in vista del loro quinto album in studio Trench, annunciato lo stesso giorno in contemporanea con le prime date del The Bandito Tour. In seguito a una forte domanda, il duo ha optato per l'aggiunta di un'ulteriore tappa in Nord America, con spettacoli in Canada, Messico e nella città natale di Joseph e Dun, Columbus. Il tour è stato documentato tramite una serie di video su YouTube, con scene dal dietro le quinte e riprese dei singoli concerti. A causa della pandemia di COVID-19, il duo ha dovuto annullare le date previste per l'estate del 2020 e il tour si è concluso ufficialmente il 13 dicembre 2019 a Chicago, negli Stati Uniti. Scaletta Jumpsuit Levitate Fairly Local Stressed Out (con elementi di Today's Your Day nell'introduzione) Heathens We Don't Believe What's on TV The Judge Lane Boy Nico and the Niners Taxi Cab Neon Gravestones Bandito Pet Cheetah Holding on to You Cut My Lip Ride My Blood Morph Car Radio Chlorine Leave the City Trees Date Note Collegamenti esterni Tour dei Twenty One Pilots
{'title': 'The Bandito Tour', 'url': 'https://it.wikipedia.org/wiki/The%20Bandito%20Tour', 'language': 'it', 'timestamp': '20230320'}
As relações entre Azerbaijão e Geórgia referem-se às relações externas entre a República do Azerbaijão e a República da Geórgia. O Azerbaijão tem uma embaixada em Tbilisi, enquanto a Geórgia tem uma embaixada em Baku. Ambos os países são ex-repúblicas da União Soviética e são membros de pleno direito do Conselho da Europa, da Organização para a Segurança e Cooperação na Europa (OSCE) e da Organização de Cooperação Económica do Mar Negro (OCEMN). Os dois países estão entre os membros fundadores do GUAM. Sobre as relações entre as duas nações, o ex-presidente georgiano Mikheil Saakashvili declarou que "quem se opõe ao Azerbaijão é um inimigo da Geórgia". Há cerca de azeris na Geórgia. Eles são a maior minoria no país, compreendendo 6,5% da população da Geórgia, principalmente em Ibéria Inferior, Caquécia, Ibéria Interior e Mtsqueta-Mtianécia. Há também uma grande comunidade azeri na capital georgiana, Tbilisi. A minoria georgiana no Azerbaijão é menos considerável e lá são conhecidos como Ingiloy. História Geórgia e Azerbaijão têm mantido relações cordiais desde o primeiro estabelecimento de suas repúblicas independentes, em 1918. Em 16 de junho de 1919, a República Democrática do Azerbaijão e a República Democrática da Geórgia assinaram um primeiro tratado de defesa contra as tropas brancas do general Anton Ivanovich Denikin do Movimento Branco, que estavam ameaçando iniciar uma ofensiva em suas fronteiras. Apesar da disputa territorial sobre Zaqatala e as preocupações da Geórgia sobre a veracidade do apoio do Azerbaijão, os dois países mantiveram relações pacíficas nos anos caóticos da Guerra Civil Russa. Quando o Azerbaijão foi ocupado pelas forças bolcheviques em abril de 1920, vários membros da elite política do Azerbaijão mudaram-se para a Geórgia, que também foi dominada pelos soviéticos em 1921. Ambos os estados tornaram-se repúblicas da União das Repúblicas Socialistas Soviéticas em 1922 e mantiveram boas relações durante todo este tempo. Em 1991, tanto o Azerbaijão quanto a Geórgia reconquistaram suas independências da União Soviética. Os laços diplomáticas entre ambos foram estabelecidos em 18 de novembro de 1992. Em um esforço para equilibrar os interesses regionais, em 10 de outubro de 1997, o Azerbaijão e a Geórgia tornaram-se dois dos quatro membros fundadores da Organização GUAM - Organização para a Democracia e o Desenvolvimento Econômico. Os países amplamente cooperaram entre si no desenvolvimento de energia regional, transporte e projetos de parceria econômica, tais como o Oleoduto Baku-Tbilisi-Ceyhan, a Ferrovia Baku–Tbilisi–Kars, o TRACECA e a Organização de Cooperação Econômica do Mar Negro.
