|
Book,Page,LineNumber,Text
|
|
13,0412,001,บทว่า <B>อุปวตฺตเน</B> ได้แก่ ในสาลวันทรงโค้งด้านทิศตะวันออก.
|
|
13,0412,002,บทว่า <B>อนฺตเร ยมกสาลานํ</B> แปลว่า ระหว่างต้นสาละคู่. คาถาว่า <B>สิงฺคิวณฺณํ</B>
|
|
13,0412,003,เป็นต้น ท่านวางไว้ครั้งสังคายนา. พึงทราบวินิจฉัยในคาถาว่า <B>นฺหาตฺวา จ
|
|
13,0412,004,ปิวิตฺวา จ</B> เป็นต้นดังต่อไปนี้. ได้ยินว่า ในกาลนั้น เมื่อพระผู้มีพระภาคเจ้า
|
|
13,0412,005,ลงสรงสนาน เต่าปลาภายในแม่น้ำ และแนวป่าริมฝั่งทั้ง ๒ ข้าง ทั้งหมดก็มีสี
|
|
13,0412,006,เป็นทองทั้งนั้น. บทว่า <B>อมฺพวนํ</B> ได้แก่สวนมะม่วงริมฝั่งแม่น้ำนั้นนั่นแล.
|
|
13,0412,007,บทว่า <B>อายสฺมนฺตํ จุนฺทกํ</B> ความว่า ได้ยินว่า ในขณะนั้น พระอานนทเถระ
|
|
13,0412,008,บิดผ้าสรงน้ำเหลือไว้. พระจุนทะเถระก็อยู่ในที่ใกล้. พระผู้มีพระภาคตรัส
|
|
13,0412,009,เรียกพระจุนทะมาแล้ว.
|
|
13,0412,010,แม้คาถานี้ว่า <B>คนฺตวาน พุทฺโธ นทิกํ กกุฏํ</B> ท่านวางไว้ในคราว
|
|
13,0412,011,สังคีตินั่นเอง. บรรดาบทเหล่านั้น บทว่า <B>ปวตฺตา ภควา อิธ ธมฺเม</B>
|
|
13,0412,012,ความว่า พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงประกาศพระธรรมในศาสนานี้ อธิบายว่า ทรง
|
|
13,0412,013,"ประกาศธรรม ๘๔,๐๐๐ พระธรรมขันธ์. บทว่า <B>ปมุเข นิสีทิ</B> ได้แก่ นั่ง"
|
|
13,0412,014,ตรงพระพักตร์พระศาสดา. ก็ด้วยคำเพียงเท่านี้ พระเถระมาถึงแล้ว. ครั้งนั้น
|
|
13,0412,015,แล พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสกะท่านพระอานนท์ผู้มาถึงแล้วอย่างนี้.
|
|
13,0412,016,บทว่า <B>เต อลาภา</B> ได้แก่ ลาภกล่าวคืออานิสงส์ทานเป็นลาภของ
|
|
13,0412,017,คนอื่น ไม่ใช่ลาภของเธอ. บทว่า <B>ทุลฺลทฺธํ</B> ได้แก่ การได้อัตตภาพเป็น
|
|
13,0412,018,มนุษย์แม้ด้วยบุญวิเศษก็จัดว่าหาได้ยาก. บทว่า <B>ยสฺสเต</B> เท่ากับ <B>ยสฺส ตว</B>
|
|
13,0412,019,ท่านใด. นอกจากข้าวสารหรือสิ่งเศร้าหมองอย่างยิ่ง ใครจะรู้ได้ พระตถาคต
|
|
13,0412,020,เสวยบิณฑบาตครั้งหลังแม้เช่นไร แล้วเสด็จปรินิพพาน ทานอย่างใดอย่างหนึ่ง
|
|
13,0412,021,จักเป็นอันเธอให้แน่แท้. บทว่า <B>ลาภา</B> ได้แก่ เป็นลาภคืออานิสงส์ในการ
|
|
13,0412,022,ให้ทานที่มีในปัจจุบันหรือเป็นไปในสัมปรายภพ. บทว่า <B>สุลทฺธํ</B> ได้แก่ การ
|
|
13,0412,023,ได้อัตตภาพเป็นมนุษย์ เป็นอันเธอได้มาดีแล้ว. บทว่า <B>สมสมผลา</B> แปลว่า
|
|
13,0412,024,มีผลเท่า ๆ กันโดยอาการทั้งปวง.
|
|
|