Book,Page,LineNumber,Text
13,0202,001,ว่า เกิดหนเดียว การแยกกัน   การไม่แยกกัน   การน้อมไป  การทำลายของนาม 
13,0202,002,รูป   มีอรรถว่า  เป็นใหญ่เป็นทวาร   และเขตของโลก     และความเป็นธรรมมี
13,0202,003,อารมณ์ของอายตนะ ๖  มีอรรถว่า สัมผัส  เสียดสีไปร่วมและประชุมของผัสสะ
13,0202,004,มีอรรถว่า การเสวยอารมณ์และรส  และการเสวยสิ่งไร้ชีวิตคือความเป็นสุข เป็น
13,0202,005,ทุกข์และกลางๆ  ของเวทนา มีอรรถว่า ยินดียิ่ง พะวงยิ่ง สายน้ำ แม้น้ำคือตัณหา
13,0202,006,มหาสมุทรคือตัณหา  เต็มได้ยากของตัณหา  มีอรรถว่า  ถือรับยึดถูกต้องล่วงไป
13,0202,007,ได้ยากของอุปาทาน  มีอรรถว่า  ประมวลปรุงแต่งการซัดไปใน <B>โยนิ  คติ  ฐิติ</B>
13,0202,008,และนิวาสสถานทั้งหลายของภพ   มีอรรถว่า   ความปรากฏชาติสัญชาติความก้าว
13,0202,009,ลงการเกิดขึ้นของชาติ  มีอรรถว่า  สิ้นไป เสื่อมไป  แตกไป  และแปรปรวน   ของ
13,0202,010,ชราและมรณะด้วยประการอย่างนี้    สภาวะแห่งอวิชชาเป็นต้นใด  ธรรมทั้งหลาย
13,0202,011,มีอวิชชาเป็นต้น        เป็นอันรู้แจ้งแทงตลอดโดยลักษณะอันมีรสด้วยปฏิเวธใด
13,0202,012,สภาวะและปฏิเวธนั้นเป็นของลึกซึ้ง    เพราะเหตุนั้น    พึงทราบว่านี้คือความที่
13,0202,013,ปฏิจจสมุปบาท  มีความลึกซึ้งโดยปฏิเวธ.
13,0202,014,ปฏิจจสมุปบาทแม้ทั้งหมดนั้น      ปรากฏแก่พระเถระดุจเป็นของง่าย
13,0202,015,ด้วยเหตุนั้น  พระผู้มีพระภาคเจ้า  เมื่อจะยังท่านพระอานนท์ให้คลายความคิด
13,0202,016,จึงตรัสว่า <B>มา เหวํ</B>  ดังนี้เป็นต้น   ก็ในข้อนี้มีอธิบายว่า ดูก่อนอานนท์ เธอเป็น
13,0202,017,ผู้มีปัญญามาก  มีปัญญาเฉลียวฉลาด ด้วยเหตุนั้น ปฏิจจสมุปบาท    แม้เป็นของ
13,0202,018,ลึกซึ้งย่อมปรากฏแก่เธอดุจเป็นของง่าย  เพราะฉะนั้น  เธออย่าได้กล่าวอย่างนี้ว่า
13,0202,019,ปฏิจจสมุปบาทนี้ปรากฏเป็นของง่ายแก่เราเท่านั้นหรือ    หรือว่าแม้แก่ผู้อื่นด้วย
13,0202,020,ในบทที่ท่านกล่าวว่า  <B>อปสาเทนฺโต</B>  นั้นมีอธิบายว่า  ดูก่อนอานนท์  เธออย่า
13,0202,021,ได้กล่าวอย่างนี้ว่า ก็เมื่อเป็นเช่นนั้น  ปฏิจจสมุปบาทนี้ย่อมปรากฏแก่เราดุจเป็น
13,0202,022,ของง่าย ๆ ก็ผิว่าปฏิจจสมุปบาทนี้      ย่อมปรากฏแก่เธอดุจเป็นของง่าย ๆ ไซร้
13,0202,023,เพราะเหตุไร  เธอจึงมิได้เป็นโสดาบันตามธรรมดาของตน  เธอตั้งอยู่ในนัยที่เรา