{'title': 'Relações entre Azerbaijão e Geórgia', 'url': 'https://pt.wikipedia.org/wiki/Rela%C3%A7%C3%B5es%20entre%20Azerbaij%C3%A3o%20e%20Ge%C3%B3rgia', 'language': 'pt', 'timestamp': '20230320'}
Borgo San Martino è un toponimo di diverse località italiane Borgo San Martino – comune della provincia di Alessandria Borgo San Martino – frazione di Cerveteri nella città metropolitana di Roma Borgo San Martino – località (non frazione) di Meduno in provincia di Pordenone Borgo San Martino – frazione di Pecetto Torinese nella città metropolitana di Torino
{'title': 'Borgo San Martino (disambigua)', 'url': 'https://it.wikipedia.org/wiki/Borgo%20San%20Martino%20%28disambigua%29', 'language': 'it', 'timestamp': '20230320'}
The 2015 Indian Science Congress ancient aircraft controversy refers to protests that occurred during the 102nd Indian Science Congress in Mumbai, on 4 January 2015 when a paper claiming to prove that aircraft were invented in the Vedic age was allowed to be presented. Overview In December 2014, it was announced that Anand J. Bodas and his copresenter Ameya Jadhav, who claim that aircraft more advanced than today's versions existed in ancient India, would be allowed to speak at the Indian Science Congress and present a paper on aviation in the Vedic age. During an interview, he said that such aircraft were huge and could fly to other planets. He also said that those planes could fly backwards, left, or right, contrary to modern aircraft that can fly only forward. Bodas, who was a principal at a pilot training school in Kerala and Jadhav, currently a lecturer at the Swami Vivekanand International School and Junior College in Mumbai, cited a text called Vaimanika Prakaranam (also called Vaimānika Shāstra) as evidence. Scientists from the Indian Institute of Science studied the text in 1974, concluding that "craft is a decided impossibility” and that the Vaimānika Shāstra was written no earlier than 1904. Bodas stated that modern science rejects anything that it cannot explain. He claimed that of the 500 guidelines described in the text, only 100 to 120 survive today. He attributed this loss to the passage of time, foreign rulers of India and artefacts which had been stolen from India, during that time. The five-day conference was held at the Kalina Campus of the Mumbai University starting on 3 January 2015. The paper was presented on 4 January, as a part of the larger symposium on "Ancient Sciences Through Sanskrit". Other papers presented in the symposium were "Engineering applications of Ancient Indian botany", "Neuro-science of yoga: understanding the process", "Advances in surgery in Ancient India" and "Scientific principles of Ancient Indian architecture and civil engineering". Criticism and protests In late December 2014, Ram Prasad Gandhiraman, a scientist at the NASA's Ames Research Center, started a petition to prevent the paper from being presented at the conference. By 31 December, 220 scientists and academicians had signed the petition. Gandhiraman criticized the paper as pseudo-science and said that mythology should not be mixed with science. S. M. Deshpande, a professor at the Indian Institute of Science, Bangalore, who has written a paper with four others on aircraft in Sanskrit texts, said that we should not reject such claims as pseudo-science outright but examine them with intellectual curiosity. His paper, however, states that the aircraft described in the Vaimānika Shāstra text would not be capable of flying and the text itself cannot be traced to any date before 1904. H.S. Mukunda, another professor at Indian Institute of Science, Bangalore, who was a co-author of the paper, criticized the organizers and said that both sides of the debate should be presented. He asked why had there been no working models made if the persons who presented the paper were convinced that they were right. Roddam Narasimha, director of National Aerospace Laboratories (NAL), said that there is no credible evidence that aviation existed in ancient India. He added that the Vaimānika Shāstra text has been studied scientifically and the consensus is that descriptions in the text are unscientific. Noted Indian astrophysicist and founding director of the Inter-University Centre for Astronomy and Astrophysics at Pune, India, Jayant Narlikar reacted to the controversy saying that it was good to be proud of ancient Indian science but scientists should not make claims about things they did not have proof of. He commented, "We can boast of things but it should be restricted to what we have proof of. But we shouldn't claim things of which there is no evidence or proof as it reduces the credibility of what our scientists have achieved in the past." He further asserted, "Even the West recognizes the knowledge of mathematics held by Indians. If we start making outlandish claims, the scientific community of world will not look up to us as it does now". Economist and Nobel laureate Amartya Sen commented that some evidence is required in the controversial claims made in the Indian Science Congress regarding the achievements of ancient Indians. He said, "The idea that human beings can fly is known to human beings from birth. The idea that human beings might be able to be on the air has been talked about a lot. If