| Book,Page,LineNumber,Text | |
| 13,0070,001,<B>ปฏิกฺกนฺตานํ</B> ความว่า เมื่อภิกษุกลับจากบิณทบาตฉันอาหารเสร็จแล้วลุกขึ้น. | |
| 13,0070,002,บทว่า <B>กเรริมณฺฑลมาเล</B> ความว่า ณ ศาลานั่งซึ่งสร้างไว้ไม่ไกลกเรริมณฑป | |
| 13,0070,003,นั่นเอง. | |
| 13,0070,004,ได้ยินว่า กเรริมณฑปนั้นอยู่ในระหว่างคันธกุฎีและศาลา. เพราะฉะนั้น | |
| 13,0070,005,คันธกุฏีบ้าง กเรริกุฏีบ้าง ศาลาบ้าง ท่านเรียกว่าโรงกเรริมณฑล. | |
| 13,0070,006,บทว่า <B>ปุพฺเพนิวาสปฏิสํยุตฺตา</B> ความว่า ธรรมีกถาประกอบด้วย | |
| 13,0070,007,บุพเพสันนิวาสกล่าวคือขันธสันดานที่อาศัยอยู่ในชาติก่อนจำแนกออกอย่างนี้ คือ | |
| 13,0070,008,ชาติหนึ่งบ้าง สองชาติบ้างอันเป็นไปแล้ว. บทว่า <B>ธมฺมี</B> คือประกอบด้วย | |
| 13,0070,009,ธรรม. บทว่า <B>อุทปาทิ</B> ความว่า บุพเพนิวาสญาณของพระทศพลน่าอัศจรรย์ | |
| 13,0070,010,จริง. ถามว่า ชื่อว่าบุพเพนิวาส ใครระลึกได้ ใครระลึกไม่ได้ ตอบเดียรถีย์ | |
| 13,0070,011,ระลึกได้ พระสาวกพระปัจเจกพุทธะระลึกได้. เดียรถีย์พวกไหนระลึกได้. เดียรถีย์ | |
| 13,0070,012,เหล่าใดถึงความเป็นผู้เลิศเป็นกรรมวาที เดียรถีย์แม้เหล่านั้นก็ระลึกได้ตลอด | |
| 13,0070,013,๔๐ กัป เท่านั้น ยิ่งกว่านั้นไม่ได้. พระสาวกระลึกได้แสนกัป. พระอัครสาวก | |
| 13,0070,014,ทั้งสองระลึกได้อสงไขย และแสนกัป. พระปัจเจกพุทธะระลึกได้สองอสงไขย | |
| 13,0070,015,และแสนกัป. แต่พระพุทธเจ้าทั้งหลายไม่มีกำหนดเท่านั้นเท่านี้. พระพุทธ- | |
| 13,0070,016,เจ้าทั้งหลายทรงระลึกเท่าที่ทรงหวัง เดียรถีย์ทั้งหลายระลึกได้ตามลำดับขันธ์ | |
| 13,0070,017,พ้นลำดับแล้วไม่สามารถระลึกได้. เดียรถีย์ทั้งหลายแม้ระลึกได้ตาม ลำดับก็ถึง | |
| 13,0070,018,ความเป็นผู้ไม่มีความรู้สึก ย่อมไม่เห็นความเป็นไปของขันธ์เหมือนนกตกลง | |
| 13,0070,019,ไปในตาข่าย และคนพิการตกลงไปในหลุม. เขาเหล่านั้นตกแล้วในที่นั้นย่อม | |
| 13,0070,020,เห็นว่าเท่านี้เอง ยิ่งกว่านี้ไม่มี. ด้วยเหตุนี้ การระลึกถึงบุพเพสันนิวาสของพวก | |
| 13,0070,021,เดียรถีย์ย่อมเป็นเหมือนคนตาบอดเดินไปด้วยปลายไม้เท้า. ธรรมดาคนตาบอด | |
| 13,0070,022,เมื่อยังมีคนถือปลายไม้เท้าอยู่ย่อมเดินไปได้ เมื่อไม่มีก็นั่งอยู่ที่นั้นเองฉันใด | |
| 13,0070,023,พวกเดียรถีย์ก็ฉันนั้นนั่นแล ย่อมสามารถระลึกถึงได้ตามลำดับขันธ์ เว้นลำดับ | |