File size: 4,668 Bytes
3c90236 |
1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 |
Book,Page,LineNumber,Text
13,0134,001,<B>เมื่อถึงเวลาเที่ยง นกทั้งหลายมารวมกัน
13,0134,002,ป่าใหญ่จะมีเสียงอึกกะทึก ภัยนั้นจะส่องถึงเรา</B>
13,0134,003,ในคราวมีภัยแก่ผู้ยินดีในความสงัด ในคราวมีความวุ่นวายแก่สัตว์
13,0134,004,ทั้งปวง เห็นปานนี้ พระโพธิสัตว์ทรงดำริว่า นี้ถึงเวลาแล้วจึงเสด็จออกปิดประตู
13,0134,005,บรรณศาลา บ่ายพระพักตร์สู่โพธิมัณฑะ. แม้ในกาลอื่นพระโพธิสัตว์เที่ยวไปใน
13,0134,006,ที่นั้น ทรงเห็นโพธิมัณฑ์. แต่พระทัยพระโพธิสัตว์นั้นไม่เคยน้อมไปเพื่อประทับ
13,0134,007,นั่งเลย. แต่วันนั้นพระญาณของพระโพธิสัตว์ถึงความแก่กล้า เพราะฉะนั้น
13,0134,008,เกิดจิตเพื่อทอดพระเนตรโพธิมัณฑะที่ตกแต่งแล้วเสด็จขึ้นไป. พระโพธิสัตว์นั้น
13,0134,009,เสด็จเข้าไปโดยส่วนทิศใต้ทรงกระทำปทักษิณปูบัลลังก์กว้าง ๑๔ ศอกในส่วน
13,0134,010,ทิศตะวันออก ทรงอธิษฐานความเพียรประกอบด้วยองค์ ๔ ประทับนั่งทรงตั้ง
13,0134,011,ปฏิญญาว่า เราจะไม่ลุกจากที่นี้ตลอดเวลาที่เรายังมิได้เป็นพุทธะ. ท่านกล่าว
13,0134,012,บทนี้ว่า พระโพธิสัตว์พระองค์เดียวหลีกออกจากคณะอยู่ หมายถึงการหลีก
13,0134,013,ออกจากพระโพธิสัตว์พระองค์นี้.
13,0134,014,บทว่า <B>อญฺเเนว ตานิ</B> ความว่า นัยว่า บรรพชิตเหล่านั้นมาอุปฐาก
13,0134,015,พระโพธิสัตว์ตอนเย็นแล้วนั่งล้อมบรรณศาลากล่าวว่า เกินเวลาไปมากแล้ว
13,0134,016,พวกท่านจงเข้าไปสังเกตการณ์ ครั้นเปิดบรรณศาลา แม้เมื่อไม่เห็นพระโพธิ-
13,0134,017,สัตว์นั้น ก็มิได้ติดตามให้รู้ว่า พระโพธิสัตว์เสด็จไปไหน. พวกบรรพชิตคิดว่า
13,0134,018,พระมหาบุรุษทรงเบื่อในการอยู่ร่วมคณะ เห็นจะมีพระประสงค์จะประทับอยู่
13,0134,019,พระองค์เดียว พวกเราจักเห็นพระโพธิสัตว์ตอนได้เป็นพระพุทธเจ้าแล้วนั่น
13,0134,020,แหละ แล้วพากันมุ่งหน้าไปภายในชมพูทวีปหลีกออกจาริกไป.
13,0134,021,บทว่า <B>วาสูปคตสฺส</B> ความว่า เข้าไปอยู่ราตรีหนึ่ง ณ โพธิมัณฑะ.
13,0134,022,บทว่า <B>รโหคตสฺส</B> คือไปในที่ลับ. บทว่า <B>ปฏิสลฺลีนสฺส</B> คือเร้นอยู่ด้วย
13,0134,023,สามารถแห่งความเป็นผู้เดียว. บทว่า <B>กิจฺฉํ</B> คือ ยาก. ก็ทั้งสองบทนี้คือ <B>จวติ จ</B>
|