that was true, then we would like to find some evidence." Further, he elaborated, "As our epics show, Indians have thought about flying for a long time. But it would be fanciful to say that India invented the aeroplane. If ancient India had airfare technology, we would like to see some evidence. I agree there are a lot of claims that have nothing to do with achievements." Support Gauri Mahulikar, the head of the department of Sanskrit at Mumbai University, said that the paper would have been easily dismissed if it had been presented by Sanskrit professors. But, since Bodas was a pilot and Ameya Jadhav had a Master of Technology and Master of Arts in Sanskrit, it cannot be rejected easily. See also Vimana Ancient astronauts References Further reading Controversies in India 2015 controversies Transport controversies
{'title': '2015 Indian Science Congress ancient aircraft controversy', 'url': 'https://en.wikipedia.org/wiki/2015%20Indian%20Science%20Congress%20ancient%20aircraft%20controversy', 'language': 'en', 'timestamp': '20230320'}
Chorvatsko se od roku 1992 dělí na 21 žup, ty se dále dělí na 556 opčin, které mají podobné postavení jako české obce a města. Opčiny i města se dále dělí na 6 756 sídel (naselje). Když bylo Chorvatsko součástí Jugoslávie, dělilo se jen na opčiny (chorvatsky općina), které byly menší než současné župy. Externí odkazy
{'title': 'Administrativní dělení Chorvatska', 'url': 'https://cs.wikipedia.org/wiki/Administrativn%C3%AD%20d%C4%9Blen%C3%AD%20Chorvatska', 'language': 'cs', 'timestamp': '20230320'}
La representación de Colombia en la cultura popular, especialmente la representación de los colombianos en el cine y la ficción, ha sido afirmada por las organizaciones colombianas y el gobierno en gran medida negativa y ha expresado su preocupación de que refuerza, o incluso engendra, prejuicios sociales y discriminación debido a la asociación con el narcotráfico, el terrorismo, la inmigración ilegal y otros elementos delictivos, la pobreza y el bienestar. [1] Colombia, financiada por el gobierno colombiano, es una campaña publicitaria de Pasión como un intento de mejorar la imagen de Colombia en el exterior, con resultados mixtos [2] con la esperanza de tener una visión más positiva de Colombia. Además de la campaña Colombia es pasión, el fútbol ha sido conocido por ser una parte importante en la creación de puntos de vista positivos, tal vez el más importante para los colombianos.. Además de la campaña Colombia es pasión, el fútbol ha sido conocido por ser una parte importante en la creación de puntos de vista positivos, tal vez el más importante para los colombianos Películas Representaciones de Colombia en películas extranjeras Los fallos en la investigación de fondo y la reproducción del país son muy comunes en las películas que representan a Colombia. Algunos de estos errores incluyen mostrar Bogotá o Medellín como regiones selváticas o costeras, usando actores mexicanos o puertorriqueños (con acentos notables), trajes mexicanos, anacronismos y una inexactitud general con respecto a la descripción de cómo funcionan los conflictos entre el gobierno y los carteles de narcotráfico. Algunos ejemplos de escenarios colombianos ficticios son:   Fraser retrató a un narcotraficante colombiano Depp retrató a un estadounidense con vínculos con Pablo Escobar Schwarzenegger retrató a un hombre que luchó contra los rebeldes colombianos Saldana retrató a una mujer colombiana que lucha contra los narcotraficantes Norris retrató a un coronel que lucha contra los señores de la droga colombianos Diesel retrató a un hombre que lucha contra un capo de la droga colombiano Blunt describió a un agente de la DEA trabajando junto a un antiguo capo de la droga colombiano Benicio del Toro interpretó a Pablo Escobar Al Pacino retrató a un hombre que luchó contra una pandilla colombiana  Al diablo con el diablo : El diablo hace que el personaje de Brendan Fraser sea un narcotraficante colombiano, parecido a Pablo Escobar. La mayoría de las frases en español son a veces muy difíciles de entender, y con muchos errores de gramática y pronunciación. La música tradicional española se escucha en el fondo, no es colombiana. Empezando por el mayordomo, casi todos hablan con un claro acento y jerga española, y ciertos elementos pertenecen a la cultura española, como la " bolsa de Bota ", la tradicional bolsa de cuero con forma de bota, utilizada para beber bebidas alcohólicas. Medellín es representada como una jungla tropical.  Behind Enemy Lines: Colombia : película bélica de 2009 sobre una brigada de SEALs de la Armada de los Estados Unidos que monta un ataque contra las fuerzas especiales colombianas para limpiar sus nombres y rescatar a un rehén. Las canciones populares peruanas se escuchan en el fondo, incluyendo "Mi Llamita". Los lugares de rodaje estaban en Puerto Rico .  Blow : 2001 drama / película biográfica sobre el traficante de cocaína estadounidense George Jung. Se basa en las historias de la vida real de George Jung, Pablo Escobar, Carlos Lehder y el Cartel de Medellín. Peligro Claro y Presente Jack Ryan es nombrado Director Adjunto Interino de la Agencia Central de Inteligencia (CIA) y descubre que los colegas que mantienen una guerra encubierta contra los narcotraficantes del Cartel de Cali en Colombia lo mantienen en la oscuridad. Los rodajes se realizaron en Quito, Ecuador y Cuernavaca, México. El narcotraficante colombiano vive en el Hotel "Tepoztlan" (palabra azteca ). En los fondos se puede ver una valla publicitaria del político mexicano Luis Donaldo Colosio y un retrato del estadista mexicano Miguel Lerdo de Tejada .  