| Book,Page,LineNumber,Text | |
| 13,0549,001,บทว่า <B>คตึ</B> คือ ญาณคติ. บทว่า <B>อภิสมฺปรายํ</B> ความว่า มีญาณ | |
| 13,0549,002,เป็นไปเบื้องหน้า. บทว่า <B>อทฺทสา โข</B> ความว่า ได้เห็นชนประมาณ | |
| 13,0549,003,"เท่าใด. ประมาณ ๒,๔๐๐,๐๐๐ คน. บทว่า <B>อุปสนฺตปติสฺโส</B> ความ ทรง" | |
| 13,0549,004,มีทัศนสงบแล้ว. บทว่า <B>ภาติริว</B> ความว่า เปล่งปลั่งยิ่ง คือ รุ่งโรจน์ยิ่ง. | |
| 13,0549,005,บทว่า <B>อินฺทฺริยานํ</B> ความว่า พระอินทรีย์ซึ่งมีพระหฤทัยเป็นที่หก. บทว่า | |
| 13,0549,006,<B>อทฺทสํ โข อหํ อานนฺท</B> ความว่า พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสว่า เราได้เห็นชาว | |
| 13,0549,007,มคธผู้บำรุง ไม่ใช่จำนวนสิบ จำนวนยี่สิบ จำนวนร้อย จำนวนพัน แต่ | |
| 13,0549,008,"จำนวนไม่ต่ำกว่า ๒,๔๐๐,๐๐๐ คน. แต่ชนมีประมาณเท่านี้ เห็นเราแล้ว" | |
| 13,0549,009,อาศัยเราพ้นจากทุกข์แล้ว โสมนัสมีกำลังเกิดขึ้นแล้ว จิตเลื่อมใส เพราะจิต | |
| 13,0549,010,เลื่อมใส โลหิตซึ่งมีจิตเป็นสมุฏฐานก็ผ่องใส เพราะโลหิตผ่องใส อินทรีย์ทั้ง | |
| 13,0549,011,หลายซึ่งมีมนะเป็นที่หก ก็ผ่องใส ครั้นตรัสดังนี้แล้ว จึงตรัสว่า <B>อถโข | |
| 13,0549,012,อานนฺท</B> เป็นต้น. พระเจ้าพิมพิสารพระองค์นั้น ทรงสดับธรรมกถาของสมเด็จ | |
| 13,0549,013,พระผู้มีพระภาคเจ้า ณ ที่นั้น เป็นใหญ่แห่งชนหนึ่งแสนยิ่งด้วยสิบพัน บรรลุ | |
| 13,0549,014,เป็นพระโสดาบัน เพราะฉะนั้น พระองค์จึงมีพระนามว่า ชนวสภะ. | |
| 13,0549,015,บทว่า <B>อิโต สตฺต</B> ความว่า จุติจากเทวโลกนี้เจ็ดครั้ง. บทว่า <B>ตโต | |
| 13,0549,016,สตฺต</B> ความว่า จุติจากมนุษยโลกนั้นเจ็ดครั้ง. บทว่า <B>สํสรามิ จตุทฺทส</B> | |
| 13,0549,017,ความว่า ตามลำดับขันธ์ทั้งหมด สิบสี่ครั้ง. บทว่า <B>นิวาสมภิชานามิ</B> ความ | |
| 13,0549,018,ว่า เรารู้นิวาสด้วยอำนาจแห่งชาติ. บทว่า <B>ยตฺถ เม วุสิตํ ปุเร</B> ความว่า เรา | |
| 13,0549,019,เข้าถึงความเป็นสหายแห่งเวสวัณในเทวโลก และเป็นราชาในมนุษยโลกอยู่แล้ว | |
| 13,0549,020,ในกาลก่อน แต่อัตภาพนี้ และเพราะได้อยู่อย่างนี้แล้ว บัดนี้ได้เป็นโสดาบัน | |
| 13,0549,021,กระทำบุญมากในวัตถุทั้ง ๓ แม้สามารถบังเกิดเบื้องสูงด้วยอานุภาพแห่งบุญนั้น | |
| 13,0549,022,จึงได้เกิดแล้วในที่นี้เทียว เพราะกำลังแห่งความใคร่ในสถานที่อยู่ตลอดกาลนาน. | |