Book,Page,LineNumber,Text
13,0159,001,ชีวิต   บัดนี้  ข้าพระองค์อนุญาตแก่ชาวเมืองแล้ว   เพราะชาวเมืองพากันโกรธว่า 
13,0159,002,พวกเราไม่ได้เพื่อถวายทาน   ตั้งแต่วันพรุ่งนี้   พวกพระคุณเจ้าทั้งหลายจงกระทำ
13,0159,003,อนุเคราะห์แก่ชาวเมืองเหล่านั้นเกิด. ครั้นถึงวันที่สอง  เสนาบดีตระเตรียมมหาทาน
13,0159,004,แล้วกล่าวว่า     วันนี้พวกท่านจงรักษาโดยที่คนอื่นบางคนจะไม่ถวายแม้ภิกษา
13,0159,005,อย่างเดียวได้   ได้ตั้งบุรุษไว้โดยรอบ.   ในวันนั้นภรรยาเศรษฐีร้องให้พูดกะลูก
13,0159,006,สาวว่า  ลูกเอ๋ย  หากบิดาของลูกยังมีชีวิตอยู่   วันนี้แม่คงจะยังพระทศพลให้เสวย
13,0159,007,ก่อน.   ลูกสาวพูดกะแม่ว่า  แม่จ๋าอย่าคิดไปเลย      ลูกจักกระทำโดยที่หมู่ภิกษุมี
13,0159,008,พระพุทธเจ้าเป็นประมุขจักเสวยภิกษาของพวกเราก่อน.  แต่นั้นในถาดทองคำมี
13,0159,009,ค่าประมาณหนึ่งแสน    เต็มไปด้วยข้าวปายาสไม่มีน้ำ    นางได้ปรุงเนยใส่น้ำผึ้ง
13,0159,010,น้ำตาลกรวดเป็นต้น     เอาถาดใบอื่นครอบถาดทองคำล้อมถาดนั้นด้วยสายพวง
13,0159,011,ดอกมะลิกระทำคล้ายเชือกร้อยดอกไม้    ในเวลาพระผู้มีพระภาคเสด็จเข้าสู่บ้าน
13,0159,012,นางยกขึ้นเอง  แวดล้อมด้วยหมู่พี่เลี้ยงออกจากเรือน.  ในระหว่างทางพวกคนใช้
13,0159,013,ของเสนาบดีกล่าวว่า  ดูก่อนแม่นาง  เจ้าอย่ามาทางนี้.  ธรรมดาหญิงผู้มีบุญมาก
13,0159,014,ย่อมมีคำพูดน่าพอใจ.   เมื่อคนใช้ของเสนาบดีเหล่านั้นพูดบ่อย ๆ ก็ไม่อาจห้าม
13,0159,015,ถ้อยคำของนางได้.   นางกล่าวว่า อาจ๋า  ลุงจ๋า   น้าจ๋า  เพราะเหตุไร พวกท่านจึง
13,0159,016,ไม่ให้ฉันไปเล่า.   คนรับใช้เหล่านั้นกล่าวว่า  เสนาบดีตั้งเราไว้ว่า  พวกท่านจง
13,0159,017,อย่าให้ใคร ๆ อื่นถวายของเคี้ยวของบริโภคได้.   นางกล่าวว่า  ก็พวกท่านเห็น
13,0159,018,ของเคี้ยวของบริโภคในมือของฉันหรือ.  คนใช้ตอบว่า พวกเราเห็นพวงดอกไม้.
13,0159,019,นางถามว่า   เสนาบดีของพวกท่านไม่ให้เพื่อทำแม้การบูชาด้วยพวงดอกไม้ดอก
13,0159,020,หรือ.  คนใช้ตอบว่า ให้ซิแม่นาง.  นางกล่าวว่า ถ้าเช่นนั้นพวกท่านจงหลีกไป
13,0159,021,เถิด   แล้วเข้าไปเฝ้าพระผู้มีพระภาคเจ้ากราบทูลว่า    ข้าแต่พระผู้มีพระภาคเจ้า
13,0159,022,ขอพระองค์ทรงให้รับพวงดอกไม้นี้เถิด พระเจ้าข้า.    พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงแล
13,0159,023,ดูคนใช้ของเสนาบดีคนหนึ่งให้รับพวงดอกไม้.  นางถวายบังคมพระผู้มีพระภาค