Daño colateral : Gordon Brewer (interpretado por Arnold Schwarzenegger ), busca vengar las muertes de su hijo y su esposa a manos de un comando guerrillero, viajando a Colombia. Gordy entra a Colombia a través del Darién Gap. Esta brecha se encuentra en el departamento colombiano llamado Chocó, la región más poblada de afrocolombianos del país. Sin embargo, durante toda la película, nunca se muestra a una persona negra. La Policía Nacional de Colombia y las fuerzas armadas usan uniformes azules, en vez del verde que usan en realidad. El acento de los "colombianos" nativos es en realidad mexicano. Hay una escena de un partido de fútbol, entre Estados Unidos y Chivas, dos equipos populares de México que están ubicados por error en Colombia.  Colombiana : En la película, Cataleya Restrepo (Zoe Saldana) es una colombiana que mató a sus padres en Bogotá a manos de un narcotraficante (Beto Benites) y su compañero (Jordi Mollà) cuando ella tenía nueve años. Acude a su tío criminal (Cliff Curtis) en Chicago y es entrenado como asesino para tratar de vengarse. La filmación se realizó en México, Chicago, Nueva Orleans y Francia y el uso de la orquídea Cattleya se representó en la película.  Lord of War : Nicolas Cage interpreta a un traficante de armas ilegal, que durante un trato comercial con un narcotraficante colombiano, se le paga en cocaína en lugar de efectivo. De nuevo, las palabras de acento y argot usadas por el señor de la droga "colombiano" son mexicanas.  Sr. y Sra. Smith : un par de asesinos cuentan la historia de su primer encuentro en Bogotá, Colombia, donde se conocieron durante un fuego cruzado, mientras que ambos estaban huyendo en secreto de las autoridades colombianas. La película muestra a Bogotá, la capital de Colombia como una ciudad pequeña, cuando en realidad Bogotá es una de las ciudades más grandes y populosas de América Latina. Además, Bogotá es retratada como una ciudad cálida / cálida, mientras que en realidad está ubicada sobre las cordilleras andinas y tiene una temperatura promedio de 58 °F durante todo el año y una altitud de 8.530 pies (2.600 m). Los rodajes se realizaron en California .  Bruce Almighty : En la mañana, Bruce Nolan (Jim Carrey) declara "Será mejor que manifieste un poco de café", y usa sus poderes divinos para conjurar al personaje colombiano ficticio de iconos de café, Juan Valdez, que le sirve una taza de café mientras manifiesta su placer por café recién hecho en las colinas de Colombia.  Delta Force 2: The Colombian Connection : el coronel Scott McCoy (Chuck Norris) lucha contra el narcotraficante colombiano Ramón Cota (Billy Drago ), el capo del narcotráfico más rico del mundo, que controla la industria de la cocaína con mano de hierro. Los rodajes se realizaron en Filipinas .  Amor en los tiempos del cólera : película de 2007 dirigida por Mike Newell. Basado en la novela homónima de Gabriel García Márquez, cuenta la historia de un triángulo amoroso entre Fermina Daza (interpretada por Giovanna Mezzogiorno) y sus dos pretendientes, Florentino Ariza (Javier Bardem) y el doctor Juvenal Urbino (Benjamin Bratt ), que abarca 50 años, de 1880 a 1930. Fue filmado en lugares colombianos.  El especialista : Ray Quick (Sylvester Stallone) y Ned Trent (James Woods ), expertos en explosivos de la CIA, están a cargo de una misión para hacer explotar a un narcotraficante sudamericano. Los lugares de rodaje fueron en realidad en Miami .  Romancing the Stone : Joan Wilder (Kathleen Turner) es una novelista romántica que recibe un paquete de su cuñado muerto Eduardo, que recientemente fue asesinado y descuartizado en Colombia. Su hermana viuda, Elaine (Mary Ellen Trainor) llama a Joan y le ruega que venga a Colombia con el paquete; Elaine ha sido secuestrada, y el paquete es el rescate. Aunque supuestamente está ambientado en Colombia, todos los actores hispanos hablan con un marcado acento mexicano. La supuesta jungla colombiana presenta animales no colombianos como las cacatúas con cresta de azufre de Australia. Los rodajes se realizaron en Xalapa, México.  xXx : Xander Cage (Vin Diesel ), es un entusiasta de los deportes extremos que rompe la ley, que se arroja en una zona productora de cocaína de la Colombia rural, donde Xander es capturado, atado, amordazado y torturado por el capo colombiano "El Jefe" (Danny Trejo ). Los rodajes se realizaron en California .  Miami Vice : se hacen pasar por narcotraficantes como "Sonny Burnett" y "Rico Cooper", los detectives de la policía de Miami-Dade James Crockett y Ricardo Tubbs ofrecen sus servicios a un cártel colombiano. La topografía de la península más septentrional de Colombia, conocida como la Península de Guajira, es básicamente un desierto árido, bastante diferente del telón de fondo de la selva utilizado para describir el avión del contrabandista. Los lugares de rodaje fueron en realidad en la República Dominicana .  