13/130375.csv

Book,Page,LineNumber,Text
13,0375,001,บทว่า   <B>ธมฺมาทาสํ</B> ได้แก่ แว่น คือธรรม.   บทว่า  <B>เยน</B> ได้แก่ผู้ประ- 
13,0375,002,กอบด้วยแว่นธรรมอื่นใด.  บทว่า  <B>ขีณาปายทุคฺคติวินิปาโต</B>  นี้  ท่านกล่าว
13,0375,003,โดยไวพจน์ของนรกเป็นต้นเท่านั้น.  จริงอยู่  นรกเป็นต้น   ชื่อว่าอบาย   เพราะ
13,0375,004,ปราศจากอยะ   คือความเจริญ  ชื่อว่า ทุคติ เพราะเป็นที่ดำเนินไป     เป็นที่พึ่ง
13,0375,005,อาศัยแห่งทุกข์ ชื่อว่า วินิบาต   เพราะเป็นที่ตกไปโดยไม่เหลือของเหล่าชนผู้ทำ
13,0375,006,ชั่ว.  บทว่า  <B>อเวจฺจปฺปสาเทน</B>  ได้แก่   ด้วยความเสื่อมใสอันไม่หวั่นไม่ไหว
13,0375,007,เพราะรู้ถึงพระพุทธคุณตามเป็นจริงนั่นแล.  แม้ในสองบทข้างต้นก็นัยนี้เหมือน
13,0375,008,กัน.  ส่วนความพิสดารของคำว่า  <B>อิติปิ  โส  ภควา</B>  เป็นต้น  กล่าวไว้แล้วใน
13,0375,009,คัมภีร์วิสุทธิมรรค.  บทว่า <B>อริยกนฺเตหิ</B> ได้แก่เป็นที่ใคร่  เป็นที่รัก  เป็นที่
13,0375,010,ชอบใจ ของพระอริยะทั้งหลาย. ศีลห้า ชื่อว่า เป็นที่ใคร่ ของพระอริยะทั้งหลาย
13,0375,011,เพราะท่านไม่ละแม้ในภพอื่น.   ท่านหมายถึงศีลห้านั้นจึงกล่าวคำนี้ไว้.    แต่ใน
13,0375,012,ที่นี้ได้แก่สังวรทั้งหมด.     คำว่า  <B>โสตาปนฺโนหมสฺสิ</B>  นี้  เป็นหัวข้อเทศนา
13,0375,013,เท่านั้น.   แต่แม้พระสกทาคามีเป็นต้น ย่อมพยากรณ์โดยนัยมีอาทิว่า  <B>สกทาคา
13,0375,014,มีหมสฺมิ</B> เราเป็นสกทาคามีดังนี้แล.   การพยากรณ์แห่งพระอริยสาวกทั้งปวงใน
13,0375,015,ฐานะที่ควรโดยไม่ผิดสิกขาบท  (วินัย)   เป็นอันพระผู้มีพระภาคเจ้าทรงอนุญาต
13,0375,016,แล้วแล.
13,0375,017,พึงทราบวินิจฉัยในคำว่า  <B>เวสาลิยํ  วิหรติ</B>  นี้  ดังต่อไปนี้.  พึงทราบ
13,0375,018,ความที่เมืองเวสาลีเป็นนครสมบูรณ์.      โดยนัยที่กล่าวแล้วขันธกวินัยว่า
13,0375,019,<B>เตน โข  ปน  สมเยน  เวสาลี  อิทฺธาเจว  โหติ  ผีตา  จ</B>  ดังนี้.  บทว่า
13,0375,020,<B>อมฺพปาลิวเน</B>  ได้แก่  ในป่ามะม่วงอันเป็นสวนของนางอัมพปาลีคณิกา. บทว่า
13,0375,021,<B>สโต  ภิกฺขเว</B>  ความว่า   พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงเริ่มสติปัฏฐานเทศนาในที่นี้ 
13,0375,022,โดยพิเศษเพื่อให้สติปรากฏในการทรงทอดทัศนาอัมพปาลีวัน.   ในบทเหล่านั้น
13,0375,023,ชื่อว่า  <B>สโต</B>  เพราะระลึกได้  ชื่อว่า  <B>สมฺปชาโน</B> เพราะรู้ตัว  อธิบายว่า