13/130190.csv

Book,Page,LineNumber,Text
13,0190,001,สมาธิ  เข้าสมาบัติขั้นโสดาปัตติผล  ครั้นออกจากสมาบัติตามกาลเวลาที่กำหนดไว้แล้ว
13,0190,002,หยั่งลงสู่ญาณในปัจจยาการ.                    
13,0190,003,พระอานนท์นั้น    ถึงบทที่สุดตั้งแต่บทต้นว่า  เพราะอวิชชาเป็นปัจจัย 
13,0190,004,มีสังขารดังนี้   บทต้นตั้งแต่บทที่สุด  บทท่ามกลางตั้งแต่บทที่สุดทั้งสอง   บทที่
13,0190,005,สุดทั้งสองตั้งแต่บทท่ามกลาง  พิจารณาปัจจยาการ ๑๒ บท ๓ ครั้ง เมื่อพิจารณา
13,0190,006,อยู่อย่างนี้  ปัจจยาการแจ่มแจ้งยิ่งนัก ปรากฏดุจง่ายแสนง่าย  จากนั้นพระอานนท์
13,0190,007,ดำริว่า  ปัจจยาการนี้พระพุทธเจ้าทั้งปวงตรัสว่าลึกซึ้งและปรากฏเป็นของลึกซึ้ง
13,0190,008,ก็เมื่อเราผู้เป็นสาวกตั้งอยู่แล้วในความรู้เรื่อง  พื้นที่ความง่ายยังปรากฏชัดแจ้ง
13,0190,009,ความง่ายนั้นเป็นความง่ายปรากฏแก่เราเท่านั้นหรือ  หรือแม้แก่ผู้อื่นด้วย ลำดับ
13,0190,010,นั้น พระเถระได้มีความดำริว่า ถ้ากระไร เราจะนำปัญหานี้ไปทูลถามพระผู้มีพระ
13,0190,011,ภาคเจ้า   พระผู้มีพระภาคเจ้าจักทรงทำเรื่องนี้เป็นเหตุเกิดขึ้นแล้ว   จักตรัสพระ
13,0190,012,สุตตันตหมวดหนึ่ง     จักทรงแสดงแก่เราแน่นอนดุจทรงยกเขาสาลินทสิเนรุขึ้น
13,0190,013,ฉะนั้น  จริงอยู่   พระญาณที่พระพุทธเจ้าทั้งหลายทรงถึงฐานะ  ๔    อย่างเหล่านี้ 
13,0190,014,คือ การบัญญัติพระวินัย  ลำดับพื้นที่  ปัจจยาการ  ลำดับสมัยเป็นญาณที่กึกก้อง
13,0190,015,โกลาหลยิ่งใหญ่    พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงเข้าถึงพระญาณ     ย่อมปรากฏความ
13,0190,016,เป็นพุทธญาณอันยิ่งใหญ่     เทศนาเป็นความลึกซึ้งกำจัดด้วยพระไตรลักษณ์
13,0190,017,ปฏิสังยุตด้วยความเป็นของสูญดังนี้     พระอานนท์นั้นตามปกติในวันหนึ่งเมื่อ
13,0190,018,"เข้าไปเฝ้าพระผู้มีพระภาคเจ้า  ๑๐๐  ครั้งบ้าง  ๑,๐๐๐  บ้าง  ก็จริง  ย่อมไม่เข้าไป"
13,0190,019,เฝ้าโดยไม่มีเหตุการณ์   แต่วันนั้น   พระอานนท์นำปัญหานี้ไปแล้วคิดว่า   เราจัก
13,0190,020,นั่งใกล้พระพุทธเจ้าดุจคันธหัตถี     แล้วฟังพระสุรเสียงกึกก้องด้วยพระญาณ
13,0190,021,จักนั่งใกล้พระพุทธเจ้าดุจสีหะ    ฟังการบันลือพระสุรเสียงดุจสีหะด้วยพระญาณ
13,0190,022,จักนั่งใกล้พระพุทธเจ้าดุจสินธพ  แล้วจักเห็นการก้าวไปสู่ทางแห่งพระญาณดังนี้ 
13,0190,023,แล้วลุกจากที่พักกลางวันพับแผ่นหนัง  ถือไปเฝ้าพระผู้มีพระภาคเจ้าในเวลาเย็น