| Book,Page,LineNumber,Text | |
| 13,0390,001,ยินเสียงนั้นแล้ว ก็ละสติแล้ว อ้าปาก. มารก็สอดมือเข้าทางปากของสัตว์เหล่านั้น | |
| 13,0390,002,แล้วบีบหทัย. แต่นั้น เหล่าสัตว์ก็จะสลบสนิท. แต่สำหรับพระเถระ ไฉนมาร | |
| 13,0390,003,จักสามารถสอดมือเข้าทางปากพระเถระได้ ได้แต่แสดงอารมณ์ที่น่ากลัว. พระ | |
| 13,0390,004,เถระเห็นมารนั้น ก็ไม่รู้แจ้งโอภาสคือนิมิต. ถามว่า พระผู้มีพระภาคเจ้าเมื่อ | |
| 13,0390,005,ทรงทราบตรัสเรียกถึง ๓ ครั้ง เพื่อประโยชน์อะไร. ตอบว่า เพื่อทรงบรรเทา | |
| 13,0390,006,ความโศกด้วยการยกโทษไว้เบื้องหน้าว่า เมื่อเราถูกเธออ้อนวอนว่า พระผู้มี | |
| 13,0390,007,พระภาคเจ้าโปรดดำรงอยู่เถิดพระเจ้าข้า. เธอทำไม่ดีอย่างนั้น เธอทำผิดอย่างนี้. | |
| 13,0390,008,ชื่อว่า มารในคำว่า <B>มาโร ปาปิมา</B> นี้ ชื่อว่ามาร เพราะประกอบสัตว์ | |
| 13,0390,009,ไว้ในความพินาศทำให้ตาย. บทว่า <B>ปาปิมา</B> เป็นไวพจน์ของคำว่า มารนั้น | |
| 13,0390,010,นั่นเอง. จริงอยู่ มารนั้น ท่านเรียกว่า มารเพราะประกอบด้วยบาปธรรม. | |
| 13,0390,011,แม้คำว่า กัณหะ อันตกะ นมุจิ ปมัตตพันธุก็เป็นชื่อของมารนั้นเหมือนกัน. | |
| 13,0390,012,บทว่า <B>ภาสิตา โข ปเนสา</B> ความว่า ก็มารนี้ ติดตามมาที่โพธิมัณฑสถาน | |
| 13,0390,013,ในสัปดาห์ที่ ๘ นับแต่พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงบรรลุสัมมาสัมโพธิญาณ กล่าวว่า | |
| 13,0390,014,พระผู้มีพระภาคเจ้า ทรงบรรลุประโยชน์ของพระองค์ ที่พระองค์ทรงบำเพ็ญ | |
| 13,0390,015,พระบารมีมาโดยลำดับแล้ว ทรงแทงตลอดพระสัมพุทธญาณแล้ว พระองค์จะ | |
| 13,0390,016,ทรงตรวจดูโลกไปทำไม จึงทูลวิงวอนว่า บัดนี้ ขอพระผู้มีพระภาคเจ้าโปรด | |
| 13,0390,017,ปรินิพพานเสีย เหมือนในวันนี้พระเจ้าข้า. แต่พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสปฏิเสธ | |
| 13,0390,018,แก่มารนั้นว่า เราจะไม่ปรินิพพานก่อนดังนี้เป็นต้น. มารหมายเอาข้อนั้นจึง | |
| 13,0390,019,กล่าวว่า <B>ภาสิตา โข ปเนสา ภนฺเต</B> เป็นต้น. | |
| 13,0390,020,บรรดาบทเหล่านั้น บทว่า <B>วิยตฺตา</B> ได้แก่ฉลาดโดยมรรค. ภิกษุ | |
| 13,0390,021,ทั้งหลายถูกแนะนำอย่างนั้นเหมือนกัน แกล้วกล้าก็อย่างนั้น. บทว่า <B>พหุสฺสุตา</B> | |
| 13,0390,022,ชื่อว่า พหูสูต เพราะมีสุตะมาก โดยพระไตรปิฎก. ชื่อว่า ธรรมธร เพราะ | |
| 13,0390,023,ทรงธรรมนั่นแล. อีกอย่างหนึ่ง พึงทราบความในข้อนี้อย่างนี้ว่า เป็นพหูสูต | |