Book,Page,LineNumber,Text
13,0312,001,ซึ่งเป็นผู้อนุเคราะห์เรา  ก็จักปรินิพพานเสีย    ลำดับนั้น    พระผู้มีพระภาคเจ้า 
13,0312,002,รับสั่งถามภิกษุทั้งหลายว่า  ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย  อานนท์อยู่ที่ไหน.   พวกภิกษุ
13,0312,003,กราบทูลว่า     ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ      ท่านพระอานนท์นั่นเข้าไปสู่วิหาร
13,0312,004,ยืนเหนี่ยวสลักเพชร    ร้องไห้อยู่ว่าเรายังเป็นเสขบุคคลมีกิจที่จะต้องทำอยู่   แต่
13,0312,005,พระศาสดาของเรา     ซึ่งเป็นผู้อนุเคราะห์เราก็จักปรินิพพานเสีย.     ลำดับนั้น
13,0312,006,พระผู้มีพระภาคเจ้า   จึงรับสั่งกะภิกษุรูปหนึ่งว่า  เธอจงไปเถิด  ภิกษุ  จงบอก
13,0312,007,อานนท์ตามคำของเราว่า  ท่านอานนท์พระศาสดารับสั่งหาท่าน.    ภิกษุนั้นทูล
13,0312,008,รับพระดำรัสของพระผู้มีพระภาคเจ้าแล้ว  เข้าไปหาท่านพระอานนท์   ครั้นเข้า
13,0312,009,ไปหาแล้ว  บอกท่านพระอานนท์ว่า   ท่านอานนท์    พระศาสดารับสั่งหาท่าน.
13,0312,010,ท่านพระอานนท์รับคำภิกษุนั้นแล้ว  เข้าไปเฝ้าพระผู้มีพระภาคเจ้า  ครั้นเข้าไป
13,0312,011,เฝ้าแล้ว   ถวายบังคมพระผู้มีพระภาคเจ้า   นั่ง ณ ที่ควรส่วนข้างหนึ่ง.
13,0312,012,พระผู้มีพระภาคเจ้า      รับสั่งกะท่านพระอานนท์ผู้นั่งเรียบร้อยแล้วว่า
13,0312,013,อย่าเลย อานนท์  เธออย่าเศร้าโศกร่ำไรไปเลย  เราได้บอกไว้ก่อนแล้วไม่ใช่หรือ
13,0312,014,ว่า  ความเป็นต่าง ๆ  ความพลัดพราก  ความเป็นอย่างอื่นจากของรักของชอบ
13,0312,015,ใจทั้งสิ้นต้องมี  ข้อนั้นจะหาได้ในของรักของชอบใจนี้แต่ที่ไหนเล่า  สิ่งใดเกิด
13,0312,016,แล้ว   มีแล้ว  ปัจจัยปรุงแต่งแล้ว   มีความทำลายเป็นธรรมดา   ความปรารถนา
13,0312,017,ว่า   ขอสิ่งนั้นอย่าทำลายไปเลยดังนี้   นั่นไม่เป็นฐานะที่จะมีได้   อานนท์  เธอ
13,0312,018,ได้เป็นอุปัฏฐากตถาคต  ด้วยกายกรรม   วจีกรรม  มโนกรรม  อันประกอบด้วย
13,0312,019,เมตตา เป็นประโยชน์เกื้อกูล  เป็นความสุขไม่มีสอง  หาประมาณมิได้มาช้านาน
13,0312,020,เธอได้กระทำบุญไว้แล้ว   อานนท์  จงประกอบความเพียรเถิด  เธอจักเป็นผู้ไม่
13,0312,021,มีอาสวะโดยฉับพลัน.                                                            
13,0312,022,<H1>ตรัสสรรเสริญพระอานนท์</H1>
13,0312,023,ลำดับนั้น   พระผู้มีพระภาคเจ้ารับสั่งกะภิกษุทั้งหลายว่า    ดูก่อนภิกษุ
13,0312,024,ทั้งหลาย  แม้พระอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าทั้งหลายใด  ได้มีแล้ว.