Book,Page,LineNumber,Text
39,0290,001,ทานนี้แล  จงมีแก่ญาติทั้งหลาย   กรรมที่คนหนึ่งทำแล้วย่อมไม่ให้ผลแก่อีกคน  
39,0290,002,หนึ่ง     แต่วัตถุนั้นที่ญาติให้อุทิศอย่างนั้นอย่างเดียว     ย่อมเป็นปัจจัยแก่กุศล 
39,0290,003,กรรมของญาติทั้งหลาย  ฉะนั้นเมื่อทรงแสดงประการที่กุศลกรรม  อันให้เกิดผล
39,0290,004,ในทันที่   เพราะวัตถุนั้นนั่นแลอีก     จึงตรัสกึ่งหลังแห่งคาถาที่   ๔   ว่า   <B>เต   จ
39,0290,005,ตตฺถ</B>    และกิ่งต้นแห่งคาถาที่ ๕ ว่า   <B>ปหูเต   อนฺนปานมฺหิ.</B>
39,0290,006,กึ่งต้นและกึ่งหลังแห่งคาถาเหล่านั้น  มีความว่า    ท่านอธิบายไว้ว่าเปรต 
39,0290,007,ที่เป็นญาติเหล่านั้น    มาโดยรอบ  มาร่วมกัน ประชุมอยู่ในที่แห่งเดียวกัน  ในที่ ๆ
39,0290,008,ญาติให้ทานนั้น.     ท่านอธิบายไว้ว่า     เปรตเหล่านั้นมาโดยชอบ   มาร่วมกัน
39,0290,009,มาพร้อมกันเพื่อความต้องการอย่างนี้ว่า       ญาติทั้งหลายของเราจักอุทิศทานนี้
39,0290,010,เพื่อประโยชน์แก่เราทั้งหลาย.   บทว่า  <B>ปหูเต    อนฺนปานมฺหิ</B>    ความว่า    ใน
39,0290,011,ข้าวน้ำที่ญาติให้อุทิศเพื่อตนมีมากนั้น.   บทว่า   <B>สกฺกจฺจํ    อนุโมทเร</B>  ความว่า
39,0290,012,เปรตเหล่านั้นเชื่อมั่น  ผลกรรมไม่ละความยำเกรง   มีจิตไม่กวัดแกว่ง   ย่อมยินดี
39,0290,013,อนุโมทนา   เกิดปีติปราโมชว่า    ทานนี้จงมีผลเพื่อประโยชน์เกื้อกูล   เพื่อสุข
39,0290,014,แก่เราทั้งหลาย.  
39,0290,015,<H2>พรรณนาตอนปลายของคาถาที่  ๕</H2> 
39,0290,016,<H2>สัมพันธ์กับตอนต้นของคาถาที่  ๖</H2>
39,0290,017,พระผู้มีพระภาคเจ้า   เมื่อทรงแสดงประการที่กุศลกรรม  ให้ผลเกิดใน
39,0290,018,ทันที่   แก่ญาติทั้งหลายที่เข้าถึงปิตติวิสัย  อย่างนี้จึงตรัสว่า
39,0290,019,<B>พวกเปรตที่เป็นญาติเหล่านั้นพากันมาในที่นั้น
39,0290,020,ประชุมพร้อมแล้ว   ต่างก็อนุโมทนาโดยเคารพในข้าว
39,0290,021,น้ำเป็นอันมาก.</B>