Green Ice : película de 1981. El experto en electrónica estadounidense O'Neal visita América Latina y es reclutado para robar esmeraldas de un consorcio colombiano. Los lugares de rodaje estaban en México .  Scarface : película de 1983, representa a un gánster colombiano que descuartiza a otro gánster con una motosierra para extraer información.  Superman III : Villain Webster (Robert Vaughn) quiere monopolizar la cosecha de café del mundo. Enfurecido por la negativa de Colombia de hacer negocios con él, ordena a Gus Gorman (Richard Pryor) que ordene un satélite meteorológico estadounidense para crear un huracán que diezme la cosecha de café de la nación. El plan de Webster se frustra cuando Superman neutraliza el huracán y salva la cosecha. En la película, Colombia se encuentra en el hemisferio sur, en realidad se encuentra en el hemisferio norte la mayor parte de su territorio. No hay huracanes en Colombia.  Sicario, una película de 2015 protagonizada por Emily Blunt y Benicio del Toro, donde Del Toro interpreta a un exnarcotraficante colombiano que busca venganza por el asesinato de su familia. Encanto: A diferencia de como ha ocurrido en el pasado en el cine estadounidense, y para fortuna de la buena imagen de Colombia a nivel mundial, Encanto será una película animada producida por Walt Disney Pictures. Esta película estará ambientada en Colombia, y según el primer teaser de la película, muy posiblemente se ambiente exactamente en el Eje Cafetero o en Quindío, y se sabe que el argumento girará en torno de la historia de una niña colombiana llamada Mariana y su decepción por ser la única persona en su familia sin poderes mágicos. Este largometraje será la película número 60 del canon de películas animadas de Walt Disney, y se estrenará el 24 de noviembre de 2021. (Greenland) El día del fin del mundo, una película de 2020 La película está protagonizada por Gerard Butler (quien también coprodujo), Morena Baccarin, Roger Dale Floyd, Scott Glenn, David Denman y Hope Davis. La película sigue a una familia que debe luchar por sobrevivir mientras un cometa destructor de planetas corre hacia la Tierra En una parte de la película, cuando la familia se encontraba en el auto, se menciona en la radio la destrucción en Bogotá, Colombia. Representaciones de Colombia en películas colombianas La corriente principal del cine colombiano sigue la tendencia del cine extranjero, representando principalmente temas relacionados con el narcotráfico, historias de hombres sicarios y películas con un alto contenido de pobreza y miseria humana. Las críticas a este tipo de filmación argumentaban que estas películas no trataban su tema con profundidad, sino que tomaban un enfoque superficial de los temas. Algunos ejemplos son:   Rodrigo D: No futuro : película de 1990 de Victor Gaviria. Historia de la vida y la muerte de sicarios adolescentes adictos al servicio del Cartel de Medellín  La estrategia del caracol (estrategia del caracol ): película de 1993 de Sergio Cabrera. Aventuras de un grupo empobrecido de vecinos expulsados de su casa. La Vendedora De Rosas : película de 1998. Historia de niños sin hogar víctimas de abuso de solventes. Basada libremente en The Little Match Girl .  La virgen de los sicarios : 2000 película de Barbet Schroeder. Basado en la novela homónima de Fernando Vallejo, con elenco colombiano. Representa la relación homoerótica de un escritor nihilista de mediana edad y un muchacho sicario sociopático menor de edad que trabaja para el Cartel de Medellín, con el posterior asesinato homicida.  Maria llena eres de gracia : película de 2004 de Joshua Marston con un elenco colombiano. Desgracias de una niña colombiana embarazada como una mula de narcotraficantes. La actriz Catalina Sandino Moreno fue nominada para un Premio de la Academia por este papel.  Rosario Tijeras : película de 2005 basada en una novela de Jorge Franco. Retrato de la violenta vida y muerte de una mujer sicario (interpretada por Flora Martínez ), en los barrios pobres de Medellín . Documental The True Story of Killing Pablo : 2003 documental realizado por The History Channel que revisa en detalle los eventos finales que llevaron a la Policía Nacional de Colombia al asesinato de Pablo Escobar y la opinión de los que están detrás de la operación Café negro : película documental canadiense de 2005 que examina la complicada historia del café y detalla su influencia política, social y económica desde el pasado hasta la actualidad.  Cocaine Cowboys : película documental 2006 dirigida por Billy Corben. La película explora el aumento de la cocaína y la resultante epidemia de crímenes que arrasó la ciudad estadounidense de Miami, Florida, en los años setenta y ochenta. los personajes principales son el narcotraficante Pablo Escobar y Griselda Blanco, una infame matriarca de la familia del crimen.  Sins of My Father : documental argentino 2009 sobre Pablo Escobar desde la perspectiva interna de su hijo Colombia en televisión Extranjera Modern Family: dos de los personajes principales Gloria Pritchett y Manny Delgado interpretados por Sofía Vergara y Rico Rodríguez respectivamente son colombianos y están en contacto con su cultura y vestuario. Vergara representa a una mujer que proviene de un pequeño pueblo en Colombia que es la capital de asesinatos del país. [5] Vergara ha dado vida a la cultura colombiana en el programa de televisión y ha ayudado a garantizar que los escritores sean precisos a la hora de presentar la cultura en televisión. Modern Family intenta ser lo más preciso posible en lo que se refiere a la cultura colombiana, hasta la forma en que las personas se visten en una fiesta. [6] Rico Rodríguez interpreta al hijo colombiano de Vergara, Manny, en Modern Family.  