| Book,Page,LineNumber,Text | |
| 13,0134,001,<B>เมื่อถึงเวลาเที่ยง นกทั้งหลายมารวมกัน | |
| 13,0134,002,ป่าใหญ่จะมีเสียงอึกกะทึก ภัยนั้นจะส่องถึงเรา</B> | |
| 13,0134,003,ในคราวมีภัยแก่ผู้ยินดีในความสงัด ในคราวมีความวุ่นวายแก่สัตว์ | |
| 13,0134,004,ทั้งปวง เห็นปานนี้ พระโพธิสัตว์ทรงดำริว่า นี้ถึงเวลาแล้วจึงเสด็จออกปิดประตู | |
| 13,0134,005,บรรณศาลา บ่ายพระพักตร์สู่โพธิมัณฑะ. แม้ในกาลอื่นพระโพธิสัตว์เที่ยวไปใน | |
| 13,0134,006,ที่นั้น ทรงเห็นโพธิมัณฑ์. แต่พระทัยพระโพธิสัตว์นั้นไม่เคยน้อมไปเพื่อประทับ | |
| 13,0134,007,นั่งเลย. แต่วันนั้นพระญาณของพระโพธิสัตว์ถึงความแก่กล้า เพราะฉะนั้น | |
| 13,0134,008,เกิดจิตเพื่อทอดพระเนตรโพธิมัณฑะที่ตกแต่งแล้วเสด็จขึ้นไป. พระโพธิสัตว์นั้น | |
| 13,0134,009,เสด็จเข้าไปโดยส่วนทิศใต้ทรงกระทำปทักษิณปูบัลลังก์กว้าง ๑๔ ศอกในส่วน | |
| 13,0134,010,ทิศตะวันออก ทรงอธิษฐานความเพียรประกอบด้วยองค์ ๔ ประทับนั่งทรงตั้ง | |
| 13,0134,011,ปฏิญญาว่า เราจะไม่ลุกจากที่นี้ตลอดเวลาที่เรายังมิได้เป็นพุทธะ. ท่านกล่าว | |
| 13,0134,012,บทนี้ว่า พระโพธิสัตว์พระองค์เดียวหลีกออกจากคณะอยู่ หมายถึงการหลีก | |
| 13,0134,013,ออกจากพระโพธิสัตว์พระองค์นี้. | |
| 13,0134,014,บทว่า <B>อญฺเเนว ตานิ</B> ความว่า นัยว่า บรรพชิตเหล่านั้นมาอุปฐาก | |
| 13,0134,015,พระโพธิสัตว์ตอนเย็นแล้วนั่งล้อมบรรณศาลากล่าวว่า เกินเวลาไปมากแล้ว | |
| 13,0134,016,พวกท่านจงเข้าไปสังเกตการณ์ ครั้นเปิดบรรณศาลา แม้เมื่อไม่เห็นพระโพธิ- | |
| 13,0134,017,สัตว์นั้น ก็มิได้ติดตามให้รู้ว่า พระโพธิสัตว์เสด็จไปไหน. พวกบรรพชิตคิดว่า | |
| 13,0134,018,พระมหาบุรุษทรงเบื่อในการอยู่ร่วมคณะ เห็นจะมีพระประสงค์จะประทับอยู่ | |
| 13,0134,019,พระองค์เดียว พวกเราจักเห็นพระโพธิสัตว์ตอนได้เป็นพระพุทธเจ้าแล้วนั่น | |
| 13,0134,020,แหละ แล้วพากันมุ่งหน้าไปภายในชมพูทวีปหลีกออกจาริกไป. | |
| 13,0134,021,บทว่า <B>วาสูปคตสฺส</B> ความว่า เข้าไปอยู่ราตรีหนึ่ง ณ โพธิมัณฑะ. | |
| 13,0134,022,บทว่า <B>รโหคตสฺส</B> คือไปในที่ลับ. บทว่า <B>ปฏิสลฺลีนสฺส</B> คือเร้นอยู่ด้วย | |
| 13,0134,023,สามารถแห่งความเป็นผู้เดียว. บทว่า <B>กิจฺฉํ</B> คือ ยาก. ก็ทั้งสองบทนี้คือ <B>จวติ จ</B> | |