| Book,Page,LineNumber,Text | |
| 13,0144,001,ผู้ขอทั้งหลายที่พากันมา และถึงอย่างอื่นมีการตัดและทำลายในอัตภาพ เช่น กับ | |
| 13,0144,002,ขันติวาทีดาบสเป็นต้น. ห อักษรในบทว่า <B>หลํ</B> นี้เป็นเพียงนิบาต แปลว่า ควร. | |
| 13,0144,003,บทว่า <B>ปกาสิตุํ</B> คือเพื่อแสดง คือเมื่อคนบรรลุธรรมได้ยากอย่างนี้ ก็ไม่ | |
| 13,0144,004,ควรแสดง คือควรแสดงกับคนฉลาด ท่านอธิบาย่ว่า ประโยชน์อะไรด้วยการ | |
| 13,0144,005,แสดง. บทว่า <B>ราคโทสปเรเตหิ</B> คือถูกราคะโทสะครอบงำ หรือราคะโทสะ | |
| 13,0144,006,ติดตามไป. บทว่า <B>ปฏิโสตคามึ</B> ความว่าสัจจธรรม ๔ อันถึงแล้วอย่างนี้ว่า | |
| 13,0144,007,เป็นธรรมทวนกระแสแห่งความเที่ยงเป็นต้น คือ ความไม่เที่ยงเป็นทุกข์ไม่ | |
| 13,0144,008,มีตัวตนและไม่งาม. บทว่า <B>ราครตฺตา</B> ความว่า ถูกกามราคะ ภวราคะและ | |
| 13,0144,009,ทิฐิราคะย้อมไว้. บทว่า <B>น ทกฺขนฺติ</B> ความว่า สัตว์ทั้งหลายจักไม่เห็น | |
| 13,0144,010,ตามความเป็นจริงนี้ว่า เป็นของไม่เที่ยง เป็นทุกข์ ไม่มีตัวตนไม่งามดังนี้ | |
| 13,0144,011,ใครเล่าจักอาจเพื่อให้ผู้ที่ไม่เห็นเหล่านั้น ถือเอาอย่างนี้ได้. บทว่า <B>ตโมกฺขนฺ | |
| 13,0144,012,เธน อาวุฏา</B> ความว่า ถูกกองอวิชชาหุ้มห่อไว้. | |
| 13,0144,013,บทว่า <B>อปฺโปสฺสุกฺกตาย</B> ความว่า เพราะไม่ประสงค์จะทรงแสดง | |
| 13,0144,014,โดยความเป็นผู้ไม่มีความขวนขวาย. ก็เพราะเหตุไร พระทัยของพระองค์จึงน้อม | |
| 13,0144,015,ไปอย่างนี้เล่า พระองค์ทรงการทำความปรารถนาไว้ว่า เรานั่นพ้นแล้ว | |
| 13,0144,016,จักปลดเปลื้องสัตว์ เราข้ามได้แล้วจักให้สัตว์ข้ามบ้าง | |
| 13,0144,017,<B>จะได้ประโยชน์อะไร ด้วยเราผู้รู้แจ้งธรรมในโลกนี้แล้วจะ | |
| 13,0144,018,ไม่ให้ผู้อื่นรู้บ้าง เราบรรลุสัพพัญญุตญาณแล้ว จักยังสัตว์พร้อมด้วย | |
| 13,0144,019,เทวดาให้ข้ามพ้นไป ดังนี้ มิใช่หรือ</B> แล้วทรงบำเพ็ญบารมีจนได้บรรลุ | |
| 13,0144,020,พระสัพพัญญุตญาณ. ข้อนั้นเป็นความจริง แต่จิตของพระองค์ทรงน้อมไป | |
| 13,0144,021,อย่างนั้นด้วยอานุภาพแห่งการพิจารณา. จริงอยู่เมื่อพระองค์บรรลุสัพพัญญุตญาณ | |
| 13,0144,022,แล้ว ทรงพิจารณาถึงความที่สัตว์ทั้งหลายยังยึดกิเลสอยู่ และความที่พระธรรม | |
| 13,0144,023,เป็นธรรมลึกซึ้ง ความที่สัตว์ทั้งหลายยังยึดถือกิเลสอยู่ และความที่พระธรรม | |