Pablo Escobar es una referencia común de Colombia en la televisión mundial. En el popular programa de televisión Entourage, Vincent Chase (interpretado por Adrian Grenier) interpreta a Escobar en una película titulada Medellín. Escobar también es el tema de un episodio en una serie documental llamada Situation Critical, producida por el National Geographic Channel en 2007. Narcos : El actor brasileño Wagner Moura interpreta al colombiano Pablo Escobar en la serie de 2015 de Netflix, Narcos, que se filmó en Colombia. [7] Narcos muestra cómo los policías y políticos de todo el mundo trataron con Pablo Escobar, el famoso capo de la droga de Colombia que cambió la historia. Aunque la filmación se realizó en Colombia, los actores del programa no eran todos colombianos. Paulina Gaitán, que es mexicana, retrata a la esposa de Escobar en el programa, Luis Guzmán, que es puertorriqueño, retrata al compañero de Escobar, y el brasileño André Mattos interpreta el papel de rival de Escobar. Aunque el espectáculo ha sido muy popular entre la audiencia estadounidense, no es tan popular entre los colombianos debido al pobre intento de acento colombiano. [8]  Los Soprano : "Gallegos" (interpretado por Jessy Terrero) es un acaudalado narcotraficante colombiano asesinado por Paulie Walnuts como una advertencia final a su organización de que estaban operando en el territorio de la familia Soprano en Nueva Jersey. Paulie y Big Pussy también roban mucho efectivo de su habitación de hotel. Paulie notifica a Tony de la muerte de Gallegos diciendo " Juan Valdez ha sido separado de su burro", una referencia a los comerciales de café de Colombia .  Family Guy : Al comienzo del episodio de Family Guy " Let's Go to the Hop ", un avión del cartel de la droga colombiano se estrella y arroja un cargamento lleno de sapos psicoactivos que se convierte en un fanatismo de las drogas en las escuelas locales. En el comienzo del episodio de Family Guy " Apenas legal ", Adam West envía a toda la policía de Quahog a Cartagena, Colombia.  Los Simpson : en el episodio " Mobile Homer ", Marge, influenciada por una película de "Wifetime TV" sobre cuándo muere un hombre rico sin seguro y cuya viuda e hijos se ven obligados a vivir en las calles, decide ahorrar dinero comprando marcas de imitación de cereales y café ; una lata de café se muestra con el logotipo de Juan Valdez (un triste Valdez) con una frase: "Vergüenza colombiana". Televisión colombiana La televisión en Colombia consiste principalmente de telenovelas que son conocidas en la mayoría de los países de América Latina, la más famosa y la que recibió mayor acogida por parte de la audiencia internacional fue Yo Soy Betty, La Fea, protagonizada por Ana María Orozco como Beatriz Aurora "Betty" Pinzon Solano y Jorge Enrique Abello como Armando Mendoza Saenz. La historia se ambienta en Bogotá, Colombia y gira en torno a la relación entre los dos personajes principales. La telenovela originalmente se estrenó en Colombia el 25 de octubre de 1999, pero luego fue adaptada de episodios de media hora a episodios de una hora completa que fueron shows en los Estados Unidos. Yo Soy Betty, La Fea fue adaptada y rehecha en más de 50 países en muchos idiomas diferentes, incluyendo inglés, japonés y chino. La telenovela inspiró al popular éxito estadounidense Ugly Betty. [9] Últimamente, ha habido un aumento en los espectáculos que retratan el tráfico de drogas que han sido controvertidos en el país porque los personajes son infractores de la ley que son glorificados; algunos ejemplos son: El Cartel de los Sapos (también conocido públicamente como simplemente "El Cartel"): describe el paradero de un cártel de narcotraficantes y sus relaciones con un gobierno corrupto.  La Saga, Negocio de Familia : Historia de una familia de narcotraficantes durante un amplio lapso de tiempo.  Sin Tetas No Hay Paraíso ("Sin senos no hay paraíso"): Misventuras de un grupo de prostitutas al servicio de poderosos señores de la droga.  El Capo Libros Peligro claro y presente : la novela de 1989 de Tom Clancy es una parte canónica del universo de Jack Ryan. En la novela, Jack Ryan es puesto en el cargo de Director Adjunto Interino de la CIA (Inteligencia) en una guerra contra el Cartel de Medellín con base en Colombia .  Killing Pablo : libro de 2001 que detalla los esfuerzos tanto del gobierno de los Estados Unidos como del gobierno colombiano para detener las actividades ilegales cometidas por el narcotraficante colombiano Pablo Escobar y sus subordinados, escritos por Mark Bowden .  Mi muerte colombiana : libro de Matthew Thompson de 2008 relatando sus experiencias de 2006 en Colombia, cuando deambuló por el país pasando tiempo en los carnavales y con pandilleros y traficantes de cocaína, corrió con toros, jugó el juego explosivo de tejo y conoció a Salvatore Mancuso, el entonces jefe del paramilitar de derecha Fuerzas de Autodefensa Unidas de Colombia (AUC), una organización terrorista designada por Estados Unidos [10]  Killing Peace: el conflicto de Colombia y el fracaso de la intervención estadounidense : el libro de 2002 de Garry Leech documenta el conflicto armado de cuatro décadas en Colombia.  