Book,Page,LineNumber,Text
13,0317,001,<H1>เรื่องสุภัททปริพาชก</H1>
13,0317,002,[๑๓๘]  สมัยนั้น สุภัททปริพาชก  อาศัยอยู่ในเมืองกุสินารา.  สุภัทท 
13,0317,003,ปริพาชกได้ฟังว่า    พระสมณโคดม   จักปรินิพพานในปัจฉิมยามแห่งราตรีนั้น
13,0317,004,วันนี้.    ลำดับนั้น  สุภัททปริพาชกได้มีความดำริว่า  เราได้ฟังคำนั้นของพวก
13,0317,005,ปริพาชกผู้เฒ่าผู้แก่  ซึ่งเป็นอาจารย์และปาจารย์  กล่าวอยู่ว่า พระตถาคตอรหันต
13,0317,006,สัมมาสัมพุทธเจ้า   ย่อมอุบัติขึ้นในโลกในบางครั้งบางคราว  พระสมณโคดมจัก
13,0317,007,ปรินิพพานในปัจฉิมยามแห่งราตรีวันนี้แหละ      อนึ่ง  ธรรมอันเป็นที่สงสัยนี้ 
13,0317,008,ซึ่งบังเกิดขึ้นแก่เราก็มีอยู่    เราเลื่อมใสในพระสมณโคดมอย่างนี้ว่า  พระสมณ-
13,0317,009,โคดม    ย่อมสามารถเพื่อแสดงธรรมแก่เรา   ที่เราจะพึงละธรรมอันเป็นที่สงสัย
13,0317,010,นี้ได้.
13,0317,011,ลำดับนั้น สุภัททปริพาชก  เข้าไปหาท่านพระอานนท์ที่สาลวันอันเป็น
13,0317,012,ที่แวะพักของพวกมัลลกษัตริย์     ครั้นเข้าไปหาแล้ว     จึงได้กล่าวกะท่านพระ
13,0317,013,อานนท์ว่า ท่านอานนท์ ข้าพเจ้าได้ฟังคำของพวกปริพาชก...ที่เราจะพึงละธรรม
13,0317,014,อันเป็นที่สงสัยนี้ได้     ท่านอานนท์   ข้าพเจ้านั้น    ขอได้เฝ้าพระสมณโคดม.
13,0317,015,เมื่อสุภัททปริพาชกกล่าวอย่างนี้แล้ว  ท่านพระอานนท์กล่าวว่า  อย่าเลยสุภัททะ
13,0317,016,อย่าเบียดเบียนพระตถาคตเลย   พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงเหน็ดเหนื่อย.   แม้ครั้ง
13,0317,017,ที่สอง...แม้ครั้งที่สามสุภัททปริพาชกก็กล่าวกะท่านพระอานนท์ว่า. . .
13,0317,018,พระผู้มีพระภาคเจ้าได้ทรงสดับคำเจรจาของท่านพระอานนท์กับสุภัทท
13,0317,019,ปริพาชกแล้ว. จึงตรัสกะท่านพระอานนท์ว่า อย่าเลย อานนท์ อย่าห้ามสุภัททะ
13,0317,020,เลย   สุภัททะจงได้เฝ้าพระตถาคตเถิด   สุภัททะจักถามปัญหาอย่างใดอย่างหนึ่ง
13,0317,021,กะเรา  มุ่งเพื่อความรู้  มิใช่มุ่งเพื่อความเบียดเบียน  อนึ่ง  เราอันสุภัททะถาม
13,0317,022,แล้วจักพยากรณ์ข้อความแก่สุภัททนะนั้นได้   เขาจักรู้ข้อความนั้นได้โดยฉับพลัน.