Fuera del cautiverio, subtitulada Sobreviviendo a los días de 1967 en la jungla colombiana : libro de 2009 escrito por Marc Gonsalves, Keith Stansell y Thomas Howes con la ayuda del autor Gary Brozek. Narra el tiempo que pasaron en la selva colombiana como prisioneros de las FARC, una organización narcoterrorista, que los acusó de ser miembros de la CIA después de que su avión se estrelló en una región montañosa.  El narcotráfico y el capitalismo: una paradoja contemporánea : libro de 2008 de Eliana Herrera Vega (traducción al inglés) [11] El libro explica el problema real de las drogas como una paradoja comunicacional entre los principales sistemas sociales.  America's Other War: Terrorizing Colombia (ISBN 978-1842775479) de Doug Stokes, examina la intervención de los Estados Unidos en Colombia y sostiene que ha sido impulsada principalmente por el deseo de asegurar un suministro estable de petróleo y pacificar las amenazas a los intereses económicos y políticos de los EE. UU.  Palabras de muerte: periodistas colombianos y los caudillos de la cocaína : libro de 1990 de Coke Newell  Cosmic Banditos : novela de 1986 de Allan Weisbecker, sobre las aventuras de un traficante de marihuana que se esconde en las montañas de Colombia con su perro, High Pockets.  Rey de Noches, un libro de fantasía, tiene una nación llamada Emeraldsia. El nombre es una referencia hacia la rica calidad de Esmeraldas de Colombia. La historia mencionada corresponde a la era de la vida real de la unión entre Colombia, Ecuador, Venezuela y Panamá conocida como Gran Colombia. Además de su historia cultural. [12] [13] [14] Cómics, anime y manga Mother Goose and Grimm : en una tira cómica publicada el 2 de enero de 2009, Grimm se pregunta si el sindicato del crimen colombiano pone partes del cadáver de Juan Valdez en cada lata de café, [15] [16] refiriéndose a un eslogan publicitario de Colombia café "hay un poco de Juan Valdez en cada lata de café colombiano". [16] En respuesta a la historieta, la Federación Colombiana de Cafeteros demandó al artista Mike Peters por vincular el café colombiano con el abuso de los derechos humanos. [1 El personaje de Bullseye trata con contrabandistas de cocaína colombianos. Black Lagoon : En el episodio 9, "Maid to Kill", aparecen Roberta y la familia Lovelace que son de Sudamérica; Roberta despacha a la mayoría de los miembros del cártel, y García se sorprende de su destreza en combate. Revy revela involuntariamente la presencia de la compañía Lagoon durante el tiroteo y queda inconsciente cuando Roberta le dispara una granada de 40 mm. García le pide a Lagoon Company que lo lleve con ellos, y ellos logran escapar. Uno de los miembros del cartel identifica a Roberta como una exguerrillera de las FARC con una gran recompensa en la cabeza. En la próxima tercera temporada, Black Lagoon: Roberta's Blood Trail está suponiendo que los personajes están en Colombia y Venezuela. Excel Saga : En el episodio 19 ("La gran aventura de Menchi"), Menchi y una joven rica van a Colombia y beben café Hellsing : En OVA 7, se dice que el Gran Padre de Bernadotte murió en Colombia Gundam: "Taribia" se encuentra en los territorios de Colombia y Venezuela, y es el lugar donde se ubica el ascensor espacial. Videojuegos El país ficticio de Boa in Haze se basa libremente en Colombia  La saga de videojuegos Grand Theft Auto tiene referencias a Colombia en algunas de sus entregas. En GTA III, la antagonista es Catalina, una mujer de ascendencia dominicana y colombiana, y es una de las principales cabecillas del denominado Cartel Colombiano. En GTA Vice City, una de las principales por las que Sony Forelli envía a Tommy Vercetti a Vice City (ciudad que parodia a Miami en esta saga de videojuegos) es por su interés de expandir sus negocios ilícitos en esa ciudad, ciudad la cual destaca porque el tráfico de drogas es controlado por narcotraficantes mexicanos, cubanos y colombianos. Además el aeropuerto de Vice City se llama "Escobar International Airport" una clara referencia a Pablo Escobar. En el videojuego Uncharted 3: Drake's Deception una parte temprana del juego tiene lugar en Cartagena.  En Conflict: Global Storm, el primer acto del juego comienza en Colombia. Otros La artista cubana Tania Bruguera en 2009 estableció una controvertida actuación en la Universidad Nacional de Colombia (sucursal de Bogotá), consistente en el consumo de cocaína [18] proporcionado por el artista a los asistentes. Consecuencias Como consecuencia de la representación negativa de Colombia y el pueblo colombiano, los colombianos a menudo son objeto de prejuicios y discriminación en varios países. algunos ejemplos incluyen: Los colombianos se encuentran entre los principales objetivos de los ataques xenófobos y neonazi en Europa, especialmente en España [22] y Francia. [23] Los paramédicos españoles se han negado a brindar atención a las víctimas colombianas de tales eventos. [24] Se informó que la policía rechazó las denuncias recibidas de las víctimas. "No vendemos a los colombianos" las señales son comunes en las tiendas ecuatorianas Se han reportado linchamientos y cadenas de personas colombianas en Ecuador. [25] La policía y los medios están acusados de crear la imagen de que cada banda delincuente tiene líderes colombianos. Según informes, la policía se niega a recibir denuncias de crímenes contra colombianos. [26] Los niños colombianos a menudo son rechazados de las escuelas, y se ha informado sobre el maltrato "preventivo" de colombianos no relacionados en las cercanías de la escena del crimen.. El pasaporte colombiano a menudo hace que la persona sospeche de las autoridades aduaneras internacionales . Se han reportado búsquedas extensas de cavidades, desmantelamiento de equipajes, ropa y artículos personales y retención ilegal en los aeropuertos sin alimentos o instalaciones básicas Ve también Antiespañolismo Cultura popular Referencias Cultura de Colombia Estereotipos étnicos y raciales
{'title': 'Colombia en la cultura popular', 'url': 'https://es.wikipedia.org/wiki/Colombia%20en%20la%20cultura%20popular', 'language': 'es', 'timestamp': '20230320'}
Lumbreras is a village in the province and autonomous community of La Rioja, Spain. The municipality covers an area of and as of 2011 had a population of 175 people. References Populated places in La Rioja (Spain)
{'title': 'Lumbreras', 'url': 'https://en.wikipedia.org/wiki/Lumbreras', 'language': 'en', 'timestamp': '20230320'}
Wu Shih-hsih (; born 2 July 1963) is a Taiwanese baseball player who competed in the 1992 Summer Olympics. He was part of the Chinese Taipei baseball team which won the silver medal. He played as infielder. In the 1988 Summer Olympics he participated also with the team of Chinese Taipei when baseball was a demonstration sport. External links profile 1963 births Living people Baseball players at the 1988 Summer Olympics Baseball players at the 1992 Summer Olympics Olympic baseball players of Taiwan Taiwanese baseball players Olympic silver medalists for Taiwan Sportspeople from Taichung Olympic medalists in baseball Medalists at the 1992 Summer Olympics Brother Elephants managers
{'title': 'Wu Shih-hsih', 'url': 'https://en.wikipedia.org/wiki/Wu%20Shih-hsih', 'language': 'en', 'timestamp': '20230320'}
Somua, akronym för Societe d'Outillage Mecanique et d'Usinage Artillerie, fransk lastbilstillverkare och rustningsindustri Somua skapades 1914 då flera firmor slogs samman. Man tillverkade militärfordon och lastbilar för den civila marknaden. 1955 uppgick man i den franska lastbillstillverkaren Saviem som senare blev Renault Trucks. Somua tillverkade stridsvagnen Somua S-35. Externa länkar Franska fordonstillverkare Franska lastbilstillverkare Franska vapentillverkare Ej längre existerande franska företag Företag bildade 1914 Företag upplösta 1955
{'title': 'Somua', 'url': 'https://sv.wikipedia.org/wiki/Somua', 'language': 'sv', 'timestamp': '20230320'}
Eugenia heterochroa är en myrtenväxtart som beskrevs av Ignatz Urban. Eugenia heterochroa ingår i släktet Eugenia och familjen myrtenväxter. IUCN kategoriserar arten globalt som sårbar. Inga underarter finns listade i Catalogue of Life. Källor Myrtenväxter heterochroa
{'title': 'Eugenia heterochroa', 'url': 'https://sv.wikipedia.org/wiki/Eugenia%20heterochroa', 'language': 'sv', 'timestamp': '20230320'}
Kathryn Erskine is an American writer of children's literature. She won the 2010 National Book Award for Young People's Literature and the 2012 Dolly Gray Children's Literature Award for her novel, Mockingbird. Life Erskine's family traveled widely during her childhood due to her father's career. She was born in the Netherlands and has lived in South Africa, Israel, Canada, and Scotland. Erskine now lives in Virginia with her husband, Bill. She has two children, Fiona and Gavin. She also has a dog named Maxine. She was a lawyer for many years before writing. She presents workshops at the Writer's Center. Bibliography Quaking, Penguin, 2007, Mockingbird, Penguin, 2010, — winner of the National Book Award Seeing Red, Scholastic, 2013, Mama Africa!: How Miriam Makeba Spread Hope with Her Song, Farrar, Straus and Giroux (BYR), The Badger Knight, Scholastic, 2014, ISBN 978-0-54546442-0 References External links "Q & A with Kathryn Erskine", Publishers Weekly, Sue Corbett, April 8, 2010 American children's writers National Book Award for Young People's Literature winners College of William & Mary alumni Dutch emigrants to the United States Living people Year of birth missing (living people)
{'title': 'Kathryn Erskine', 'url': 'https://en.wikipedia.org/wiki/Kathryn%20Erskine', 'language': 'en', 'timestamp': '20230320'}
План де Сан Мартин () насеље је у Мексику у савезној држави Мексико у општини Тенансинго. Насеље се налази на надморској висини од 2436 м. Становништво Према подацима из 2010. године у насељу је живело 172 становника. Хронологија Попис Види још Савезне државе Мексика Референце Спољашње везе Мексичка насеља Насеља у општини Тенансинго (Мексико) Википројект географија/Насеља у Мексику
{'title': 'План де Сан Мартин (Тенансинго)', 'url': 'https://sr.wikipedia.org/wiki/%D0%9F%D0%BB%D0%B0%D0%BD%20%D0%B4%D0%B5%20%D0%A1%D0%B0%D0%BD%20%D0%9C%D0%B0%D1%80%D1%82%D0%B8%D0%BD%20%28%D0%A2%D0%B5%D0%BD%D0%B0%D0%BD%D1%81%D0%B8%D0%BD%D0%B3%D0%BE%29', 'language': 'sr', 'timestamp': '20230320'}